چرا مسئولان مشی ساده زیستی را فراموش کرده اند

انقلاب مستضعفان یا پابرهنگان، انقلابی بود که برای رهایی از چنگال طاغوت و برده گیری از توده ی آسیب پذیر در دهه ی پنجاه شمسی به پیروزی رسید. تاریخ انقلاب اسلامی ایران سرآغاز انقلاب 1357 را اتفاقات بسیاری بازگو می کند: تحلیلی  از انقلاب شروع انقلاب را جرقه ای می داند که با شهادت آیت الله مصطفی خمینی روشن شد، تفسیری دیگر مقاله ی توهین آمیز شاه و تعبیرهایی دیگر شروع فعالیت مبارزین را از سال ها پیش تر بازگو می کنند. اما هر آنچه بود و به وقوع پیوست همراهی توده های مختلف جامعه بود . قشرهای متوسط و ضعیفی که برای رهایی از طاغوت و فاصله طبقاتی به مکتب روح الله گرویدند و جانانه برای رسیدن به آرمان های انقلاب جنگیدند. اما با گذر از انقلاب و سال هایی که در این 40 سال گذشت مشی مسوولان انقلابی تغییر کرد.

در دهه ی شصت شمسی که کشور درگیر مشکلات عدیده ای بود اکثر مسوولان کشوری زندگی مشابه با متوسط جامعه داشتند، مسوولان وضعیت اقتصادی و تورم را با وجود جنگ هشت ساله مدیریت کردند و ملت مسوولان را همردیف خودشان می دیدند. در آن روزها جلسات دولتی و تشریفات حکومتی بسیار ساده و انقلابی برگزار می شد.

با رحلت امام خمینی و اتمام جنگ هشت ساله کم کم مشی مسوولان و نمایندگانی که با مهر انقلاب به رسمیت شناخته بودند تغییر کرد و روز به روز فاصله ی مسوول با ملت رنج دیده ی ایران بیشتر شد. 

با رحلت امام خمینی در خردادماه سال 1368 رییس جمهور دوره ی چهارم ریاست جمهوری آیت الله خامنه ای از طرف مجلس خبرگان رهبری به عنوان رهبر انقلاب اسلامی انتخاب شدند. با انتخاب آیت الله خامنه ای و اتمام دولت ایشان  دولت جدید آقای هاشمی رفسنجانی انتخاب شد و دوره ی پنجم ریاست جمهوری بعد از انقلاب فعالیتش را آغاز کرد. 

دوران سازندگی به دو دوره ریاست جمهوری آقای هاشمی رفسنجانی اطلاق می‌شود که مشتمل بر دولت‌های پنجم و ششم نظام جمهوری اسلامی ایران می‌باشد که آغاز فعالیت آن ۱۲ مرداد ۱۳۶۸ و پایان فعالیت ۱۲ مرداد ۱۳۷۶ می‌باشد. اجرای اولین برنامه پنج ساله توسعه اقتصادی بعد از انقلاب در این دولت انجام گرفت. سیاست باز اقتصادی و وضع قوانین ضد انحصار از جمله اقدامات دولت سازندگی بود. بسیاری از اقتصاددانان نهاد گرا مشکلات بسیار اقتصادی که در این روزها گریبانگیر مردم است علت و مبنای آن را پایه ریزی های اشتباه اقتصادی در دولت سازندگی می دانند. اقتصاددانان بسیاری در این سی سال بعد از جنگ در هر دوره و زمانی توسعه طلبی های اقتصادی و نادیده گرفتن تولید داخلی را همواره به دول های مختلف گوشزد کرده که متاسفانه نتیجه ای در بر نداشته است.  

یکی از تحلیل هایی که آغازی بر فاصله ی طبقانی و تغییر مشی مسوولان کشوری بعد از انقلاب همواره مورد بررسی و نقد قرار می گیرد ساز و کار و تبلیغات دولت سازندگی خوانده می شود! 

از نمونه های آن سخنرانی آیت الله رفسنجانی در نمازجمعه ی آبان ماه سال 1369 است! برخی آن سخنرانی را شروع تجمل در ساز و کار مسوولان بعد از انقلاب و اجازه از رییس جمهور می دانند. آقای هاشمی در آن سخنان نقل می کنند که پیامبر اسلام (ص) برای هر یک از زنان خود، منزل جداگانه‌ای داشت. درحالی‌که دیگران از چنین امتیازی بی‌بهره بودند. تحلیلی از این مقایسه ی نا به جا مهر تاییدی بود که مسوولان خودشان را از مردم جدا کرده و بنا بر آنچه که در اختیارشان بود عمل کنند.

قسمتی از خطبه های آقای هاشمی در سال 1369 : «نمازهای جمعه اگر بخواهد منظره اسلامی داشته باشد، باید مردم که می‏آیند، بهترین لباس‌هایشان را و عالی‏ترین حالت آرایشی در همان سطحی که در زندگیشان هست داشته باشند. اصلاً باید مانور تجمل باشد نه تجمل فوق‌حساب، آن زیبایی‌هایی که هست، خوب الان این‌گونه نیست و قبول کنید که در بعضی مساجد که آدم می‏رود، وقتی که اجتماع هست بوی عرق پاها انسان را آزار می‏دهد. ما دستور شرعی داریم، شما باید عطر به خودتان بزنید، باید سرتان را شانه کنید...»

آقای هاشمی در خطابه ی نماز جمعه آن سال هدفی مبنی بر آراستگی و ظاهری بهتر از مسلمانان هم مدنظرشان بود اما مسوولان وقت برداشت های مورد نیاز را با مبانی دیگر از انقلاب را نیز انجام دادند.

هزینه های دولت ها با گذشت از انقلاب هر روز بیشتر و خدماتی که آنها با اهداف اولیه از انقلاب که خدمت به مردم و مخصوصا قشر آسیب پذیر جامعه بود همواره کاسته شد و کمتر مورد توجه قرار گرفت.  

با نگاهی کلی بر هزینه های دولت های هشت گانه ی بعد از انقلاب و برآیند هزینه های تشریفاتی پی به این مقوله می بریم که گویی ارزش ها در انقلاب وارونه نمایش داده شده و امروزه با آمار بسیار بالایی از فقر و بیکاری و عدم داشتن نیازهای اولیه برای خانوارهای ایرانی و مشکلاتی که به دنبالش به وجود می آید رو به رو هستیم.