میانسال هایی که اسباب بازی "اسباب‌بازی‌ها" شده اند

هر چقدر اسباب بازی ها مدرن تر و پیچیده تر می شوند بیشتر ما را به کنترل خود درمی آورند. اگر قبلا اعتیاد به ابزارهای مدرن در حد بازی های رایانه ای بود و بیشتر نوجوان ها، جوان ها و کودکان را بخود درگیر می کرد، حال این اعتیاد صورتی تازه به خود گرفته و اکثر گروه های سنی به ویژه میانسالان را که قشر فعال جامعه هستند درگیر خود کرده است. اگر میانسال ها نتوانند زمان را مدیریت کنند خسارت های فراوانی متوجه خانه ها خواهد بود. میانسال ها در متن مدیریت بسیاری از کلیدی ترین روابط از جمله رابطه همسران و رابطه با فرزندان هستند و اگر این روابط تحت الشعاع اعتیاد به یک اسباب بازی جدید و نوظهور به نام گوشی های تلفن همراه هوشمند قرار گیرد در آن صورت خانه های ما  آسیب پذیرتر از گذشته می شوند.

 ابزار زدگی هایی که خانه ها را تهدید می کند

هر چقدر که پیشرفت کرده ایم ابزارزدگی در زندگی ما تشدید شده است. خودرو یک ابزار است، ساخته شده است که ما را به مسیر و مقصدمان برساند اما اگر به شکل بیمارگونه به خودرو وابسته شویم در آن صورت از حالت ابزار یا وسیله خارج خواهد شد. آنگاه دائما نگران دزدیده شدن آن هستیم. مثل یک کودک که آن قدر وابسته به کفش های نو خود است که شب ها  در رختخواب می خواهد کفش هایش را با خودش بخواباند. برخی از ما امروز ابزارزده هستیم و در این میان یکی از مهم ترین مصداق ها و مظاهر ابزارزدگی را می توان در وابستگی اعتیادگونه به تلفن همراه و شبکه های اجتماعی دانست. آیا امروز بسیاری از ما  زیر جلد و پوست همان کودکی نرفته ایم که کفش های نو خود را به رختخواب می برد؟ غیر از این است که اسباب بازی مدرن خود یعنی تلفن همراه را به رختخواب می بریم و تا پاسی از شب در شبکه های احتماعی می چرخیم؟

لمس های شرطی شده شبکه های اجتماعی

اگر به عنوان یک میانسال که مسئولیت مهم پدری و مادری را برعهده دارید می خواهید میزان وابستگی تان به تلفن همراه را محاسبه کنید، نگاه کنید به این که در طول روز چند بار صفحه نمایشگر تلفن همراه را لمس کرده اید و چه میزان از این لمس ها آگاهانه و نه شرطی شده بوده است. ده بار؟  بیست بار؟  پنجاه بار؟ صدها بار؟  آیا این من هستم که لمس تلفن همراه خود را انتخاب می کنم یا نه ذهن من عملا در فضای شرطی شدگی و عادت مخرب قرار گرفته است و بی اختیار وقت و بی وقت سراغ تلفن همراه خود می روم؟

 فهمیدن این شرطی شدگی یا انتخاب آگاهانه مراجعه به تلفن همراه کار دشواری نیست. هر کدام از ما اگر صادق باشیم و برای چند روز رابطه مان با تلفن همراه و حضور در شبکه های اجتماعی را زیر نظر بگیریم متوجه  خواهیم شد لمس صفحه نمایشگر تلفن همراه از سر انتخاب بوده است یا شرطی شدگی؟ بنابراین اگر من تقریبا به صورت شبانه روزی آنلاین هستم یک جایی از کار باید از خود بپرسم واقعا کجا می روم و چه حفره های روانی را با تلفن همراه پر می کنم؟ در واقع جنبه مثبت قضیه این است که اگر من آگاه باشم به اینکه رابطه من با تلفن همراهم چگونه است مواجهه من با این ابزار بسیاری از حفره های درونی مرا به من نشان خواهد داد؛ مثل کسی که از سر بی حوصلگی و ملال درونی مداوم در یخچال را باز و بسته می کند اما اگر همین فرد خود را زیر نظر بگیرد به رابطه شرطی شده اش  با آن ابزار –یخچال – ملال، افسردگی و حفره درونی اش پی خواهد برد.

تناقض های عملکرد ما در دنیای مجازی و واقعی

ما گاهی از شدت اعتیاد به حضور در شبکه های اجتماعی متوجه نیستیم که تا چه اندازه عملکرد ما در فضای مجازی و فضاهای واقعی متناقض است. مثلا بارها و بارها در شبکه های اجتماعی متن هایی درباره حقوق انسان ها، حقوق کودکان یا  روابط زوج ها را باز ارسال می کنیم اما نسبت به ما به ازاهای بیرونی آن در روابط واقعی مان بی اعتنا می مانیم. فرض کنید شما متنی را درباره اهمیت دادن به تربیت کودک و ظرایف تربیت او در یک شبکه اجتماعی ارسال می کنید همان لحظه کودک شما خواستار آن است که با او بازی کنید اما توجهی به خواست کودک ندارید، بدون آنکه به چند لحظه پیش نگاه کنید که متنی را در راستای ارتباط و تربیت کودک لایک یا ارسال کرده اید.

نشانه های تعیین کننده را ردیابی کنید

اگر می خواهید خانه تان را از اعتیاد به شبکه های اجتماعی مصون نگه دارید و اجازه ندهید روابط زوج ها با والدین یا فرزندان خود تحت تاثیر این اعتیاد قرار گیرد با خود صادق باشید و به  عنوان تماشاگر رفتار خود زیر نظر بگیرید که چه عاملی در چک کردن مداوم شبکه های اجتماعی در شما تعیین کننده است. این عامل نشانه های درست را به شما نشان خواهد داد.

---