نگاهی به فیلم «سال دوم دانشکده من» اثر رسول صدرعاملی
«سال دوم دانشکده من»؛ در مذمت خیانت و دروغ
هنر صدرعاملی و البته نویسنده فیلم یعنی پرویز شهبازی در نمایش عشق، خیانت و دروغ از دریچه زندگی زنانه است که با بازی خوب سها نیاستی، خوب از کار درآمده است.
سال دوم دانشکده من اثر رسول صدر عاملی است که در جشنواره سی و ششم به عنوان داور جشنواره انتخاب شده بود. سخنان رسول صدر عاملی و نگاهش به فیلمها در جشنواره قبلی از سوی برخی کارگردانان و فعالان سینمایی مورد انتقاد بود؛ حالا و پس از گذشت 9 سال از آخرین اثرش، خود به عنوان یک کارگردان باتجربه، «سال دوم دانشکده من» را در جشنواره سی و هفتم شرکت داده است.
«سال دوم دانشکده من» داستان دو دوست به نام مهتاب با بازی سها نیاستی و آوا با بازی فرشته ارسطویی است که زندگیشان در یک اردوی دانشجویی وارد فضای جدیدی میشود.
«سال دوم دانشکده من» داستان دو دوست به نام مهتاب با بازی سها نیاستی و آوا با بازی فرشته ارسطویی است که زندگیشان در یک اردوی دانشجویی وارد فضای جدیدی میشود.
سال دوم دانشکده من را میتوان یک فیلم تماما اخلاقی دانست که سیر داستانش مخاطب را به طور کامل تا انتهای فیلم با خود همراه میکند؛ اگرچه خود رسول صدرعاملی به عنوان یک کارگردان باتجربه صاحب سبک است، اما اگر برای مخاطبی که از آثار او دور بوده یا آنها را نمیشناسد بخواهیم مختصرا توضیح دهیم که فیلم چه بوده، میتوانیم بگویم تازهترین اثر صدرعاملی به عنوان یک فیلم اخلاقی با فیلمهایی چون رگ خواب و یا شعلهور، قابل رقابت و مقایسه است؛ فیلمهایی که در چند سال اخیر در مذمت رذایل اخلاقی و با روایتی نو و به دور از درشت گویی، ساخته شدهاند.
سال دوم دانشکده من، دروغ و خیانت را بی آنکه اندک شباهتی به محتوای مشابهش در سایر فیلمها داشته باشد، به نمایش گذاشته است. در اثر خبری از سیاهی و درگیری میان عناصر جامعه و در نهایت زوال و نابودی نیست و رذایل اخلاقی نه مشکل جامعه ایرانی، بلکه به عنوان مشکلی که ممکن است با روندی خزنده وارد زندگی هرفردی شود، معرفی شده. در واقع جامعه بستر نابودی فرد نیست، بلکه این رذایل فردی است که ممکن است جامعه را در معرض نابودی قرار دهد.
فیلم وارد فضای بیمارستانی میشود اما زندگی در آن جریان دارد؛ شخصیت فیلم اشتباه میکند اما سیاه نیست؛ اختلاف نظر وجود دارد اما درگیری نه؛ این شاخصه فیلم است که با یک پایان بندی همراه با امید همراه شده است.
هنر صدرعاملی و البته نویسنده فیلم یعنی پرویز شهبازی در نمایش عشق، خیانت و دروغ از دریچه زندگی زنانه است که با بازی خوب سها نیاستی، خوب از کار درآمده است. اگرچه پیش از این خیانت در سینما، چهرهای مردانه داشت و هنگامی که قرار بود از دریچه زنانه به آن پرداخته شود، در تن فروشی خلاصه میشد اما کارگردان در «سال دوم دانشکده من» حتی برخی از رفتارهای به ظاهر معمولی را عاملی برای خیانت معرفی میکند و با زیرکی آنجا که شروع و پیانپ عشق را با بلاک و آنبلاک و ویس توضیح میدهد، عشقهای نسل جوان که تلگرام بستر ارتباط میان عاشق و معشوق است را هم به چالش میکشد.
«سال دوم دانشکده من» در مجموع یک اثر خانوادگی است که رذایل اخلاقی را به گونهای ایجابی و بدون سرکوفت زدن به نمایش گذاشته.