پیاده روی اربعین پای دل می خواهد

 چند سالی است که پیاده روی اربعین پرشورتر از گذشته برگزار می‌شود و شرکت کنندگان با آرمان‌های اهل بیت تجدید پیمان می‌بندند. امسال هم اربعین حسینی از راه رسیده است و قرار سالانه عاشقان با حسین بن علی (ع)تکرار می‌شود.

مسیر نجف تا کربلا با 80 کیلومتر فاصله مسیری است که هرسال عاشقان امام حسین(ع)به عشق اربعین پای پیاده حرکت می‌کنند. اینجا جایی است که همه دردها، غم‌ها،ناراحتی‌ها از یاد می‌رود و افراد با وجود بیماری‌های سخت، پیری، داشتن بچه ی کوچک، با کوله‌هایی سبک و کفش‌های ساده و آذوقه‌ای اندک قدم در جاده ی عاشقی می‌گذارند. این‌ها نه با پای وجود بلکه با پای دل قدم در این مسیر می‌گذارند و از تمام تعلقات مادی و دنیوی و راحتی‌هایشان دست می‌کشند و دلشان را با حضرت زینب (ص) همراه می‌کنند. شوق رسیدن به حرم تمام سختی‌ها را در نظرشان زیبا جلوه می‌دهد.

شما در این مسیر عاشقان زیادی را می‌بینید؛ عاشقانی که با وجود بیماری‌های سخت به عشق اربابشان امام حسین (ع) سختی‌ها را به جان می‌خرند تا عاشقانی که ارادت خودشان به زائران امام حسین (ع) را با جان و دل نشان می‌دهند  و کسانی که همه ی اموال و دارایی‌هایشان را صرف زائرین امام حسین(ع) می‌کنند اما چه چیزی باعث چنین شور عظیمی می‌شود؟

ام اس هم مانع رفتن نشد

عشق به امام حسین زن و مرد و پیر و جوان نمی‌شناسد اما بی‌شک حضور یک فرد با بیماری خاص در این مسیر سخت، جلوه‌ای ناب از عشق به اهل‌بیت را به تصویر می‌کشد.
حتما تا به حال بیماری ام اس را شنیده اید و یا در بین دوستان و اقوام کسانی را دیده اید که مبتلا به این بیماری باشند؛ شدت بیماری ام اس در افراد  متفاوت است، بعضی از افراد مبتلا به ام اس در مراحل پیشرفته ممکن است نتوانند راه بروند و برخی دیگر ممکن است مدت مدیدی بدون علامت باشند؛ حال تصور کنید فردی با وجود بیماری ام اس از نوع شدید که به سختی قادر به راه رفتن است، مسافت طولانی نجف تا کربلا را پیاده طی کند...

زهرا رمضانی دختری 29 ساله که سال‌هاست با بیماری‌ ام اس دست‌وپنجه نرم می‌کند. او متولد کشور عراق و ساکن تهران است که سال گذشته در پیاده‌روی اربعین شرکت کرد و امسال به علت وخیم شدن بیماری‌اش خانه‌نشین شده  و به قول خودش لیاقت رفتن به این سفر از او گرفته شد. زهرا می گوید: درجایی که می‌دانی امامان بزرگوار در آن خاک قدم گذاشته‌اند غیرقابل وصف است. تا به این سفر نروید هرچقدر هم دیگران برایتان تعریف کنند متوجه آن شور نخواهید شد. هوای کربلا به‌قدری کشش دارد که من باوجوداین بیماری که سخت می‌توانم روی پاهایم بایستم و راه بروم، خدا کمک کرد و آن مسافت دورودراز را تحمل کردم.

نمیدانم می دانید یا نه، بیماران ام اسی همچون من باید در طول روز آب زیادی بنوشند، من هم در این راه با خود بطری هایی آب برده بودم اما با هر جرعه آبی که می خواستم بنوشم یاد مظلومیت امام حسین (ع) می افتادم و اشک می ریختم.در این مسیر وقتی یاد سختی‌های اهل‌بیت و خاندان امام حسین (ع) می‌افتید که آنان سختی‌هایی صدچندان بیشتر از این پیاده‌روی را تحمل کردند دیگر طی کردن مسیر برایتان آسان می‌شود؛ فرقی نمی‌کند سالم باشی یا مثل من بیمار. در کلِ مسیر شما به‌وضوح عنایت خداوند و اباعبدالله حسین(ع) را می‌بینید. پیاده‌روی اربعین یک سفر معنوی است که زائرین عشق‌شان را به نمایش می‌گذارند و وقتی عشق هست سختی و ناراحتی‌های جسمی هیچ اهمیتی ندارد!

اربعین؛ مسیر شوق زائران

سفر اربعین با سفرهای دیگر تفاوت عجیبی دارد چنانچه علی اکبر رائفی پور محقق و پژوهشگر، در رابطه با پیاده‌روی سفر اربعین این‌گونه می‌گوید: عزاداری، سینه‌زنی، اشک ریختن و زیارت کردن برای امام حسین (ع) با اهل‌بیت دیگر متفاوت است؛ آن‌طور که شما برای امام حسین(ع) راحت گریه می‌کنید برای اهل‌بیت دیگر چنین نیست و این از ویژگی‌های امام حسین(ع) است اما در عزاداری هایی که برای امام حسین(ع) انجام می شود، اربعین حتی خاص‌تر از تاسوعا و عاشورا است از این نظر که ما در عاشورا یک حزن و اندوهی داریم اما سفر اربعین آن حزن و اندوه را ندارد و خیلی شورانگیز است. شما در این سفر همه را خندان می‌بینید که از دور اگر کسی این سیل جمعیت خندان را ببینید فکر می‌کند کارناوال شادی است اما باید بدانید که این خنده و انرژی درواقع سرچشمه ی اشک بر امام حسین(ع) است؛ اشک بر امام حسین(ع) تنها اشکی است که بعد از اشک شیرینی خاصی وجود دارد و در اربعین این پویایی و هیجان صدچندان می‌شود.

اربعین؛ انسان هایی فراتر از زمین می سازد

در این اجتماع بزرگ چیزهای عجیب زیادی وجود دارد که تا با چشم خود نبینید باورتان نمی‌شود؛ آنجا از نوزاد شیرخوار تا پیرمرد مسن قد خمیده‌ای را می‌بینید که با شوق فراوان حرکت می‌کنند. هرچند کیلومتر عمودهایی را در کنار جاده مشاهده می‌کنید که مسافت باقی‌مانده تا کربلا را نشان می‌دهد. از هر ستون که می‌گذری این شوق در وجودت شعله‌ور می‌شود که به حریم ملکوتی امام حسین (ع) نزدیک‌تر شده‌ای اما در این مسیر چیزهای عجیب و جالبی توجه‌ات را جلب می‌کند:

ارادت مردم عراق به زائرین امام حسین (ع) غیرقابل وصف است. زندگی در شهر جنگ‌زده‌ای مثل عراق به‌مراتب سخت است و ازنظر اقتصادی کشور ضعیفی به شمار می‌رود. اکثر مردم عراق کشاورز هستند و اوضاع زندگی و خانه‌های آنها گویای همه‌چیز است که نشان می دهد آنان با چه سختی زندگی می‌کنند اما عشق آن‌ها به امام حسین و زائران آن حضرت تا حدی است که حاضرند سر و جانشان هم نثار امام حسین(ع)کنند چه رسد به پول و خانه‌هایشان را. آن‌ها یک سال کارکرده و پولشان را پس‌انداز می‌کنند تا بتوانند در ایام اربعین به زائران پیاده خدمت کنند.

عراقی‌ها آداب پذیرایی از زائران امام حسین(ع) را از کودکی آموزش‌دیده‌اند. آن‌ها به زائران التماس می‌کنند که در موکب‌ها و منازلشان کمی استراحت کنند و اگر به منزل آن‌ها قدم بگذارید با تمام وجود از شما پذیرایی می‌کنند. برخی نشسته‌اند تا کفش‌های زائران را واکس بزنند‌ و برخی هم منتظرند تا بدن خسته ی زائران را ماساژ دهند.

به‌راستی‌که همدلی و خلوص مردم عراق در دنیا بی‌نظیر است. تا آنجا نباشید باورتان نمی‌شود که مردم عراق برای امام حسین(ع) و زائرانش چه‌کارها که نمی‌کنند؛ آن‌ها نمک غذایشان را از آب خشک‌شده ی جوراب زائر امام حسین (ع) می‌گیرند و آن را تبرک می‌دانند.

زیارت کربلا و از همه مهم‌تر پیاده‌روی اربعین فرصتی است برای تمرین انسانیت، کمال، صبوری، همدلی و تبلیغ دین. زیارت کربلا تا جایی اهمیت دارد که محمد بن مسلم از امام باقر علیه‌السلام روایت کرده است اگر مردم می‌دانستند، زیارت امام حسین علیه‌السلام چقدر فضیلت و ثواب دارد، به‌درستی که از شوق می‌مردند و نفس‌هایشان از روی حسرت بند می‌آمد. گفتم: چقدر فضیلت دارد، حضرت فرمودند: هر کس امام حسین علیه‌السلام را زیارت کند از روی اشتیاقی که به او دارد، خدا برایش هزار حج مقبول و هزار عمره مبرورة و اجر هزار شهید از شهداء بدر و اجر هزار روزه‌دار و ثواب هزار صدقه قبول‌شده و ثواب هزار بنده آزاد کردن که مراد از آن رضای خدا باشد، می‌نویسد.( وسایل الشیعه/ ج 14/ص 453)