به یاد حسین محب اهری که از میانمان رفت
بازیگری محبوب و با اراده ای فولادین
حسین محب اهری که پس از سالها مبارزه با بیماری درگذشت را میتوان بازیگری توانا، دوستداشتنی، اخلاقگرا و مقاوم لقب داد.
سالها پیش در برنامه هفتهنامه شبکه آموزش مهمان ما بود. من کارشناس برنامه بودم و با او بهعنوان یک بازیگر کمدی گفتگو میکردم. البته او فقط بازیگر نقشها و فیلمهای کمدی نبود اما حافظه مخاطب بیشتر او را با بازی در نقشهای کمدی بهویژه در مبصر چهارساله به یاد میآورد.
بعدازآن حسین محب اهری دیگر نه بهعنوان مهمان که بهعنوان بخشی از عوامل هفتهنامه بهپای ثابت برنامه بدل شد و یکی از قسمتهای آن را اجرا میکرد. این اتفاق موجب شد تا من هر هفته او را سر ضبط برنامه ببینم و باهم گپ و گفت داشته باشیم. در همین گفتگوها بود که متوجه بیماریاش شدهام. آنچه بیش از بیماریاش برای ما عجیب و البته قابلتحسین بود روحیه بالا و باانگیزه و نشاطی بود که در او میدیدم!
هیچوقت از این شرایط گله نمیکرد یا احساس ضعف و ناتوانی بر او غالب نمیشد. بلکه با خنده و خنداندن دیگران در برابر غول بیماری مقاومت میکرد. شاید برای همین بود که برخی بیماریاش را باور نمیکردند و حتی برخی آن را یک بازی میدانستند! شاید این اواخر با تغییر چهره عجیبوغریبش که نشان از استیلای بیماری بر او بود برخی باور کردند که او سرطان دارد. این در حالی بود که او سالها در حال مبارزه با این بیماری بود و روحیهاش شادش باعث میشد کسی متوجه آن نشود و حتی آن را باور نکند.
محب اهری یکبار با سرطان غدد لنفاوی دستوپنجه نرم کرد و بیماریاش که بهبودیافته به نظر میرسید، عود کرد؛ اما با مبارزه با بیماریاش مجدداً سرطان را شکست داد؛ تا اینکه در آذر ۱۳۹۷، براثر وخامت حال ناشی از بازگشت سرطان، در بیمارستان بستری شد که متأسفانه این بار نتوانست آن را شکست دهد.
حسین محب اهری لیسانس ادبیات فارسی را از مدرسه عالی ادبیات و زبانهای خارجی در سال ۱۳۵۸ دریافت کرده است. یک دوره آموزش بازیگری در کارگاه نمایش، زیر نظر آربی اوانسیان در سال ۱۳۵۴ دید. او سینما را از سال ۱۳۶۵ با ایفای نقش کوچکی در فیلم رابطه به کارگردانی پوران درخشنده آغاز کرد. او همچنین از سال ۱۳۵۰ به عکاسی تجربی و ایفای نقش در تئاتر اشتغال داشته است.
بااینحال اغلب ایرانیان بهویژه کودکان و نوجوانان دهه شصتی او را بیشتر با معلم برنامه «ق مثل قلقلک» به یاد میآورند؛ معلمی مهربان و خوشاخلاق. این مهربانی البته ویژگی نقش نبود که خصلت ذاتی نقش آفرینش بود. کافی بود یکبار با او مراوده داشته باشی تا متوجه این خصوصیت اخلاقی در محب اهری شوی. شاید همین روحیه موجب شد که او نزدیک به 20 سال از قدرت مقابله و مقاومت در برابر این بیماری سخت برخوردار شود و تا این اواخر خیلیها از آن بیخبر باشند.
از آخرین نقشهایی که از او در ذهن مخاطب باقی است نقش یک راننده کامیون در سریال پایتخت است. بااینحال شاید در شرایط کنونی آنچه میتواند به یادگار از او در ذهن ما باقی بماند و به کارمان بیاید همین روحیه بالا، صبوری و خوشاخلاقیاش بود که این روزها دارد به کیمیا بدل میشود.
او در سال های اخیر باوجود بیماری در دو نمایش «خاله مرجان و خروس» و «کلوچه دارچینی» هر دو به کارگردانی مریم کاظمی نقشآفرینی کرد. آثاری چون «وقتی همه خوابیم»، «گلچهره»، «جیببرها به بهشت نمیروند»، «سفر جادویی»، «من زمین را دوست دارم»، و «روز واقعه» ازجمله بازیهای محب اهری در عرصه سینماست. محب اهری همچنین در مجموعههای تلویزیونی «محله بروبیا»، «محله بهداشت»، «علیالبدل»، «دردسرهای عظیم 2»، «تبریز در مه»، «مختارنامه»، «پایتخت 2» و «شب عید» نیز به ایفای نقش پرداخته است.
روحش شاد و یادش گرامی.
بعدازآن حسین محب اهری دیگر نه بهعنوان مهمان که بهعنوان بخشی از عوامل هفتهنامه بهپای ثابت برنامه بدل شد و یکی از قسمتهای آن را اجرا میکرد. این اتفاق موجب شد تا من هر هفته او را سر ضبط برنامه ببینم و باهم گپ و گفت داشته باشیم. در همین گفتگوها بود که متوجه بیماریاش شدهام. آنچه بیش از بیماریاش برای ما عجیب و البته قابلتحسین بود روحیه بالا و باانگیزه و نشاطی بود که در او میدیدم!
هیچوقت از این شرایط گله نمیکرد یا احساس ضعف و ناتوانی بر او غالب نمیشد. بلکه با خنده و خنداندن دیگران در برابر غول بیماری مقاومت میکرد. شاید برای همین بود که برخی بیماریاش را باور نمیکردند و حتی برخی آن را یک بازی میدانستند! شاید این اواخر با تغییر چهره عجیبوغریبش که نشان از استیلای بیماری بر او بود برخی باور کردند که او سرطان دارد. این در حالی بود که او سالها در حال مبارزه با این بیماری بود و روحیهاش شادش باعث میشد کسی متوجه آن نشود و حتی آن را باور نکند.
محب اهری یکبار با سرطان غدد لنفاوی دستوپنجه نرم کرد و بیماریاش که بهبودیافته به نظر میرسید، عود کرد؛ اما با مبارزه با بیماریاش مجدداً سرطان را شکست داد؛ تا اینکه در آذر ۱۳۹۷، براثر وخامت حال ناشی از بازگشت سرطان، در بیمارستان بستری شد که متأسفانه این بار نتوانست آن را شکست دهد.
کافی بود یکبار با او مراوده داشته باشی تا متوجه خصوصیت والای اخلاقی در محب اهری شوی. شاید همین روحیه موجب شد که او نزدیک به 20 سال از قدرت مقابله و مقاومت در برابر این بیماری سخت برخوردار شود و تا این اواخر خیلیها از آن بیخبر باشند.
حسین محب اهری لیسانس ادبیات فارسی را از مدرسه عالی ادبیات و زبانهای خارجی در سال ۱۳۵۸ دریافت کرده است. یک دوره آموزش بازیگری در کارگاه نمایش، زیر نظر آربی اوانسیان در سال ۱۳۵۴ دید. او سینما را از سال ۱۳۶۵ با ایفای نقش کوچکی در فیلم رابطه به کارگردانی پوران درخشنده آغاز کرد. او همچنین از سال ۱۳۵۰ به عکاسی تجربی و ایفای نقش در تئاتر اشتغال داشته است.
بااینحال اغلب ایرانیان بهویژه کودکان و نوجوانان دهه شصتی او را بیشتر با معلم برنامه «ق مثل قلقلک» به یاد میآورند؛ معلمی مهربان و خوشاخلاق. این مهربانی البته ویژگی نقش نبود که خصلت ذاتی نقش آفرینش بود. کافی بود یکبار با او مراوده داشته باشی تا متوجه این خصوصیت اخلاقی در محب اهری شوی. شاید همین روحیه موجب شد که او نزدیک به 20 سال از قدرت مقابله و مقاومت در برابر این بیماری سخت برخوردار شود و تا این اواخر خیلیها از آن بیخبر باشند.
از آخرین نقشهایی که از او در ذهن مخاطب باقی است نقش یک راننده کامیون در سریال پایتخت است. بااینحال شاید در شرایط کنونی آنچه میتواند به یادگار از او در ذهن ما باقی بماند و به کارمان بیاید همین روحیه بالا، صبوری و خوشاخلاقیاش بود که این روزها دارد به کیمیا بدل میشود.
او در سال های اخیر باوجود بیماری در دو نمایش «خاله مرجان و خروس» و «کلوچه دارچینی» هر دو به کارگردانی مریم کاظمی نقشآفرینی کرد. آثاری چون «وقتی همه خوابیم»، «گلچهره»، «جیببرها به بهشت نمیروند»، «سفر جادویی»، «من زمین را دوست دارم»، و «روز واقعه» ازجمله بازیهای محب اهری در عرصه سینماست. محب اهری همچنین در مجموعههای تلویزیونی «محله بروبیا»، «محله بهداشت»، «علیالبدل»، «دردسرهای عظیم 2»، «تبریز در مه»، «مختارنامه»، «پایتخت 2» و «شب عید» نیز به ایفای نقش پرداخته است.
روحش شاد و یادش گرامی.