جانِ جهان آمده بود

دوش به میهمانی من،‌ جانِ جهان آمده بود

خنده زنان و شادمـان‌،آن دِلستان آمده بود


با ادب و فَضل و کمال، آیتی از‌حُسنِ جَمال

شوریده و شیدا و مست، از آسمان آمده بود 

 
در پی دلجــویی زِ من،‌ مـوجِ گیسویش رها

شانه بــر زُلفِ چَمان،سروِ روان آمــده بــود

 
بـــه تماشا گــهِ راز، بـا دفتری از آیتِ عشق

نجوا کنان و نغمه خوان، ازکَهکِشان آمده بود

 
مَلَـکی از جنس  بشر، قاصـدی از سوی خدا

هم شَمس بود هم  قمر، از لامکان آمده بود

 
تندیسِ آن سلطانِ عشق ، بهرِ آرامش جـــان

مــاه روئی مهربــان ،‌‌ آرامِ جــان آمــده بــود

 
ازچشمه جوشانِ عشق، تا سرا پرده ی دل

بـر پیکرِ بیجانِ من، روحِ و روان آمــده بود

 
شعرِ «محقق » لنگری، بر آسمان افـکنده بود

مُشک فِشان و گل فِشان، با قُدسیان آمده بود

---