تجربه مادرانه از مواجه سخت با ویروس کرونا

حدود پنج ماه پیش طاها سخت مریض شد، یازده روز تبش بین 39 تا 41 درجه، پایین تر نمی‌آمد، سرفه‌های خشک وحشتناک و حال بد، اینقدر که گریه میکرد که مامان من دارم می‌میرم برام پرچم حرم حضرت عباس بیار و کاغذ و مداد میخوام وصیت نامه بنویسم! خلاصه خیلی به من سخت گذشت، آزمایش و دکتر و دارو هیچ کدام تشخیص نمی‌دادند.

امروز با خودم فکر میکردم فرض کن همان روزها اسم بیماری طه را میگذاشتند کرونا، با این توپخانه‌ی قوی عملیات روانی، حتما طه و خودم و اطرافیان از ترس قالب تهی می‌کردیم یا زمانی که فاطمه هم مبتلا شد و روزهای فوق العاده سختی برایمان رقم خورد، هر چند سخت بود اما بدون خدشه به امنیت روانی همه‌ی ما این مریضی‌ها رد شد و الحمدلله خوب شدند.

امروز که حرف‌های رهبری را شنیدم این ظن در من تقویت شد، چیزی که امروز سایه‌ی ترس و وحشت را بر سر مردم کشورم افکنده این ویروس نیست، یک توپخانه‌ی قوی عملیات روانی است که امنیت روانی و به تبع آن سلامت روانی مردم را هدف گرفته به خصوص برای کودکان زیر ۱۱ سال که در مرحله‌ی شکل گیری طرحواره‌های ذهنی در ناخودآگاهشان هستند.

بسیار افرادی را دیدم که برای مشکلات روحیشان مراجعه می‌کردند افرادی که در زمان جنگ، کودک بودند و وحشت از بمباران‌ها باعث شکل گیری طرحواره‌های معیوب و آسیب رسان در ناخودآگاهشان شده بودند و حالا سی و چند سال بعد از بمباران این افراد هنوز درگیری آسیب‌های شدید روحی بودند فقط به خاطر "ترس"

بچه‌ها در این دوران از والدینشان نحوه‌ی مواجهه با بحران و مدیریت بحران را می‌آموزند، اینکه از این دوران چقدر خاطرات خوشی در ذهنشان نقش ببندد یا شاهد استرس والدین باشند بزرگترین درسی است که از این دوران جذاب تعطیلی‌ها می‌آموزند.

احتیاط و مراعات درست است اما اینکه ترس و مراعات و احتیات بر ما غلبه کند یا اینکه ما بر ترس و مشکلاتمان غلبه کنیم شاه کلید تربیتی این نسل است.

ما در منزل روزهای اول کلی نقاشی های با نمک از ویروس کرونا کشیدیم و خندیدیم و بعد هم نکات بهداشتی را نقاشی کشیدیم و قصه ی کرونا برای بچه ها تمام شد.

فکر میکنم این هشت روز، یکی از خاطره انگیز ترین و جذاب ترین روزهای عمرشان باشد. سلامت جسمی مهم است اما سلامت روانی واجب تر است.