پیشواز های شنیدنی مرحوم حاج محمدرضا انصاریان

پدرش مرحوم حاج شیخ محمد مهدی، فرزند میرزا رحیم، فرزند شیخ عبدالوهاب انصاریان است. طایفه ‏ای بزرگ در خوانسار می‏ زیستند كه به شیخ ‏ها معروف بودند و هنوز این كلمه و این طایفه معروف و مشهورند به ویژه در آن مناطق و بین اهالی آن سامان.
حاج آقا رضا سال 1339 همراه خانواده خود به شهرستان مذهبی قم هجرت نموده و در آنجا نشر و نمو می‏ نماید و در حقیقت آغاز شكل گیری شخصیت والایش از قم شروع می ‏شود.
ساده زیستی، صفا و صمیمیت، صدق گفتار و كردار، خدمت گزاری به بستگان و دوستان و همكارانش از خصوصیات بارز او به حساب می‏ آمد. نغمه سرائی، مداحی، ذاكری، نوكری اهل بیت، خادم الحسین و خادم الرضا بودن از ویژگی‏ های دیگر او است.
حاج آقا رضا نه تنها در مداحی اهل بیت سلام الله علهیم اجمعین سرآمد بود بلكه در خدمات اجتماعی و رفاهی مردم كوشا بود، در رفع گرفتاری‏ ها و معضلات معیشتی مردم خصوصاً برای ایتام و بی‏ بضاعت‏ ها سعی بلیغ داشت. خود به سختی و ناراحتی می‏ زیست تا دیگران در آسایش و آرامش باشند. آنقدر از این قبیل كارها فراوان است كه از نقل آن می‏گذریم.
حاج آقا رضا، نوری بود كه ظاهراً هم چون شمعی كه می‏ سوزد؛ روشنایی می ‏بخشد و تمام می‏ شود؛ عمرش به پایان رسید اما باطناً جایگاهی پیدا كرد كه نه از نظرها می ‏رود و نه از دل‏ ها و این حاج آقا رضا نیست بلكه بهانه و وسیله ‏ایست كه ارتباط ما را با اهل بیت سلام الله علیه برقرار می‏ كند و این كارِ نوكریست با اخلاص كه هم حسینی بود و هم رضایی.

با خواندن صلوات خاصه ‏اش كه نمادین شد همه را به حرم مطهر آقا علی بن موسی الرضا سلام الله علیه، فرا می‏ خواند:
اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضا الْمُرْتَضَى الاِمامِ التَّقِیِّ النَّقِیِّ وَحُجَّتِکَ عَلى مَنْ فَوْقَ الاَرْضِ وَمَنْ تَحْتَ الثَّرى، الصِّدّیقِ الشَّهیدِ، صَلاةً کَثیرَةً تامَّةً زاکِیَةً مُتَواصِلَةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَةً، کَاَفْضَلِ ما صَلَّیْتَ عَلى اَحَد مِنْ اَوْلِیائِکَ.