ناگفته‌ها و دغدغه‌های "حمید گلی" برای تئاتر

حمید گلی از بازیگران سینما، تئاتر و تلویزیون که این روزها در تئاتر «مردی به نام اوهه» که در عمارت «نوفل‌لوشاتو» روی صحنه رفته‌است، ایفای نقش می‌کند، در گفت‌وگویی درباره حضورش در این نمایش که ۱۴+ است، بیان کرد: ما در در این سالها به دلیل فعالیت مستمرمان برای گروه سنی کودک و نوجوان بیشتر در آن حوزه شناخته شدیم اما در حقیقت ما شروع فعالیت‌مان در حوزه بزرگسال بوده است، با این اوصاف حضورمان در این نمایش تجربه جدیدی بود که بعد از سال‌ها دوباره کار جدی انجام می‌دهیم. 

او یادآور شد: نمایشنامه این اثر برای سال ۱۹۶۵ در لهستان است و نگاه خاصی به جریانات اجتماعی سیاسی آن دوران دارد. این تضاد موجود در نمایشنامه علاوه بر آنکه بسیار جذاب بود، اما سختی‌های خاص خودش را هم دارد به همین دلیل برای ما فرصتی شد تا تجربه‌ای جدید داشته باشیم و این فرصت را مغتنم بشماریم.

این هنرمند که یکی از عموهای فیتیله‌ای است، درباره حضور علی فروتن و همبازی شدن با او در این نمایش توضیح داد: حضور هر دوی ما در این نمایش اتفاقی نبوده بلکه آقای سروری‌نژاد کارگردان این اثر، با هردوی‌مان صحبت کرد و در جریان این نمایش قرار گرفتیم و بعد از مشورت تصمیم گرفتیم در این پروژه با هم حضور داشته باشیم. با این حال نقش محوری در این نمایش را آقای فروتن بر عهده دارند و با تمام شخصیت‌ها درگیر هستند و همبازی شدن ما در این تئاتر زمان کوتاهی را به خود اختصاص داده است، علاوه بر آن هنرمندان حاضر در این نمایش بسیار حرفه‌ای و توانمند هستند و در شاخه‌های مختلفی مانند رادیو و تلویزیون نیز فعالیت داشته‌اند.

او در پاسخ به اینکه آیا عکس این دو هنرمند که به‌صورت بزرگتر و واضح‌تر بر روی پوستر نمایش قرار گرفته است، باعث سردرگمی یا به اشتباه انداختن مخاطب نمی‌شود؟ گفت: از ابتدا اصرار ما بر این بود که به واسطه شناختی که مخاطب از ما در حوزه کودک دارد بر روی پوستر نمایش ذکر شود که این نمایش برای بزرگسالان است تا مخاطبان گمراه نشوند، زیرا درک این نمایش برای کودکان کمی دشوار است. در این نمایشنامه لایه‌های مختلفی بیان می‌شود که درکش برای کودکان راحت نیست و نگران بودیم به خاطر حضور ما فکر کنند که این اثر برای کودکان است.

گلی در ادامه صحبت‌های خود با اشاره به حضورش در تئاتر بزرگسال و همچنین دغدغه‌های تئاتری‌اش بیان کرد: شروع کار من در حوزه بزرگسال بوده و در «چای خانه باغ پریا» بازی کردم که هرمز هدایت کارگردانی آن را بر عهده داشت و در سال ۱۳۷۳ از جمله کارهای مطرح زمان خودش شد. سپس در جشنواره خیابانی حضور داشتم اما به دلیل علاقمندی و شرایط کاری که در حوزه کودک برای ما فراهم شده بود، وارد این حوزه شدیم که البته کماکان هم آن را رها نکرده‌ایم، به همین ترتیب در این سال‌ها مقداری از حوزه بزرگسال فاصله گرفتیم.

او اضافه کرد: برنامه داریم تا پایان سال اگر مشکلی به وجود نیاید یک کار کودک را با همکاری مریم کاظمی روی صحنه ببریم ولی احتمال دارد که در سال آینده بخواهیم دوباره در حوزه بزرگسال فعالیت داشته باشیم. نکته‌ای که وجود دارد این است که ورود به حوزه بزرگسال و انتخاب سخت‌تر است زیرا نویسنده‌ها تعدادشان بیشتر است و نگاه‌های متفاوتی وجود دارد و شرایط کاری کاملا متفاوت است. تئاتر همیشه برای ما جدی بوده و هست و تا زمانی که در توانمان باشد در هر دو حوزه کودک و بزرگسال فعالیت می‌کنیم، البته شاید برای بچه‌ها بیشتر. بنابر این نمی‌گذاریم رابطه ما با بچه‌ها قطع شود. آنچه که از تئاتر باید به بچه ‌ها برسد برای ما بسیار مهم است و در عین حال حضورمان در تئاتر بزرگسال باعث بالا رفتن سطح علمی و کاری ما خواهد شد.

این هنرمند با اشاره به شرایط امروزه تئاتر چه در حوزه کودک و چه بزرگسال، اظهار کرد: امروزه تئاتری وجود دارد به نام تئاتر دولتی که تمام امکانات را به خود اختصاص می‌دهد و در کنار آن تئاتر خصوصی وجود دارد که همه چیز در آن آزاد است. چیزی که در این آزادی وجود دارد بلیت‌های گران قیمت است که در نهایت باعث می‌شود رابطه تماشاچی با تئاتر کم شود. البته در کنار این اتفاق باید با زیاد شدن این سالن‌ها تناسبی هم بین تعداد سالن‌ها، تعداد مخاطبان و همچنین گروه‌های نمایشی به وجود بیاید.

گلی افزود: عدم تناسب بین تماشاخانه‌ها و شرایط دشواری که یک گروه تا پیش از شروع نمایشش پشت سر می‌گذارد باعث می‌شود زمان را برای داشتن تبلیغات موثر و کافی از دست بدهد. به طور مثال زمانی که نمایش ما روی صحنه رفت تازه تبلیغاتش آغاز شد و این طبیعی است در این فصل کشاندن مردم به سالن‌ها کار بسیار سختی باشد و این ضربه بدی بود که ما در این نمایش خوردیم. اجرای نمایش در یک سالن خصوصی هزینه زیادی دارد و این عدم تناسب بین تعداد مخاطبان و هزینه‌های رایج، فشار سنگینی را بر روی کارگردان ایجاد می‌کند. امیدوارم با یک بازنگری در سیستم اجرایی یا سیاست‌های عملکردی در سازمان‌های خصوصی و دولتی، شرایط بهتری هم برای تماشاگران و هم هنرمندان به وجود بیاید.

وی با اشاره به گران بودن بلیت تئاتر هم بیان کرد: گزیده دیدن با این که شما تماشاچی مستمر تئاتر باشید متفاوت است. این نیاز وجود دارد که رابطه تماشاگر با کارگردان و گروه‌های نمایشی به گونه‌ای باشد که مخاطب بتواند هر نمایشی را که در طول سال دوست دارد ببیند، حتی اگر بعد از دیدن آن به این نتیجه برسد که نمایش خوبی نبوده ولی با شرایطی که اکنون در این هنر وجود دارد، اگر قرار باشد تماشاچی یک بار در سال نمایشی را ببیند، تمام هزینه‌اش را جمع می‌کند و به تماشای یک اثر اصطلاحاً گرانقیمت می‌نشیند.

این بازیگر ادامه داد: من خودم به عنوان یکی از هنرمندان این حوزه به دلیل گران بودن قیمت‌ها وقتی برای دیدن اثری به صورت خانوادگی تصمیم می‌گیرم، به صورت متوسط تا ۷۰۰ هزار تومان هزینه‌ام می‌شود و این رقم بسیار زیادی است.

حمید گلی که سال‌هاست در حوزه کودک فعالیت می‌کند درباره شرایط این حوزه و همچنین سالن‌های نمایشی که برای این گروه سنی در نظر گرفته شده، توضیح داد: من از متولیان و مسئولانی که در این حوزه فعالیت می‌کنند گله دارم و به آنها اعتراض می‌کنم. ما در تهران تعداد محدودی سالن مخصوص نمایش‌های کودک و نوجوان داریم که به طور مثال دو سالن آن کتابخانه بودند و اکنون به سالن نمایش تبدیل شدند و به غیر از تالار هنر و سالن‌های کانون هیچ مکان دیگری وجود ندارد. این در حالی است که آنها هم شرایط خوبی ندارند، چه به لحاظ موقعیت مکانی در شهر و چه تجهیزات و امکانات.

او در پایان گفت: پیشرفت‌هایی در این سال‌ها داشته‌ایم اما با توجه به روند رشد جمعیت این افزایش و رشد کافی نیست. موقعیت و امکانات آنها متناسب با کودکان نیست و نیازهای بسیار جدی وجود دارد که به آنها بی‌توجهی شده است. ما گله و اعتراضمان را می‌کنیم اما توجهی به آن نمی‌شود. وقتی که در جنوب شرق تهران پردیس تئاتر می‌سازند هنرمندان و مخاطبان به راحتی نمی‌توانند به آن دسترسی داشته باشند. در نهایت همه این محدودیت‌ها، خلاقیت‌ها را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد که این اتفاق اصلا برای تئاتر کودک خوب نیست.

---

منبع: ایسنا