تخریب ساحل شنی دیر

به گزارش تبیان به نقل از روزنامه ایران، از وسعت 80 کیلومتری ساحل شنی «بندر دیر» تنها 1800 متر باقی مانده است. حالا خبر می‌رسد سرمایه‌گذار بخش خصوصی برای پرورش «لارو میگو» به کمین 4 هکتار آن نشسته است تا آه از نهاد فعالان محیط زیست و دیری‌ها برآید. احداث سایت پرورش لارو میگو نه تنها آخرین نقطه ساحل ماسه ای- شنی دیر را دفن می‌کند، بلکه جنگل‌های حرا را نیز از بین می‌برد که طوفان دریایی را هم به جان دیری‌ها می‌اندازد!

بی خبری مسئولان شهری از واگذاری ساحل شنی

بررسی فعالان انجمن محیط زیست سوکای دیر نشان می دهد که سایت تکثیر «لارو میگو» خارج از اصول و ملاحظات زیست محیطی در محدوده «جزر و مدی» سواحل جنوب شرق بندر «دیر» و «خور بردستان» و حوزه رویش جنگل‌های حرا قرار دارد. نفس جنگل‌های حرا به همین جزر و مد خلیج فارس بند است که با ساخت سایت از بین می‌رود. کارشناسان این نقطه را آخرین نقطه تنفس شهری دیری‌ها می‌دانند. در واگذاری آخرین نقطه ساحل شنی دیر نه شهرداری را خبر می‌کنند نه به شورای شهرش چیزی می‌گویند. این مسأله را هم شهردار و هم رئیس شورای شهر دیر به «ایران» می‌گویند. به گفته «محمد خاکی» رئیس شورای دیر، البته مسئولان شهری تا به امروز توانسته اند چتر حمایتی قانون را روی جنگل‌های حرا و ساحل دیر بکشند و کار را متوقف کنند. خاکی می‌گوید: «مجوز را مسکن و شهرسازی به یک شخص واگذار کرده است.»

«علی ابراهیمی» شهردار این شهر بندری نیز به «ایران» می‌گوید: «این ساحل و جنگل‌های حرا در حریم گردشگری ما قرار دارد و مسکن و شهرسازی باید از شهرداری استعلام می‌گرفت اما اصلاً به ما خبر هم ندادند.» آن‌طور که ابراهیمی، دیر را به تصویر می‌کشد، ساخت و سازهای پیش از این، چنان ساحل دیر را خورده‌اند که دید منظری دیری‌ها به ساحل از سه طرف کور شده است! بیشترین ساخت و سازهای ساحل را تأسیسات پتروشیمی تشکیل می‌دهد بعد هم اسکله‌های مختلف! به گفته ابراهیمی اگر سایت پرورش لارو میگو هم تأسیس شود، زیبایی تنها ساحل باقی مانده، از مسافران جاده «وفاق» هم گرفته می‌شود. جاده وفاق قراراست دیری‌ها را به کنگان برساند و کنگانی‌ها را میهمان دیری‌ها کند.

یکی از کارشناسان محیط زیست هم که نخواست نامی از او برده شود به «ایران» می‌گوید:«براساس قانون سایت پرورش نباید در حریم شهرها باشد اما سرمایه‌گذار اصرار دارد که در این ساحل شنی سایت را دایر کند.» به گفته او مکان دیگری هم به سرمایه‌گذار پیشنهاد شده که هزینه کمتری هم برای دسترسی سایت به دریا برای او می‌تراشد اما سرمایه‌گذار اصرار می‌کند تا آخرین نقطه ساحلی دیر فدای پرورش لارو ماهی شود. «محسن خیراندیش» مسئول انجمن محیط زیست سوکای دیر هم به خبرنگار ما می‌گوید: «در حالی که کشورهایی چون امارات شن می‌خرند و ساحل جمیره را شنی می‌کنند، سرمایه‌گذار داخلی با چراغ سبز یکی از مسئولان استانداری می‌خواهد آخرین نقطه شنی دیر را فدای سایت پرورش لارو میگو کند.» به گفته او حتی مسئولان کیش هم از ساحل «هنگام» شن آوردند و برای گردشگران ساحل ماسه‌ای درست کردند. خیراندیش می‌گوید:«فقط 15 هزار اصله درخت حرا را دیری‌ها با دست خود کاشته‌اند.» جنگل‌های حرا آب شیرین کن‌های طبیعی محیط زیست خلیج فارس هستند.

خیراندیش می‌گوید: «منابع طبیعی هزینه‌های بسیار زیادی برای نگهداری‌ها این درختان انجام داده ولی همین سازمان هم با طرح موافقت کرده!» همچنین جنگل‌های حرا در حالی از سوی دو سازمان متولی برای پرورش لارو میگو واگذار می‌شوند که قرار بود از سوی همین سازمان‌ها جهانی شوند! این جنگل‌ها از سمت قشم یکبار شانس حضور درفهرست ژئوپارک‌های جهانی را به دست آوردند اما همان شانس هم با همکاری نکردن سازمان‌های متولی کارت قرمز گرفت و از دست رفت! به گفته خیراندیش پرورش لارو میگو برای اولین بار می‌خواهد در دیر اتفاق بیفتد. وی می‌گوید:«لارو میگو آلودگی‌های خاص خود را برای ساحل شنی - ماسه‌ای دارد.» فعالان محیط زیست دیر هم اعتقاد دارند که ساحل دیر با درختان حرایش یک شبه تالاب است که باید ثبت ملی شود.

«راضیه اشعثی» کارشناس محیط زیست استان هم در گفت‌و‌گو با «ایران» از ساخت جاده‌ای توسط سرمایه‌گذار خبر می‌دهد. او می‌گوید: «احداث جاده مواصلاتی ورود به سایت انتخابی براساس عکس‌های ماهواره‌ای، عملاً در محدوده جزر و مدی و حریم دریا، مانع ورود سیلاب‌های فصلی و اتفاقی و بهره‌مندی جنگل‌های حرا از منابع آب شیرین ناشی از بارش می‌شود. بنابراین قطعاً ساخت این جاده نابودی حراها را به‌دنبال خواهد داشت.» او خبرهای بدتری هم دارد. به گفته اشعثی با توجه به شیب ساحل به سمت منازل مسکونی، تالابی بودن منطقه مورد نظر، وجود خور و خلیج‌های کوچک، جزر و مدهای شدیدتری در این نقطه، در طول سال نسبت به دیگر مناطق اتفاق می‌افتد. او هشدار می‌دهد: «بنابراین احداث این جاده ارتباطی باعث می‌شود تا سیلاب به جان خانه دیری‌ها بیفتد و تأسیسات ساحلی را هم تخریب بکند.» او هم خور بردستان و جنگل حرا در این منطقه را آخرین نقطه تنفسی شهر دیر و مکانی با ظرفیت گردشگری فراوان می‌داند و می‌گوید: «در امتداد این جنگل‌ها دهکده گردشگری کنگان، بنک، بردستان و دیر قرار دارد. جاده گردشگری وفاق دیر - کنگان از نزدیکی این منطقه می‌گذرد. با توجه به اینکه بخش زیادی از سواحل دیر درگیر آلودگی‌های صنایع پتروشیمی است باید به کاربری گردشگری و اکوتوریسم این بخش از ساحل توجه شود.» همچنین فعالان محیط زیست دیر با توجه به تمایل سرمایه‌گذار و دغدغه او به اشتغالزایی و سرمایه‌گذاری در منطقه، پیشنهاد می‌دهند: «برای پرورش لارو میگو می‌توان از اراضی روستای جبرانی، روستاهای غرب دیر مانند روستای گزنگ و... که عوارض زیست محیطی کم تری در پی دارد سود برد.»

به گفته فعالان حوزه محیط زیست دیر این طرح از مرکز استان پشتیبانی می‌شود اما قرار است چه چیزی عاید دیری‌ها کند؟ بررسی‌ها نشان می دهد ساحل شنی را از آنها می‌گیرد. جنگل‌های حرایشان را نابود می‌کند. سیل را به خانه‌هایشان می‌اندازد تا در نهایت برای 15 تا20 دیری به صورت فصلی ایجاد شغل کند!

---

منبع: روزنامه ایران