حمایت از تهیدست دادخواه
مردی به حضور امام مجتبی علیه السلام رسید و عرض کرد: ای پسر امیرمؤمنان! تو را به خداوندی که به تو نعمتهای فراوان عنایت کرده سوگند میدهم - نعمتهایی، که از ناحیه خودش و بدون هیچ واسطهای به تو داده است – که داد مرا از دشمنی بی رحم و ستمگر بگیر، دشمنی که برای بزرگ احترامی قایل نیست و بر کوچک نیز رحم نمیکند.
امام مجتبی علیه السلام که به دیوار تکیه کرده بود (با شنیدن سخنان این مرد) به طور مستقیم نشست و پرسید: دشمن تو کیست تا من داد تو را از او بستانم؟ عرض کرد: (دشمنی که امانم را بریده است) فقر است. حضرت مدتی سر به زیر انداخت و سپس سر برداشت و به خادمش فرمود: آنچه موجودی نزد توست به این مرد بده! غلام پنج هزار درهم حاضر کرد و به آن مرد داد، آن گاه امام حسن علیه السلام به مرد تنگدست فرمود: تو را به همان خدایی که مرا به او سوگند دادی، سوگند میدهم که اگر دوباره این دشمن ستمگر به سراغت آمد برای دادخواهی نزد ما بیا. (1)
«اَلجُودُ حارسُ الاَعراض.» (2)
بخشندگی نگهبان آبروی (انسانها) است.
حضرت علی علیه السلام
پینوشتها:1- بحارالانوار، ج 43، ص350.
2- نهج البلاغه، صبحی صالح، ص 506.
منبع:
جلوههای تقوا، ج 3،محمدحسن حائری یزدی