روایت ثبت یک عکس از شهید چمران

آدم‌های جنگی که من در آن حضور داشتم، از دوربین عکاسی فراری بودند. آن‌ها حتی نگاهشان را نیز از دوربین دریغ می‌کردند و این کار مرا سخت‌تر می‌کرد. تاریخ هنوز که هنوز است سرگردان آن‌هایی است که چشم در لنز دوربین‌ها ندوخته‌اند.

آفتاب بالا آمده است و گروه کوچک عملیات چریکی، نزدیک دِه خرما در اطراف اهواز نشسته تا نفسی تازه کند. من که برای اولین بار با آن‌ها به عملیات آمده، سخت حیرانِ سر نترس و روح سبک آن‌ها شده‌ام و با کمک تابش نور روز، مثل پروانه دورشان می‌چرخم و عکس می‌گیرم.

عکس‌های آن روز زیبا و به یادماندنی، از ۳۱ خرداد سال ۶۰، دست به دست میان مردم چرخید و همه محو جاذبه نگاه مصطفی چمران به دوربین عکاس بودند. بیشتر عکس‌های معروف دنیا را به عکاس‌شان می‌شناسند، ولی در اغلب عکس‌های جنگ ما، آدم‌های درون کادر به عکس شرافت بخشیده‌اند. 

خوشحالم که این سال‌ها سوژه از عکاس جلو افتاده و هیچ‌کس از عکاس این عکس نمی‌پرسد و همه غرق در زیبایی چشمان قهرمان سرزمین خود، احساس غرور می‌کنند ...

محل ثبت تصویر: اهواز، حوالی دِه خرما، استراحت نیروهای مصطفی چمران بعد از یک عملیات پارتیزانی کوتاه/ پاییز ۱۳۵۹