تبیان، دستیار زندگی
مســت آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرم مستـــانه در این گـــوشـــه میـــخانه بمیـرم ...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

پریشان نامه

شهریار

مســت آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرممستـــانه در این گـــوشـــه میـــخانه بمیـرم
درویشــــــــم و بگــــذار قلـنـــــدر منـشــــانهکالک همه افشان به ســـر شــانه بمیــــرم
میخانه به دور ســـــــر من چــــرخد و اینـــمپیـــمــان که به چــرخیــــــدن پیمانه بمیــرم
من بلبــــل عشـــاق به دامی نشـــــوم رامدر دام تو هــــم بی طــمــــع دانه بمیـــــــرم
شمعی و طواف حرمی بود که می خواستپروانـه بــزایــم مــن و پــروانـه بمیــــــــــــــرم
مــن در یتیــمـــــم صدفـــم سیــنه دریاستبگذار یتـیـــمانه و دردانــه بمیــــــــــــــــــــرم
بیـگانـه شــمـــردند مـــرا در وطن خـــویــشتا بی وطن و از هـمـــه بیــــگانه بمیــــــــرم
کو نی زن میــخــانه بـگــــو جــان به لب آورتا با تـــب و لب بــــــر لب جــانــانه بمیـــــرم
آن ســـلســــله زلـف که زنار دلـــــم بــــــوددر گردنـــــم آویز که دیــــــوانه بمیــــــــــــــرم
ایـن دیـر مغـان ته چــک ایران قدیـــــم استاینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرم
در زنــدگی افســـانه شـــدم در هـــمه آفاقبگذار که در مرگ هــــم افســــانه بمیــــــرم
در گوشـــه کاشـــانه بســـی سوختـــم اماآن شمــع نبــــودم که به کاشـــــــانه بمیرم