روحیه شکرگزاری ظرف وجودی انسان را بزرگ می کند

همه ما برای یکبار هم که شده با این بیت مواجه شده ایم: «شکر نعمت، نعمتت افزون کند/کفر نعمت نعمتت بیرون کند» و با خود اندیشیده ایم که در چه شرایطی واقعا شکرگزار بودیم و در چه شرایطی در برابر نعمات خداوند سکوت کرده و حمد و سپاس او را نگفته ایم. گویی لحظه به لحظه سختی ها و نَه حتی خوشی ها و داشته هایمان را مرور کرده ایم و زمزمه کنان با خود گفتیم: این زندگی که تماما به سختی و زجر گذشت، کدام نعمت؟ در حالی که نعمت سلامتی، خانواده، زندگی آبرومند و بسیاری دیگر از مولفه ها را به کل فراموش کرده و فقط و فقط به نظرمان آمد که اگر ثروتمندتر بودم فلان وسیله و فلان امکانات را هم داشتم، اما ثروتمند نیستم و ندارم در نتیجه زندگی خاص و قابل توجهی نداریم این در حالی است که روحیه شکرگزاری مسیر دریافت نعمات و فیوضات الهی را هموار می کند.

از این رو، در ادامه بخش هایی از سخنرانی حجت الاسلام «مسعود عالی»، استاد اخلاق پیرامون اهمیت شکرگذاری تقدیم حضورتان می شود:

حجت الاسلام عالی با بیان اینکه عنایت خداوند همین الان برای ما آماده است اما به دلیل محدودیت هایمان به آن دست نیافته ایم، اظهار کرد: باید این محدودیت ها را برداریم، هرچه که ظرف بزرگ تر باشد بیشتر از خداوند دریافت می کنیم، یکی از چیزهایی که ظرف انسان را بزرگ می کند، شکر کردن است. این استاد اخلاق ادامه داد: اگر خدا ببیند که بنده ای شاکرش بود آن وقت او لایق آن است که نعمت بیشتر دریافت کند. در برخی روایات از امام کاظم(ع) است که فرمود: «مَنْ حَمِدَ اَللَّهَ عَلَى اَلنِّعْمَةِ فَقَدْ شَكَرَهُ وَ كَانَ اَلْحَمْدُ أَفْضَلَ مِنْ تِلْكَ اَلنِّعْمَةِ» (هر كه حمد خدا را بر نعمتى كند، او را شكر نموده و حمد از آن نعمت برتر است).

حجت الاسلام عالی افزود: دلیل اهمیت شکر شاید این باشد که همه نعمت هایی که خداوند به ما ارزانی کرده، هدفی داشته است، سرمایه هایی که خداوند اعم از ظاهری و باطنی به ما عطا کرده است، مواردی نظیر سلامتی، قدرت، زیبایی، علم، آبرو، خانواده خوب، فرزند خوب، ثروت، موقعیت، ولایت مداری، معرفت، همه نعمت خداوند هستند که به انسان ارزانی داشته تا او بتواند در این عالم به خداوند نزدیک تر شود. وی با بیان اینکه نعمات خداوند برای آن است که به او قرب پیدا کنیم، اظهار کرد: بنابراین، این نعمت ها نردبان سلوک ما هستند، در صورتی نعمات برای انسان پل می شود که خداوند را برایشان شکر کنیم. نعمت با شکر کردن به خدا گره می خورد در غیر این صورت اصلا نزدیک به خدا نمی شویم بلکه نعمت تبدیل به حجاب می شود و دیگر نعمت نیست.

این استاد اخلاق اضافه کرد: اگر در قبال نعمت های الهی شکر نشود، نعمت وبال گردن می شود و البته حجاب، مرحوم میرزا رحیم ارباب اصفهانی از بزرگان اصفهان بود که مزارش در قبرستان تخته فولاد اصفهان قرار دارد. یکبار در دوران حیات اش مشغول پاک کردن سبزی بود و دانه دانه ریحان ها یا هر سبزی را که دستش بود ، پاک می کرد، شخصی کنارش نشسته بود و گفت: نمی خواهد این قدر دقت کنی، فلسفه که نیست. میرزا پاسخ داد: اگر یکی از این برگ ها زیر دستم رد شد و بعد از من گله کرد که چرا حق مرا ضایع کردی چه پاسخی به خدا بدهم؟

وی در ادامه افزود: اگر انسان بخواهد این صفت ارزشمند یعنی شاکر بودن که بسیار به انسان ظرفیت می دهد را به دست بیاورد، باید سه گام بردارد. اولین گام آن است که انسان نعمت ها را ببیند، دیدن نعمت ها و توجه به این داده ها کار بسیار بزرگی است و لطافت روحی می خواهد. با این دیدن نعمت است که انسان در چشم خدا بزرگ می شود. این استاد اخلاق با اشاره به روایتی که مرحوم محدث قمی نقل کرده، گفت: در روایت آمده حضرت موسی(ع) از خداوند خواست که عابدترین بنده را به او نشان دهد، خداوند فرمود: برو فلان مکان او را پیدا می کنی. موسی(ع) رفت و با شخصی فلج، جذامی و دارای بیماری برص مواجه شد و تصور کرد، اشتباه آمده است، از خداوند سوال کرد که آیا درست آمده ام؟ جبرییل نازل شد و گفت: درست آمده ای و من مامورم که اکنون بینایی این شخص را هم از او بگیرم.

وی ادامه داد: آن شخص در لحظه نابینا هم شد اما سرش را به آسمان بلند کرد و گفت: ای کسی که به نعمات فراوانی داده ای شکر. موسی(ع) دیگر تعجب کرد و جلو رفت و گفت: من پیامبر الهی هستم و مستجاب الدعوه، اگر چیزی از خدا می خواهی بگو، آن مردم پاسخ داد: آنچه که خدا به صلاحم بود به من داد و آنچه که به صلاحم نبود، نداد. در این اثنا موسی(ع) برای آنکه امتحانش کند، گفت: خداوند به تو چه چیزی داده؟ ظاهرت را از تو گرفته و این وضعیت را داری باز هم او را صدا می زنی؟ آن شخص گفت: این که در کل این منطقه گشتی و مرا پیدا کردی نعمت است چون خدا نعمت معرفتش را فقط به من داده و فقط من خداشناسم و سایر ساکنین این منطقه بت پرست هستند. حالا می خواهی به خاطر چند مریضی از خدا دست بردارم؟ آنجا بود که موسی(ع) متوجه شد عابدترین بنده خدا کسی است که قدردان نعمات اوست.

حجت الاسلام عالی ابراز کرد: نقطه مقابل این شخص هم وجود داشته است، یک نفر در بنی اسراییل هفتاد سال عبادت کرد و ملائکه دیدند که ظرف وجودی آن شخص بسیار کوچک است و نزد خدا بزرگ نیست، ملائکه خدمت خداوند عرض کردند که او هفتاد سال عبادت کرد، چرا چنین است؟ خداوند فرمود: از طرف من به او مژده بدهید خودتان می فهمید علت چیست، به او بگویید خداوند می خواهد با فضل اش با تو برخورد کند و نه با عدل اش. این بشارت به آن فرد داده شد، اما پاسخ داد: مگر من چه کرده ام که بترسم؟ هفتاد سال عبادت کردم و خداوند روزی فقط یک قرص نان و یک انار به من داد. به خداوند بگویید با عدلش با من برخورد کند، در بندگی چیزی کم نگذاشتم! خداوند به ملائکه فرمود: به روی این بنده نیاورید، من این هفتاد سال را به او سرمایه داده ام. همان نان و انار را که به او دادم، حساب کنید در برابر عبادات اش، ملائکه نیز چنین کردند و اعمال آن شخص را روی ترازو گذاشتند و تمام هفتاد سال عبادت اش به اندازه یک حبه انار شد. این چنین بود که ملائکه متوجه شدند که این شخص چرا نزد خداوند کوچک است.

عالی در پایان خاطرنشان کرد: بنابراین با شاکر و قدردان خداوند بودن است که انسان را بزرگ می کند؛ اولین قدم برای شاکر بودن آن است که انسان متوجه داده های خداوند بشود.


منبع: خبرگزاری شبستان