هیچ ارگانی مجوز فعالیت به خانه کافه ها نمی دهد

یکی از بناهای دارای ارزش بافت اداری تهران که متعلق به خدابخش فرزانه تاجر چای بوده، اکنون توسط یکی از جوانانی که تا چند سال پیش در حوزه ورود خودرو به کشور فعالیت می کرد، به کافه تبدیل شده است. این بنا در دو طبقه تا اردیبهشت سال ۹۷ در اختیار خانواده فرزانه بوده و در آن زندگی می کردند. ولی بعد از اینکه تصمیم به فروش آن بعد از ۹۰ سال افتادند آن را به جوانی دادند که قصدش تبدیل خانه به کافه بود به همین دلیل این بنا را که در سال ۱۳۰۷ ساخته شده بود با بسیاری از وسایل قدیمی اش در اختیار علیرضا مکین قرار دادند.

حالا یکی از اتاق ها به اتاق عروس شهرت دارد چون در آن عقد نامه قدیمی، عصا و کلاه و تور و کیف عروس به همراه عکس های قدیمی صاحبان اولیه خانه در آن چیده شده است. اتاق دیگر را با مبلمان قدیمی چیدمان کرده اند این مبلمان پس از سالها هنوز سالم بوده تا مشتری ها روی آن بنشینند. در گوشه و کنار اتاق ها می توان رادیوهای قدیمی و یا جعبه هایی که با آن دهها سال پیش چای به ایران می آوردند در کنار سماورهای روسی قدیمی مشاهده کرد.  

حالا مکین بعد از حدود یک میلیارد تومان هزینه برای تعمیر و استحکام بخشی و تجهیز خانه، به این نتیجه رسیده که HOME CAFE در ایران از هیچ ارگانی مجوز ندارد در واقع به تنهایی نمی توان یک کافه داشت و باید در کنارش یک فعالیت دیگری انجام داد تا به آن واسطه بتوان مجوز از یک ارگانی گرفت.

مکین به خبرنگار مهر در این باره می گوید: این کافه را اسفند سال ۹۷ راه اندازی کردم آن موقع به عنوان گالری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز گرفتم بعد اماکن به سراغمان آمد و اعلام کرد که تداخل صنفی دارد. چون برای آنها تعریف نشده که در این خانه ها می توان کار اقتصادی انجام داد در وزارت ارشاد نام کافه را بوفه می گذارند ولی از نظر اماکن حتی کافه و یا بوفه تعریف ندارد. وزارت میراث فرهنگی نیز کاری انجام نمی دهد . اگر صد سال از عمر بنا گذشته باشد می خواهد که آن را ثبت ملی کند. برخی می گویند که این بنا را ثبت کن اما ثبت این بنا چه فایده ای دارد؟ آیا وامی می دهد و یا تنها نظارت یک دستگاه دیگر اضافه می شود؟ از طرفی می گویند که دیگر حق دست زدن به آن را نداری. البته زمانی که این خانه را خریداری کردم تا الان هیچ تغییری جز در سقف خانه و یا استحکام بندی آن انجام ندادم این شرط خرید خانه  از صاحب آن نبود ولی خودم خواستم که به همان شکل باقی بماند. 

او  می گوید: در حال حاضر از اتحادیه اشیای عتیقه و صنایع دستی مجوز گرفته ام تا بخشی از خانه را به محل نمایش آثار هنری و صنایع دستی اختصاص دهم بزرگترین مشکل ما این است که هیچ ارگان و یا صنفی ما را به رسمیت نمی‌شناسد یعنی اگر قرار باشد کسی یک خانه  تاریخی را مرمت و احیا و یا بهره برداری کند تا این بنا حفظ شود، یا باید یک کار فرهنگی در آن انجام دهد و یا اقتصادی و یا اینکه آن را به گالری تبدیل کند. ولی در کنار این ها اگر بخواهد درآمدی داشته باشد تا از این طریق هزینه های خانه را تامین کند به مشکل برمی خورد. چون نباید به تنهایی آن را به کافه تبدیل کند. چون ارگانی آن را به رسمیت نمی شناسد. 

وی ادامه می دهد: باید مجوز کافه ها را اتحادیه کافه و رستوران ها بدهد اما این اتحادیه قبول نمی کند و می گوید که ملاک عمل سند آن بناست و این خانه ها نیز سند مسکونی دارند. برای تغییر کاربری نیز باید به اندازه این خانه هزینه کنم. در صورتی که همه جای دنیا این خانه ها را حفظ می کنند آن هم با وام کم بهره طولانی مدت. اما در ایران هیچ ارگانی نه تنها مجوز نمی دهد بلکه حمایتی هم نمی کند. 

مکین می گوید: هزینه نگهداری از این خانه ها زیاد است گاهی مانند اداره آب می آید و می گوید به اندازه متراژ خانه باید پول آب بدهی. یا اماکن چهار روز در کافه را می بندد این ضرر زیادی است. چون مشتری با در بسته مواجه می‌شود و برگرداندن آن سخت است و یا مواد غذایی از بین می رود.  هر کسی باشد ببیند با چنین مشکلاتی مواجه می‌شود آن را می فروشد در عرض چند ساعت هم می تواند مجوز تخریب بگیرد. در صورتی که خارج از کشور این طور نیست و دولت ها تلاش می کنند که این بناها حفظ شود.

---

منبع: خبرگزاری مهر