دشت سوسن بهشت سرسبز خوزستان

 

شهر ایذه از روزگار باستان تا امروز به نام‌های ایزج، ایذه، اوجا، آیا پیر، آنزان، انشان، ایگه، اریگ، ایج، مالمیر یا مال امیر خوانده شده‌است. همچنین می‌گویند در دوران عیلامی به شهر ایذه «آنزان» هم گفته می شده است. به عقیده برخی از محققین این شهر در هزاره سوم پیش از میلاد «انزان» نامیده می‌شد و مرکز ایالت انزان بوده‌است. می‌توان ایذه را تغییر شکل یافته «انزان» عیلامی نیز دانست. ما در این مطلب قصد داریم تا درباره شهر ایذه در خوزستان و همچنین دشت سوسن در ایذه صحبت کنیم. این دشت در واقع بهشتی است تمام و کمال که در استان خوزستان قرار دارد و در فصل بهار گردشگران زیادی را به سمت خود جذب می کند.

دشت سوسن منطقه ای با طبیعت زیبا و منحصر به فرد که می تواند دیدگان هر بیننده ای را محصور کند.

دشت سوسن در ایذه در فاصله ۳۷ کیلومتری شهر ایذه در خوزستان قرار گرفته و فصل بهار و به خصوص ایام نوروز مسافران زیادی را به سمت خود جذب می کند.

دشتی سبز و سراسر شقایق قرمز که رود خروشان کارون آن را به دو نیم تقسیم کرده است.

روستاهای زیادی در دشت سوسن در ایذه قرار گرفته اند و جالب است بدانید که زمین این منطقه حاصلخیز بوده و به دلیل آب فراوان و اقلیم خوبی که دارد شرایط برای کشت و باغذاری اهلی این منطقه بسیار مناسب است.

مردم منطقه ایذه بسیار خونگرم هستند و شما هنگام سفر به دشت سوسن در ایذه احساس تنهایی و غربت نخواهید کرد.

دشت سوسن نام منطقه ای وسیع است که روستاهای زیادی در آن جای گرفته است. زمین حاصلخیز، آب فراوان و اقلیم مناسب تمام شرایط را برای کشت و باغداری مردمان خونگرم بختیاری این دیار فراهم کرده است.

جاذبه هایی که باید در دشت سوسن ببینید!

طبیعت گردی در دشت دل انگیز سوسن و گذر از رودخانه برای بازدید از ده ثریا در آن سوی رود
پیاده‌روی و پیمایش دره‌ ای سرسبز و پر آب، از روستا تا آبشار شیوند
قایق سواری هیجان انگیز و گذر از طول دریاچه سد کارون ۳ تا روستای زیبای شیوند در آن سوی آب
طبیعت گردی و کوه‌پیمایی سبک در اطراف تالاب میانگران
دیدار از زیباترین آثار تمدن ایلامی و ماد همچون خونگ اژدر، قلعه کژدم، اشگفت سلمان، شیرهای سنگی کولفرحو…
بازدید از تالاب بین‌المللی چغاخور و قلعه چالشتر در چهارمحال و بختیاری

دسترسی به شهر ایذه در خوزستان

به منظور رسیدن به این منطقه ی دشت سوسن در ایذه پس از عبور از جاده خروجی ایذه به سمت شمال و گذشتن از پیان به یک دو راهی خواهید رسید که سمت راست آن به سمت سوسن و سمت چپ آن به سمت منطقه گلزار و بارگاه امام زاده سلطان ایران در جوار دریاچه سد شهید عباسپور می رسید.

زمانی که شما به سمت دشت سوسن در ایذه سفر می کنید از روستای کشگلی یا همان کفش گلی عبور خواهید کرد و با طی نمودن مسافتی برابر با ۵ کیلومتر به دو راهی دیگری می رسید که هر یک شما را به اطراف دشت سوسن خواهند رساند. برای رسیدن به شمالی ترین و آخرین بخش دشت سوسن که در واقع دشت تمام شده و تنگه و رود کارون شکل می گیرد می بایست از مسیر سمت چپ به سمت روستای ده شیخ راهی شوید و برای عبور از عرض رودخانه سوار قایق شد.

در سمت راست دشت سوسن در ایذه شما می بایست با دور زدن کل دشت سوسن و عبور از پل روی کارون بخش شرقی را نیز کاملاً دور زده و به نقطه شمالی سوسن ختم می یابد. این جاده تا روستای ده کهنه کاملاً آسفالت بوده و از ده کهنه تا ثریا(روستای مقابل ده شیخ در آن سوی کارون) خاکی به نسبت خوب می باشد. نبود پل در بخش شمالی سوسن روستائیان را ناچار به دور زدن کامل دشت سوسن می کند.

وسایل مورد نیاز برای سفر به دشت سوسن در ایذه

چادر
کیسه خواب
زیرانداز کیسه خواب
لباس گرم
کفش مناسب پیاده روی
پانچو یا بارانی
آب و لیوان شخصی
قاشق و چنگال
بشقاب و چاقو
همراه داشتن دارو و سایر لوازم فردی داخل کوله پشتی

مختصری از تاریخ شهر ایذه

شهر ایذه از گذشته تا به امروز نام های متغاوتی داشته که به ترتیب اگر بخواهیم نام آن ها را ببریم ایزج، ایذه، مال امیر نیز می باشند. در اکثر منابع اسلامی شهر ایذه با نام ایذج نام برده شده و در کتیبه های نقش برجسته اشکفت سلیمان که مربوط به دوره عیلام می باشد نیز نام ایذه آپاپیر یا آجاپیر ذکر شده است. در دوره هخامنشی شهر ایذه بازمانده ی دوره عیلامیان بود و با عنوان الیمایی از آن یاد می شده است. این شهر در دوره ساسانی با نام ایذه در مجامع عمومی نام گذاری شد و با ورود اسلام به ایران ایذه خوانده شد. در دوره حاکمیت اتابکان لر بزرگ، ایذه به عنوان مرکزنشین و پایتخت حکومت بختیاری شناخته شد. ایذه در دوره حاکمیت بختیاری تبدیل به مال امیر شد و در بین مردم گسترش پیدا کرد، سرانجام در زمان پهلوی دوباره نام ایذه بر سر زبان ‌ها افتاد و تا امروز تداوم یافته است.

آداب و رسوم مردم ایذه

حال که تا اینجا رسیده ایم بد نیست کمی هم درباره آداب و رسوم مردم شهر ایذه صحبت کنیم. مردم این شهر در مراسم های مربوط به عروسی و عزاداری خود رسم های بختیاری را اجرا می کنند، آن ها در مراسم های مربوط به عروسی چوب بازی و دستمال بازی می کنند و در مراسم عزا اقدام به آوازخوانی های خزن انگیز گاگریو و ساز چپ مخصوص بختیاری استفاده می کنند. همچنین مردم شهر ایذه در مراسم های خود لباس ‌های اکثر مردم بختیاری را می پوشند که این لباس ها در مردان به شکل و نام چوقا و شلوار دبیت، کلاه خسروانی و گیوه است و برای زنان نیز لباس ‌های مخصوص خود را دارند که کلاهی به نام لچک و روسری به نام می‌نا می ‌پوشند و لباسی بلند و چاک‌ دار و دامنی پرچین در زیر آن می‌پوشند که رنگ ‌هایی شاد و دلنشین دارند.

سعی در ثبت جهانی شهر ایذه در یونسکو

با توجه به اهمیت شهر ایذه در خوستان و وجود آثار و محوطه های تاریخی که در این شهر وجود دارد قرار شده است که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت برسد. این منطقه یک محوطه هایی تاریخی در قالب یک پرونده واحد با عنوان «منظر تاریخی فرهنگی ایذه» برای ثبت جهانی آماده شده است. بر اساس توافق انجام‌ شده در جلسه‌ای که به همین منظور تشکیل شد فرمانداری ایذه مسئولیت هماهنگی بین‌بخشی و فرابخشی در شهرستان ایذه را به عهده گرفت و معاونت میراث فرهنگی اداره کل خوزستان هم درباره ضرورت‌های استانی و ملی ثبت جهانی اقدام می‌کند.

شهر ایذه در خوزستان به عنوان بزرگترین موزه روباز جهان با سنگ نگاره هایی نظیر کول فرح، شهسوار، اشکفت سلمان، خنگ اژدر، دره شمی و … در شرق خوزستان و دامنه های جنوب غربی زاگرس منطقه ای بی نظیر از هزاران سال زندگی بشر و تاثیرگذاری آن در طبیعت است.

مطابق با تعریفی که در میراث جهانی یونسکو انجام شده، منظر فرهنگی به یک منطقه جغرافیایی گفته می شود که چشم انداز آن حاصل کار مشترک طبیعت و انسان است. رابطه طولانی میان بشر و محیط‌زیست، موجب تعامل فرهنگی نزدیک میان این دو شده و به منظور حفظ تنوع و گوناگونی این تعامل، مناظر فرهنگی به عنوان میراث جهانی ثبت می‌شوند. تاکنون ۶۶ منظر فرهنگی جهانی در یونسکو به ثبت رسیده‌ و در ایران پیش از این، «بم» در قالب منظر تاریخی و فرهنگی ثبت جهانی شده است و امیدواریم شهرستان ایذه هم بتواند به این هدف دست پیدا کند.

---

منبع:مجله گردشگری الی گشت