حسد را چگونه درمان کنیم؟

یکی از رذائل اخلاقی که در روایات اهل بیت (ع) بسیار مورد نهی قرار گرفته، مسأله حسادت است. حسد به معنای آرزوی زوال نعمت از غیر است در حالیکه خود آن فرد از آن نعمت محروم است یا یک وقت خودش هم نعمت را دارد، امّا نمی‏‌خواهد غیر آن ‏را داشته باشد. این امر آنقدر از اهمیت بالایی برخوردار است که امام رضا (ع) آن را یکی از عوامل هلامت امت‌های گذشته نامیده‌اند: «إِیَّاکُمْ وَالْحِرْصَ وَالْحَسَدَ فَإِنَّهُمَا أَهْلَکَا الْأُمَمَ السَّالِفَةَ» (بحارالانوار، ج 75، ص 346) و امیرالمومنین (ع) آن را دام بزرگ ابلیس معرفی کرده‌اند: «الحَسدُ مِقْنَصَةُ إبْلیسَ الکُبرى» (غرر الحکم: 1133)

طبق فرمایش پیامبر اکرم (ص) مومنان هیچگاه حسادت نمی‌ورزند بلکه غبطه می‌خورند. فرد در مواجه با نعماتی که در اختیار دیگران است، دو واکنش ممکن است نشان دهد؛ یا آرزو می‌کند که آن نعمت را برای خود داشته باشد و دیگری از آن محروم شود که از آن به حسادت یاد می‌شود و گاهی آرزوی داشتن آن نعمت را می‌کند بی آن که خواهان زوال آن از دیگری باشد.

---

منبع: تسنیم