موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

مفهوم تشهّد، تجديد عهد و ميثاق و اعتقاد به وحدانيّت خداوند؛ و نيز شهادت بر نبوّت حضرت رسول و ولايت اهل بيت او (عليهم صلوات الله) مى‎باشد.

قطّام، زنى بسيار زيباروى بود؛ و عبدالرّحمن نيز از قبل مذاكراتى با او براى خواستگارى كرده بود، پس شيفته جمال او گرديد و نسبت به آن اظهار عشق و علاقه نمود؛ و سپس پيشنهاد ازدواج به قطّام داد.

خیاط هایی كه در كار خود دقت كافى نداشته باشند؛ و به امانات و پارچه‎هاى مردم خيانت كنند، روز قيامت در حالى محشور مى‎شوند كه نوعى از همان پارچه‎هایى را كه دوخته و در آن خيانت كرده‎اند، خواهند پوشيد و مورد عذاب و عقاب

و بدان كه هر كس ما را در گفتار و عمل دوست بدارد، روز قيامت با ما اهل بيت عصمت و طهارت (عليهم‎السلام) محشور خواهد شد، چه اين كه در روز قيامت، خداوند هر كسى را با دوست مورد علاقه‎اش محشور مى‎نمايد.

امام على(عليه‎السلام) به عنوان پاسخ، كف دست خود را جلوى عمر باز كرد و فرمود: انگشتان دست من چند عدد است ؟ عمر پاسخ داد: پنج عدد مى‎باشد. امام فرمود: چرا در پاسخ عجله كردى و بدون آن كه بينديشى جواب مرا فورى دادى؟

: از حضرت رسول اكرم(صلى الله عليه و آله) شنيدم كه فرمود: حوايج و خواسته‎هاى انسان به عنوان امانت خداوندى است، كه بايد در درون او مخفى بماند؛ و براى كسى غير از خداى سبحان بازگو نكند.

و آنگاه پس از اين سخنان، دو مرتبه امام حسن مجتبى(عليه‎السلام) را مورد خطاب قرار داد؛ و فرمود: و تو اى حسن! ولىّ امر مسلمين بعد از من مى‎باشى، و نيز ولىّ خون من خواهى بود.

نه فقط مسجدیان سر به گریبان تواند نخل و چاه و شب و صحرا همه گریان تواند

تا صورت پيوند جهان بود، على بود تا نقش زمين بود و زمان بود، على بود شاهى كه ولى بود و وصى بود، على بود سلطان سخا و كرم و جود، على بود

کعبه خلوتگه اسرار فراوان علیست بیت حق جلوه‎گر از روی درخشان علیست

طبیبا وا مکن زخم سرم را مسوزان قلب زینب دخترم را طبیبا کار از درمان گذشته

وجودم نخل از غم بارور بود تمام حاصلم خون جگر بود ز هر شاخه هزاران میوه دادم

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا كند قسم به ذات كبريا، ز يُمن مرتضى كند

شنيدم چون على(عليه‎السلام) شاه ولايت به مسجد گشت زخمى، وان روايت

ای مالک خود را از رعيت خويش پنهان مكن كه پنهان شدن واليان از رعيت نمونه‏اى است از تنگخوئى و كم اطلاعى در كارها، و نهان شدن از رعيت، واليان را از دانستن آنچه بر آنان پوشيده است باز دارد، پس كار بزرگ نزد آنان خرد به شمار آيد، و كار

ای مالک بخشى از وقت خود را خاص كسانى كن كه به تو نياز دارند. خود را براى كار آنان فارغ دار و در مجلسى عمومى بنشين كه آن تواضعى است تو را برابر خدايى كه تو را آفريده.

ماموری راستگو و وفاپيشه بر ايشان بگمار كه مراقبت نهانى تو در كارهاشان، وادار كننده آنهاست به رعايت امانت، و مهربانى است بر رعيت، و خود را از كاركنانت واپاى!

بدترين وزيران تو، كسى است كه پيش از تو وزير بدكاران بوده و آن كه در گناهان آنان شركت نموده. پس مبادا چنين كسان محرم تو باشند كه آنان ياوران گناهكارانند، و ستمكاران را كمك كار،

به خشمى كه توانى، خود را از آن برهانى مشتاب، و مگو مرا فرموده‏اند و من مى‏فرمايم، و اطاعت امر را مى‏پايم. چه اين كار دل ‏را سياه كند و دين را پژمرده و تباه و موجب زوال نعمت است و نزديكى بلا و آفت،

پسركم! فراوان به ياد مردن باش و ياد آنچه با آن برمى‏آيى و آنچه پس از مردن روى بدان نمايى، تا چون بر تو درآيد ساز خويش را آراسته باشى و كمر خود را بسته، و ناگهان نيايد و تو را مغلوب نمايد. مبادا فريفته شوى كه بينى دنياداران به دنيا دل