موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

همين که ابن زياد رويش را برمي­گرداند به اين طرف مجلس، يک وقت مي­بيند عبيد الله بن حرّ جعفي نيست، دنبالش رفتند ديدند سوار اسبش شده است دارد مي­تازد و مي­رود. همين عثماني به خانه يکي از دوستانش رفت، عده­اي را جمع کرد، بلند شدند و به کربلا رفتند. همين کسي که

حضرت عباس عليه السلام كه كانون وفادارى و معدن غيرت بود، بر او بانگ زد: بريده باد دست هاى تو و لعنت خدا بر تو و امان نامه ات . اى دشمن خدا، ما را دستور مى دهى كه از ياری برادر و مولايمان حسين عليه السلام دست برداريم و سر در طاعت ملعونان و فرزندان ناپاك آنا

عمر بن سعد، ناگزير درخواست امام حسين عليه السلام را پذيرفت و پيام داد كه يك شب را به شما مهلت دادم ولى بامدادان فردا اگر بر فرمان امير، سر طاعت فرود نياوريد، فيصله كار را به شمشير مى سپاريم . در اين هنگام ، آرامش نسبى حاكم گرديد و هر دو سپاه به خيمه گاه خ

در آینه ی آب، خیره شُد؛ خورشید را دید که کویر لب هایش، از شدّت عطش ترک خورده است. خورشید را دید، که غریبانه، آمدنِ ماه را انتظار می کشد. خورشید را که از نهایت تشنگی، بی رمق شده. کوه صبر را دید که بر روی تلّ زینبیه، دعای رفع بلا می خواند! مگر می شود این هم

راهِ فرات، به غرّش تیغِ اباالفضل گشوده می شود و مشکِ آب، پُر. سقّا، بر فرات نشسته است؛ امّا کفِ دستی نیز آب نمی نوشد. آخر مگر پیش از برادرِ تشنه، پیش از خواهرِ جگر سوخته و کودکانِ بی قرار، مگر می شود آبی نوشید؟

اگر عباس علیه السلام ، تاب دیدن دل های سوخته و لب های خشکیده را داشت که سرانجامش به علقمه و چشم تیر خورده و دست بریده نمی کشید؛ بلکه پای بر دل خویش می گذاشت و علمدار لشکرت می ماند تا هیچ دشمنی نتواند به حریم خیمه هایت چشم طمع بدوزد.

بگذار چشم هایم نبیند؛ تن تب دار سجاد علیه السلام را که به آب اشک چشمان زینب علیهاالسلام ، سوز تب خویش را فرو می نشاند!

اشکال اساسی این نظریه، نقش محوری تلقین در شفایافتن است. بنابر اصل استقراء وجود یک بیمار شفایافته که در شفایش ردی از اعتقاد و باور (لوازم تلقین) وجود نداشته باشد، برای رد این مطلب کافی است؛ البته مردود دانستن نقش محوری تلقین در شفا به معنی انکار کلی تأثیر

برادر! آبا یاران خود را خوب آزموده‏اى؟ و به پايدارى آنها پى برده‏اى؟ مبادا هنگام دشوارى دست از تو بردارند و تو را تنها بگذارند. امام (عليه السلام) در پاسخ خواهرش زينب گفت: آرى به خدا سوگند آنها را آزموده‏ام. آنها را مردانى دلاور و غرنده و سينه سپر يافتم،

روز عاشورا تمامش با حزن و اندوه بر اهل بيت (عليهم السلام) گذشت، آثار فجايع بنى اميه در آن روز دل هر شنونده را آب و چشمانش را خونبار مى‏كند، در آن روز جز فرياد زنانى كه كسان خود را از دست داده بودند، و جز آه و ناله مادران داغديده و دلسوخته‏هاى محزون صداى د

ام كلثوم شيوه كنان ناله مى‏زد و مى‏گفت: وا محمدآه، وا ابتآه، وا سيداه، وا جعفرآه، وا حمزتآه، هذا حسين بالعمر صريح بكربلاء... اين حسين است كه در آفتاب سوزان روى زمين افتاده است

اى پروردگار! كه جز تو خدائى نيست در مقابل قضا و قدر ت شكيبايم، اى فريادرس دادخواهان كه جز تو مرا پروردگارى و معبودى نيست بر حكم و تقديرت صابر و شكيبايم، اى فريادرس بي كسان! اى هميشه زنده بى پايان! اى زنده كننده مردگان! اى ثابت و برقرارى كه هر كسى را با كر

به خدا قسم تو در گمراهى سخت و دشوارى بسر مى‏برى و تو راست میگوئى كه سخن او را نمى‏فهمى زیرا خداوند قلب تو را مهر و موم كرده است.

امام صادق علیه السلام فرمودند: تاسوعا روزی بود که حسین علیه السلام و اصحابش را در کربلا محاصره کردند و سپاه شام بر قتل آن حضرت اجتماع نمودند،و پسر مرجانه و عمر سعد به خاطر کثرت سپاه ولشکری که برای آنها جمع شده بود خوشحال شدند،وآن حضرت و اصحابش را ضعیف شمر

امام(عليه السلام) دستهايش را بسوى آسمان بلند نمود به اندازه‏اي كه سفيدى زير بلغش ظاهر شد و او را به تناسب اسمش نفرين كرد: اللهم حزه الى النار خداوندا او را به جانب آتش بكش

مقتل‌خوانی در چند سال اخیر جای خود را به انواع دیگری از ذکر مصیبت‌های اهل بیت پیامبر(ص) در کربلا داده و مداحان سعی می‌کنند با اشعار خاص و بروز عواطف و تهییج احساسات صادقانه اما کمتر مستند به بازخوانی واقعه و عمدتا به بروز احوال شخصی خود و علاقه‌مندان بپرد

با ديدن چهره نوراني ذاكر دلسوخته اهل بيت عليهم السلام و بنيانگذار هيأت محترم قنات آباد، با پاهاي برهنه، اشك جاري، گل بر سر و رويش مي ماليد؛ اشك ها بي اختيار به گونه ها مي نشست، هميشه دست هاي او فراتر از دست هاي سينه زنان قرار مي گرفت و بر سينه مي نشست.

نرم افزارهای اسلامی

کم کم غروب واقعه از راه می رسید یک زن میان دشت، سراسیمه می دوید مردی که رفت و از سر نی حسّ بودنش قطره به قطره سرخ و غریبانه می چکید

يكى از مهم ترين ويژگى ياران اباعبدالله(عليه السلام)، عشق فزاينده ايشان به آن بزرگوار است. چنان كه گذشت بسيارى از مسلمانان عصر امام حسين(عليه السلام) به آن بزرگوار ارادت مىورزيدند، ولى ارادت اصحاب اباعبدالله(عليه السلام) به آن حضرت، از مرز محبت هاى معمولى