کاهش عمر عکس خبری به ۸ ساعت

  در سیزدهمین جشنواره عکس خبری دوربین دات نت، سلسله نشست‌های تخصصی هم برگزار می‌شود.

* کاهش عمر عکس خبری به ۸ ساعت

امیرمحمد جمالی عکاس خبری آژانس «گتی ایمیج» درباره پیشینه حرفه‌ای خود گفت: از سال ٢٠٠۴ عکاسی ورزشی را شروع کردم که دو سال آن در آمریکا و انگلستان بود. 

وی درباره نوع نگاه آژانس‌های عکس گفت: آژانس های بزرگ در همه جا دنیا دوربین دارند. مثلاً گتی‌ایمیج در افتتاحیه المپیک ٢٠١۶ حدود ٧۵هزار عکس کپشن خورده داشت. در این رویداد ما ٢۴ عکاس و ١۵ ادیتور داشتیم. در جام جهانی هم از آژانس گتی ایمیج ١۵٠ نفر پرنسل حضور داشتند که ٢۶ نفر ادیتور و مابقی عکاس بودند.

جمالی با ذکر یک مثال گفت: در المپیک ٢٠١۶ در فینال دو ١٠٠ متر آقای بولت، از آژانس عکس گتی ایمیج ٢٣ عکاس حضور داشتند تا هیچ صحنه‌ای را از دست ندهند و هر کدام وظیفه ثبت یک فریم مشخص را داشتند که از قبل برنامه ریزی شده بود! حتی جایی که دوربین‌ها قرار می‌گیرند هم معلوم بود. این قدرت آژانس های بزرگ است و کلی بابت آن هزینه می‌کنند که یک فریم هم از دست ندهند، در نتیجه هم شما تحت فشار زیادی هستید که در این رقابت کم نیاورید. وقتی وظیفه اصلی خود را برای آژانس انجام دادید، بعد از آن آزاد هستید تا هر عکس خلاقی که می‌خواهید بگیرید. 

این عکاس گتی‌ایمیج گفت: زمانی که قرار باشد یک رویداد یا برنامه را عکاسی کنیم، شخصی به نام کارگردان هست که وظایف را بین عکاسان تقسیم می‌کند. ادیتور کسی است که قبلا عکاسی کرده اما الان وظیفه‌اش کراپ کردن و کپشن نوشتن است، حتی اگر عکاس راضی نباشد که خیلی کم پیش می‌آید. اصولا افراد کار بلدی هستند و تیم فنی هم وظیفه‌اش این است که حواسش به وسایل عکاس باشد تا مشکلی پیش نیاید.

جمالی در تعریف عکس خبری گفت: به عکسی گفته می‌شود که ٢۴ ساعت از ثبت آن نگذشته باشد که الان به ٨ ساعت تقلیل یافته است. در رویدادها انتشار یک عکس که کراپ شده و کپشن‌نویسی شده است، نهایتاً ٢ ثانیه طول می‌کشد.

 *  دوربین در خدمت ناخودآگاه عکاس است

سیدحمید طبایی، دانش‌آموخته روانشناسی و مدرس عکاسی با موضوع عکاسی و ناخودآگاه دیدمانی صحبت کرد. وی گفت: سرگذشت زندگی افراد در عکس‌های آنها مشخص می‌شود و تجربه‌های خوب و بد زندگی در عکس‌های ما معلوم است.

وی به درمان اختلالات روانی از طریق عکاسی پرداخت و گفت: یک شیوه «عکس‌درمانی»‌ است و شیوه دیگر «عکاسی درمانی» است که در آن روان‌درمانگر حذف می‌شود.

طبایی چند اصل برای «عکس درمانی» برشمرد،‌ از جمله: اصل تجانس عاطفی، اصل گزینش تصویر (عکس‌های امیدوارکننده یا عکس‌های غمگین)،‌ سلف پرتره،‌ فتومونتاژ ، عکس‌هایی که در آلبوم خانوادگی نگه می‌داریم و عکس‌هایی که دیگران از ما می‌گیرند.

وی درباره «عکاسی درمانی» هم اظهار داشت: عکاسی فرآیند معنی‌سازی واقعیت‌های روانی است. ادوارد اسمیت می‌گوید: ذهن ناخودآگاه عکاس در عکس‌هایش ظاهر می‌شود و دوربین در اطاعت محض ناخودآگاه اوست و هر نشانه، عقده روانی را در شخصیت عکاس را ظاهر می‌‌سازد.

طبایی اظهار داشت: در عکس‌های ما مجموعه از عقده‌های روانی ما نهفته است. هر فرآیند هنری که انجام می‌دهیم ناخودآگاه ما در آن پنهان است و از طریق پیغام‌های خاموش خودش را نشان می‌دهد. در واقع پیغام‌های خاموش، ناگفته‌های آثار هنری ماست. چیزهای که به آن فکر نکردیم اما درون عکس‌های ما حضور دارند.

این عکاس و روانشناس در پایان گفت: وقتی عکاسی می‌کنیم، به دنبال چیزهایی می‌رویم که نداریم. هر کدام از ما بخش‌های داریم که وجود ندارند و با تولید آثار هنری توازن ایجاد می‌کنیم.

* خلاقیت زیرساخت نوآوری است

سعید چاووشی از عکاسان فعال کشور در نشست نوآوری و اقتصاد عکاسی گفت: خلاقیت زیرساخت نوآوری است که حضور هر دو آنها الزامی است.

وی گفت: برای اینکه توانایی رشد اقتصادی یک جامعه بررسی کرد به سه عامل نیاز هست؛ ۱- مغزهای متفکر (ایران از نظر بهره هوشی در رتبه ۵۷ جهان قرار دارد) ۲- منابع مالی (ایران از نظر درآمد سرانه ملی  در رتبه ۶۵قراردارد) ۳- منابع طبیعی (شامل منابع گیاهی و منابع معدنی. ایران از نظر پوشش گیاهی فقیر است،اما در منابع معدنی جزء ۱۵ کشور معدنی جهان محسوب می‌شود.)

این پژوهشگر عکاسی خاطرنشان کرد: در ایران از مخترع حمایت مالی و عاطفی انجام نمی‌شود و فرهنگ کار جمعی وجود ندارد در حالی که با سرمایه‌گذاری روی منابع انسانی می‌توانیم در رتبه‌بندی جهانی تغییر ایجاد کنیم. این کار نیاز به منابع چندنی ندارد و اگر افراد خلاق باشند با وجود محدودیت‌ها می‌توانند رشد کنند.

چاووشی در ادامه بیان کرد: اولین کاری که نوآوران انجام می دهد این است که پوچ‌گرایی را کنار می‌گذارند و متفاوت از جامعه فکر می‌کنند اما متفاوت از جامعه زندگی نمی‌کنند

* پست سازمانی برای عکاسان وجود ندارد

مهدی رحیمیان از اساتید پیشکسوت عکاسی درباره نقش آموزش و فعالیت حرفه‌ای عکاسان صحبت کرد.
وی به پیشنیه عکاسی در ایران اشاره کرد و درباره انقلاب اسلامی گفت: نقش عکاسی در انقلاب خیلی مهم بود به قدری که تصمیم گرفته شد رشته عکاسی را به دانشگاه‌ها اضافه کنند اما افق کاری برای عکاسی دیده نشد.

این مدرس عکاسی در ادامه گفت: در دهه ۶٠ دو جریان وجود داشت ١-عکاسی جنگ ٢- عکاسی پشت جبهه که فرهنگ و اقلیم زندگی مردم را نشان می‌داد که فرد شاخص آن نصرالله کسرائیان است. ما وارد مقوله شده بودیم که برای آن سنجیده فکر نکرده بودیم و امروز داریم تبعات عملکرد ۳۰ سال گذشته را به بدنه عکاسی تحمیل می‌کنیم، که بخشی مسائل درونی و بخشی عوارض بیرونی است.

رحیمیان اظهار داشت: در سال ١٣٨٢ یک نیاز سنجی نسبت به تعداد مطبوعات مورد نیاز و آموزش نیروهای آن صورت گرفت و برهمین مبنا مجوز تاسیس دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌ها برای خبرنگاری و عکاسی و رسانه صادر شد. برای توسعه و پیشرفت نیاز به تربیت نیروی انسانی هست اما افق دید درست نبود و این را در نظر نگرفتند که عکاسی در دنیا در حال تغییر است.

وی خاطرنشان کرد: با وجود همه تغییرات به وجود آمده، هنوز هیچ پستی برای عکاس در سازمان‌های دولتی دیده نشده است.

رحیمیان در پایان گفت: ساز و کار تولید عکس در دنیا تغییر کرده است، ما باید تلاش کنیم در این زمینه خوب فعالیت کنیم، استعدادها را شناسایی کنیم و برای آنها افق کاری در نظر بگیریم.

سیزدهمین جشنواره عکس خبری، مطبوعاتی دوربین.نت ۱۳ تا ۲۱ دی ماه ۹۷ به ریاست احسان رأفتی داریان در فرهنگسرای سرو برگزار می‌شود.

---

منبع:فارس