حاج قاسم اگر زنده بود با آمریکا چه می‌کرد؟

حمله آمریکا به یک مقام رسمی در کشور ثالث نقض صریح قوانین بین‌المللی بود. مطابق ماده 1 طرح «مسئولیت بین‌المللی دولت‌ها» ایران حق دارد اقدام متقابل علیه آمریکا انجام دهد. از سوی دیگر، ماده 8 اساسنامه دیوان کیفری بین المللی هم عوامل ترور حاج قاسم را جنایت‌کار می‌داند.

اما اهمیت انتقام سخت بیشتر از یک اقدام مشروع حقوقی است. برای درک این اهمیت بهتر است با طرز فکر آمریکایی آشنا شویم:

ترامپ سال‌ها پیش در کتاب «هنر معامله» نوشته بود: «اگر بفهمند ضعیف شده‌ای، بوی خون را حس می‌کنند و آن وقت زمان مرگت فرا رسیده»

بنابر این، عدم واکنش ایران به معنای ترس و ضعف تفسیر می‌شود، نه خویشتن‌داری عاقلانه. اگر آمریکا مطمئن باشد ترور فرمانده ارشد ایرانی هزینه زیادی ندارد، این‌گونه ترورها را با جسارت بیشتری تکرار خواهد کرد. از سوی دیگر معادله قدرت تغییر می‌کرد و الگوی ثابت حمله مکرر آمریکا و عدم پاسخ ایران می‌بود.

بر اساس همین منطق فکری است که مقامات آمریکایی در حال رجزخوانی هستند و گارد تهاجمی دارند تا ترس خود را مخفی کنند. آنها می‌دانند اگر ترس آنها آشکار شود، نه تنها ایران، بلکه گروه‌های حامی ایران هم جرات بیشتری برای مقابله با حضور آنها در منطقه پیدا می‌کنند.

آمریکا با همین شیوه ارعاب اروپایی‌ها را وادار به سکوت در قبال خروج از معاهده بین‌المللی پاریس کرد. عدم واکنش بین‌المللی باعث شد او از پیمان تجاری آمریکای شمالی و نهایتا از برجام که یک توافق بین‌المللی و مصوب سازمان ملل متحد بود، نیز خارج شود.

در عراق نیز با سوءاستفاده از نارضایتی‌های مردمی، فتنه داخلی ایجاد کردند که منجر به ناآرامی‌های اخیر شد. ناآرامی‌ها زمینه را برای ترور برخی چهره‌های برجسته حشدالشعبی و قهرمانان مبارزه با داعش ایجاد کرد. عدم واکنش عراقی‌ها موجب جسارت بیشتر آمریکا و نهایتا ترور دو فرمانده رسمی و مقتدر عراق و ایران شد.

در واقع هر پاسخی که بوی عقب نشینی و انفعال بدهد، ناامنی و احتمال جنگ علیه ایران را تشدید می‌کند. امنیت بزرگ‌ترین دستاور قاسم سلیمانی بود. اگر قاتلان پاسخ قاطع نگیرند دستاورد حاج قاسم را از دست می‌دهیم. اگر بخواهیم سایه جنگ را از سر مردم ایران دور کنیم باید به روش حاج قاسم انتقام بگیریم.