احسان حدادی: از الان فقط به 68 متر فکر می کنم

آنچه طی چهار روز برای اعضای تیم ملی دوومیدانی ایران در HOLIDAY VILLA دوحه قطر گذشت بی شک برای احسان حدادی شیرین تر از بقیه بود. ورزشکاران ایران در بیست و سومین دوره دوومیدانی قهرمانی آسیا، از یکشنبه رقابت‌هایشان را در ورزشگاه بین‌المللی خلیفه شهر دوحه با دویدن شهلا محمودی در ۴۰۰ متر زنان شروع کردند و آخرشب همان روز با طلای احسان حدادی در پرتاب دیسک نخستین جشن قهرمانی و شکستن رکورد آسیا (در اختیار خودش بود) توسط او را به پا کردند. احسان حدادی، نایب قهرمان پرتاب دیسک المپیک ۲۰۱۲ لندن و یکی از پرتابگران المپیک ۲۰۱۶، چند روز بعد از آن که در رقابت‌های بین‌المللی کالیفرنیا به عنوان قهرمانی رسیده بود خودش را به تهران رساند تا به اتفاق اعضای تیم ملی روانه قطر شود.

 پرتابگر طلایی ایران پس از پشت سر گذاشتن اردوی دوماهه تدارکاتی‌اش در آمریکا زیر نظر مک ویلکینز وارد تهران شد. نزدیکی زمان مسابقه و پایان اردوی حدادی در آمریکا با تاریخ رقابت‌های قهرمانی آسیا برای این پرتابگر دیسک ایران بدون مشکل نبود و حدادی تلاش زیادی کرد تا ساعت زیستی خود را با تمرینات و خواب منظم در دوحه تنظیم کند.
او در همان روز نخست ورود به دوحه پیش بینی کرد امسال مسابقات در سطح مطلوبی برگزار شود و خوشحالی‌اش را از این پنهان نکرد که در کنار دیگر اعضای تیم ملی در این رقابت‌ها حضور دارد.
حدادی قدیمی ترین عضو تیمل ملی دوومیدانی ایران در محل اقامت تیم ملی در HOLIDAY VILLA بود. مورد احترام و قابل توجه ورزشکاران سرشناس و مربیان خارجی تیم‌های مختلف که با دیدن مرد طلایی بازی های آسیایی 2018 جاکارتا با او خوش و بش می‌کردند.
وقتی روز شنبه با هم روی میز ناهار نشسته بودیم به شوخی به من گفت: «در جاکارتا که بودم پسر هفده ساله‌ای پیش من آمد و گفت پدرم به تو سلام رساند. پدرش سابقه مسابقات آسیا را با تیم مالزی داشت. آنجا بود که فهمیدم سنم چقدر بالا رفته أست!»
حدادی از این خاطره برای تحلیل وضع موجود دوومیدانی آسیا استفاده کرد و ادامه داد: در ترکیب بیشتر تیمها ورزشکاران جوان را می بینم حتی تیم خودمان هم نفراتی جوان دارد. باید روی جوانان سرمایه گذاری شود تا در آینده شاهد اتفاق‌های خوب در دوومیدانی باشیم».
حدادی این حرفها را بعد از قهرمانی در دوحه کامل کرد و گفت: «دیگر خیلی جوان نیستم، از اینرو گام به گام پیش می‌روم. هنوز منتظرم ببینیم که چه کسی در آسیا جانشینم خواهد شد.»


احسان حدادی در بیشتر مسابقات تنهاست، این موضوع با اشاره به ترکیب تیم ایران در صحبت هایش مشخص است که حدادی به «بودن» در کنار اعضای تیم ملی با نام «ایران» افتخار می کند.
پرتابگر طلایی گفت: از این که در کنار بچه ها هستم و با تیم ملی به دوحه آمدم خوشحالم، چون در بیشتر رقابت‌ها مجبورم تنها باشم. از الان به بعد به پرتاب ۶۸متر فکر می کنم، چون ۶۸ متر قطعا می‌تواند روی سکوی جهانی برود. امیدوارم این اتفاق‌ها بیفتد و بعد از آن با انگیزه دو چندان بتوانیم خودمان را برای المپیک توکیو آماده کنیم و بهترین نتیجه را بگیریم.» حدادی که با حسین توکلی (بدن ساز) در دوحه بود، میزان آمادگی مطلوبی برای رقابت‌ها داشت اما هدف اصلی‌اش نبود. او برنامه ریزی دراز مدتی برای رقابت‌های دایموند لیک و رقابت‌های جهانی کرده است که هر دو رویداد بزرگ دوومیدانی طی شش ماه آینده در دوحه برگزار خواهد شد. «تمرینائم قبل از رقابتها در آمریکا خوب بود. تا رقابت‌های جهانی برنامه‌های آمادگی متعددی دارم و باید تا زمان این رقابت‌ها (جهانی) به بالاترین سطح آمادگی برسم تمرینات را با شیب ملایم آغاز کردم و در تابستان به  مراحل پرفشار می‌رسانم.»

میزبانی قطری‌ها از بیست و سومین دوره رقابت‌های قهرمانی آسیا به دنبال آن دایموند لیک و رقابت‌های جهانی در این کشور، موضوعی است که توجه احسان حدادی را هم جلب کرد.

او گفت: «قطری‌ها با گرفتن میزبانی‌های متعدد نشان دادند به دوومیدانی اهمیت می‌دهند. چند روز بعد از قهرمانی آسیا دایموند لیگ را برگزار می‌کنند و میزبان رقابت‌های جهانی ۲۰۱۹ هستند. همه اینها نشان دهنده توجه قطر به دوومیدانی است. این نکته را  هم در نظر بگیرید که رقابت‌های دوومیدانی در سال پیش از المپیک اهمیت زیادی دارند.»
نتایج قطری‌ها البته با تابعیت غیرقطری نشانه سرمایه‌گذاری آن‌ها در بخش نیروی انسانی است که به موازات توسعه زیرساختی دوومیدانی در این کشور پیش می رود.

احسان حدادی سی و چهار ساله در ۱۴ سال گذشته بیشتر ادوار دوومیدانی قهرمانی آسیا را به خود دیده است، او یکی از اعضای تیم ملی دوومیدانی ایران در سال ۲۰۱۷ هند بود که توانست به همراه حسن تفتیان، علی ثمری و حسین کیهانی طلا بگیرند. مسلم نیادوست به مدال برنز دست یافت تا دوومیدانی ایران در دوره قبلی بهترین کارنامه‌اش را در تاریخ این رقابت‌ها ثبت کند.

در دوحه ورزشکاران ۴۵ کشور به رویداد دوومیدانی آسیا عظمت بخشیدند که یکی از اتفاق‌های بزرگ این رویداد آسیایی مدال طلا با رکوردشکنی احسان حدادی در پرتاب دیسک بود.
«خوشحالم که ششمین مدال طلای آسیا را کسب کردم. پیش از شروع رقابت‌ها به لحاظ فکری و ذهنی خودم را آماده کردم، اردوی آمریکا و مسابقه ای که در آنجا داشتم به سطح آمادگی‌ام در مسابقات آسیا کمک کرد. این رقابت‌ها تمام شد اما من در مسیر برنامه های آینده قرار دارم.»

حدادی در ورزشگاه خلیفه دوحه همه را هیجان زده کرد، در کنار این پرتابگر طلایی، بهنام شیری دیگر نماینده کشورمان در پرتاب دیسک بود که دومین پرتایش از مرز ۶۰ متر گذشت و نایب قهرمانی اش را مطمئن کرد. دو نماینده شایسته تیم ملی در ماده پرتاب دیسک دوومیدانی آسیا با طلا و نقره روی سکو رفتند که دیدن این صحنه برای ایرانی‌های حاضر در ورزشگاه افتخارآمیز بود.

احسان حدادی با پرتابی به طول 65/95  متر بعد از شکستن رکورد مسابقات قهرمانی آسیا که پیش از این خود رکورددار مسابقات بود به عنوان قهرمانی رسید و ششمین مدال طلای خود را در رقابت‌های قهرمانی آسیا به کلکسیون افتخارانش  اضافه کرد.
بهنام شیری، جوان آذری دوومیدانی نیز با رکورد ۸۹/ ۶۰ متر با نمایشی مقتدرانه پس از حدادی نقره گرفت.

احسان در پایان مراسم یکبار دیگر به شوخی گفت: منتظرم ببینم چه کسی جانشینم می‌شود.» با پرتابی که بهنام داشت به او گفتم: «پیش خودت و ایستاده!» پس از این اتفاق فدراسیون جهانی دوومیدانی ضمن تمجید از احسان حدادی پرتابگر طلایی ایران نوشت: به طرز شگفت آوری احسان حدادی، گونگ لیجیائو و لیو هوو پوی پنج ماه پیش از آغاز مسابقات جهانی دوحه قطر توانستند به مدال طلا دست یابند، آن‌ها الان به دنبال این هستند که در رقابت‌های جهانی دوباره برای آسیا افتخار آفرینی کنند.»
احسان همان گونه که گفت برنامه‌اش را گام به گام جلو می برد. دور جدید مسابقات دایموند لیک ۱۳ اردیبهشت ماه با حضور برترین‌های دو و میدانی آسیا و جهان در استادیوم خلیفه دوحه آغاز می‌شود.

 آیا باز هم حدادی را با لباسی منقش به مسجد نصیرالملک شیراز که در قهرمانی آسیا برتن کرده بود در این مسابقات نیز روی سکو خواهیم دید؟ طراحی لباس احسان حدادی با مصرع: «چو ایران نباشد تن من مباد» تلفیق هویت ملی و مذهبی در میدان ورزش آن قدر چشم نواز و غرور آفرین بود که دلمان می خواهد یک بار دیگر قهرمان طلایی پرتاب دیسک آسیا را با این لباس روی سکو ببینیم.

جغرافیای کوچک من در دوومیدانی آسیا

افشین رضاپور
در هفته گذشته، به همراه اعضای تیم ملی دوومیدانی ایران در رقابت‌های دو و میدانی قهرمانی آسیا شرکت کردم. رقابت‌ها در قطر بود با تعداد شرکت کنندگان حیرت‌آور از کشورها با فرهنگ‌ها و نژادهای آسیایی رویداد ادعای بزرگ ورزشی معمولا پایگاه های مهمی برای کنفی فرهنگ‌های مختلف است. در مورد جنبه‌های فرهنگی منحصربه فرد یک رویداد قهرمانی آسیا می توان از تجربه‌های هیجان‌انگیزی نوشت. سعی کردم به نقش مثبت هدایت فرهنگ ورزشی در ملیت‌های گوناگون توجه داشته باشم، چون فرهنگ ورزش نفوذ زیادی در بهبود کیفیت اخلاقی، کیفیت فیزیکی و روانی دارد که می‌تواند زندگی فرهنگی و ورزشکار را در کار کارکردهای بیولوژیکی و روان شناختی غنی‌سازی کند.

۴۵ کشور با حدود هزار ورزشکار و همراه و دست اندرکار در مسابقات قهرمانی دوحه حضور داشتند و خوشحالم که فرصتی برای دیدار با تعدادی از ورزشکاران آسیایی با ایده‌ها و باورها و طرز نگرش آن‌ها داشتیم.

 شما در جریان چنین رویداد بزرگی نمی توانید فقط به داده‌های استخراج شده از رکوردها و نتایج ورزشکاران راضی باشید، چون این رقابت‌ها گردهمایی بزرگ ملت‌هاست. وقتی پس از پایان هر مسابقه، ورزشکاران با هم دست می‌دهند و با هم ورزشگاه را ترک می‌کنند و زمانی هم اتفاق می‌افتد که بسیاری از فرهنگ‌ها در هم می آمیزد، متل رفتن با هم به سالن غذاخوری شما چیزی فراتر از ورزش را پیدا می کنید، سر میز غذا ذائقه‌های مختلف آسیایی را به عنوان یک پدیده  فرهنگی می دیدم.

 صبحانه، ناهار و شام ورزشکاران با اشتها در کنار برنامه‌های رژیم غذایی آن‌ها، هیجان‌انگیز می‌شود وقتی بدانیم آن‌ها داخل بشقاب هایشان چه می‌ریزند.

محصولاتی از فرهنگ و المآن‌های متعدد با آداب غذایی برای عرضه آماده است اما در کلیتی ورزشی بنابر نوع فعالیت و زمان مسابقه باید به سلایق شخصی هر فرد در مصرف غذا توجه کنیم.

ورزشکاران اغلب رژیم های مشترکی دارند و غذاها را طبقه‌بندی می‌کنند. به طور مثال فیلیپینی‌ها همراه با صبحانه میوه را فراموش نمی‌کنند. تخم مرغ می خورند و ناهار برنج، گوشت و حبوبات میل می‌کنند.
هندی ها از سیب زمینی بخارپز نمی گذرند. در تمامی وعده های غذایی شان دیدم که سیب زمینی می خورند. صبح ها صف هندی ها در موقع تست نان قابل توجه است. به طرز عجیبی نان برشته شده و گرم دوست دارند.
تایلندی‌ها بعد از هر وعده غذایی بشقابشان را با میوه‌های استوایی پر می‌کنند. ماهی با برنج دوست دارند اما موقع کشیدن برنج رژیم ورزشکاری را فراموش نمی‌کنند؟ قزاق ها و ازبکها با آن اندام‌های کشیده در دوومیدانی آسیا سبک غذایی متفاوتی دارند و معمولا ماکارونی می خورند اما زمانی که سر میز صبحانه می نشینند عسل و تارت توت فرنگی را باید سفارش داد، چون آن‌ها همه را تمام می‌کنند!
انتخاب محبوب ژاپنی‌ها نیاز به گفتن ندارد آن‌ها ماهی و برنج دوست دارند با سبزیجات. ماکارونی و پاستا برای چینی‌ها کار نودل را نمی کند وقتی که هورت می کشند، و قطعا به راحتی خوردن نودل نیست اما در وعده غذایی ورزشکاران چینی فراموش نمی‌شود.

ما ایرانی‌ها تقریبا با وعده غذاهای Holiday villa هتل اقامت تیم‌ها در دوحه کنار می آمدیم، صبحانه ساندویچ سوسیس، تخم مرغ، مربای توت فرنگی، نان، پنیر، خامه عسل و تارت توت فرنگی، نان لایه لایه کروسان و ناهار و شام ماکارونی یا برنج در کنارش گوشت و مرغ.
ایرانی‌ها سس‌های طعم‌دهنده‌ای را که سر میز غذا در رنگ‌های مختلف چیده شده بودند یا غذاهای آبکی شبیه به خورش، روی بشقاب‌هایشان نمی‌ریختند و کباب و غذاهای گریل شده، ترجیح می‌دادند. سالاد کاهو و سبزیجات را مثل دیگر ورزشکاران ملل مختلف می‌خوردند و میوه را هم در بشقاب بعد از غذا سرو می‌کردند. نوشیدن چای هم فراموش نمیشد و البته با کمی لاکچری بازی قهوه با شیر.

در بیست و سومین دوره مسابقات دوومیدانی قهرمانی آسیا، غذاها فاصله بین فرهنگ‌ها و نژادهای مختلف را کمتر کرده بود. ایرانی در کنار چینی، ژاپنی روی میز تایلندی، کره ای، قزاق، ازبک و ... در کنار هم پشت میزهای کوچک چهار و شش نفره می‌نشستند و سالن غذاخوری را به یک نقشه جغرافیای حیرت‌انگیز تبدیل می‌کردند. کشورها در رقابت‌های ورزشی ممکن است هر کدام یک جدول جداگانه  داشته باشند که در آن اعداد و رتبه‌های ورزشکاران ثبت شده است اما مبادله سنتها و فرهنگ‌ها آن‌ها را به داشتن چیزهایی بیشتر از یک رویداد ورزشی متقاعد می‌کند.

خوشحالی بعد از مسابقه و دست دادن با فرد پیروز، احترام به پرچم و سرود ملی، ردوبدل کردن لباس بین ورزشکاران، ارتباط کلامی هرچند ساده و مختصر با یک Helo یا لبخند موقع سوار شدن به اتوبوس حامل «جغرافیای کوچک آسیا»، تبادلات فرهنگی بین‌الملل است که به داستان قدردانی فرهنگی کمک می کند. همه اینها در لحظات کوتاهی به مدت چند روز و از طریق ارتباط ورزشکاران با یکدیگر اتفاق افتاد اما اثر ماندگاری دارد. کارکرد ورزش از منظر ارتباط و دوستی بین‌المللی در همین فرصت های کوتاه موقع غذاخوردن و جشن های بعد از مسابقه، نمود پیدا می کند و به هویت ملی از طریق فعالیت‌های ورزشی معنا می بخشد. شاهد اتفاق دیگری هم بودم. زمانی که دونالد ترامپ تحریم‌های نفتی علیه ایران را شدیدتر می کرد، احسان حدادی پرتابگر طلایی ایران با مک ویلکینز مربی آمریکایی‌اش در دوحه روی یک میز شام می‌خوردند و درباره همکاری‌های آینده صحبت می‌کردند. ورزش جغرافیای خودش را دارد با سنت و فرهنگ‌های مختلف همین طور المآن‌ها و آداب خودش که من این یک هفته گذشته در جغرافیای کوچک ورزش در دوحه دیدم .

---

منبع: همشهری جوان