نخستین هجرت

روز به روز اذیت و آزار مشرکان مکه نسبت به مسلمانان بیشتر می شد و آن ها دست به هر جنایتی می زدند. مومنان نسبت به کفار، ضعیف تر بودند و نمی توانستند از خودشان دفاع کنند؛ به همین خاطر، بت پرستان زورگو و کافران ستمگر، بیشتر از گذشته ظلم می کردند و به مومنان دشنام می دادند. ولی رسول الله (ص) در حمایت ابوطالب بوده و مشرکان نمی توانستند به او آسیب جدی برسانند.

از این رو رسول خدا (ص) به مومنان فرمود تا برای در امان ماندن از شر مشرکان و حفظ دین خود، به سرزمین حبشه هجرت کنند. زیرا پادشاه آن سرزمین، مردی عادل و معتقد به دین عیسی (ع) بود. پس از این فرمان، مسلمانان به رهبری «جعفربن ابی طالب» راهی آن دیار شدند و در سایه ی عدالت «نجاشی» _پادشاه سرزمین حبشه_ به امنیت و آرامش رسیدند.

هنگامی که مشرکان مکه از هجرت مسلمانان به سرزمین حبشه آگاه شدند، از شدت خشم و غضب به خود پیچیدند و برای باز پس گیری آنان، به فکر و نقشه افتادند.

مجمع البیان، ج 3، ص 400
سیره ابن کثیر، ج 2، ص 4

مطالب مرتبط:
مژده ی رسالت
انتخاب حکیمانه
نسیم محمدی

کودک و نوجوان تبیان
تنظیم: فهیمه امرالله- منبع: مجموعه خورشید عالم تاب (تشنگان دیدار)