پیشوازهای ماه محرم ویژه رایتلی ها (بخش سوم)

واقعه کربلا یا واقعه عاشورا، نبرد امام حسین (ع) و یارانش در کربلا با سپاه کوفه که برای یزید بن معاویه دومین حاکم اموی می‌جنگیدند. این واقعه که در دهم محرم سال ۶۱ قمری و به دنبال بیعت‌ نکردن امام حسین (ع) با یزید رخ داد، به شهادت آن امام و یارانش و نیز اسارت اهل بیتش انجامید. این واقعه دلخراش‌ ترین واقعه در تاریخ اسلام دانسته شده است و از این‌ رو شیعیان بزرگ ترین مراسم عزاداری خود را در سال‌ روز آن برگزار می‌کنند و به سوگواری می‌پردازند.
واقعه کربلا با مرگ معاویة بن ابی‌ سفیان در ۱۵ رجب سال ۶۰ قمری و شروع حاکمیت فرزندش یزید آغاز شد و با بازگرداندن اسیران کربلا به مدینه پایان یافت. حاکم مدینه تلاش کرد از امام حسین برای یزید بیعت بگیرد از این‌ رو حسین بن علی برای گریز از بیعت، شبانه از مدینه خارج شد و به طرف مکه حرکت کرد. در این سفر، خانواده امام حسین، شماری از بنی‌هاشم و برخی از شیعیان او را همراهی می‌کردند.
امام حسین (ع) حدود چهار ماه در مکه ماند. در این مدت نامه‌ هایی از اهالی کوفه به دست او می‌ رسید که از او خواسته بودند به کوفه برود. با توجه به احتمال ترور امام حسین در مکه به دست عاملان یزید و نیز دعوت کوفیان، او در ۸ ذی‌ الحجه راهی کوفه شد و پیش از رسیدن به کوفه، از پیمان‌ شکنی کوفیان باخبر شد و پس از آن‌ که حر بن یزید راه را بر کاروانش بست، به سمت کربلا رفت و در آنجا با لشکری رو به‌ رو شد که عبیدالله بن زیاد، عمر بن سعد را به فرماندهی آن منصوب کرده بود.
دو سپاه در ۱۰ محرم معروف به روز عاشورا با هم جنگیدند. پس از آن که امام حسین و یارانش شهید شدند، لشکریان عمر بن سعد، با اسب بر بدن آنان تاختند. همچنین در عصر روز عاشورا سپاه یزید به خیمه‌ های امام حسین حمله کرد و آن ها را آتش زد و سپس بازماندگان را به اسارت برد. امام سجاد (ع) که به علت بیماری درگیر جنگ نشده بود و حضرت زینب (س) در میان اسیران بودند. سپاهیان عمر بن سعد سرهای شهیدان را به نیزه زدند و به همراه اسیران به کوفه نزد عبیدالله بن زیاد و از آنجا به شام نزد یزید بردند.