موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

ابو قرّة عرض کرد در حدیث آمده است که خدا رؤیت و کلام را بین دو پیامبر تقسیم کرده است. تکلّم را به موسی داده و رؤیت را به حضرت محمد یعنی با موسی سخن گفته و خود را به پیامبر نشان داده است. امام فرمود: پس چه کسی این آیه را فرستاده است: لا تُدرکهُ الأبصارُ و

مرد رفت اما برای بار سوم بازگشت. - کربلایی رضا پایت را شفا دادیم بلند شو! - تو را به حق خدا و پیغمبر، به حق موسی بن جعفر بگو کیستی؟ - من علی بن موسی الرضا هستم. جوان دستش را دراز کرد تا دامان امام را بگیرد. از خواب پرید. زبانش بند آمده بود. نفس

مناقبش والا، صفات شریفش درخشان، مکارمش حاتم گون، طبیعت و سرشتش اخزمی[1]، اخلاقش عربی، نفس شریفش هاشمی، تبار ارجمندش نبوی است، از مزایای او هرچه برشمارند، بزرگ تر از آن است و از مناقبش هرچه گویند والاتر از آن است

برخي از اهدافي که مأمون عباسي از طرح ولايت‌عهدي امام رضا دنبال مي‌کرد از اين قرار بود: الف) مي‌خواست از خطر شخصيت بي‌همتايي نظير امام هشتم که خطش در خاور و باختر خوانده مي‌شد و به اعتراف خود مأمون، قابل اعتمادترين مردم نزد خاص و عام بود، ايمن شود.

ای مردم قم! باور نمی‌کردم جوانان خود را دنبال من بفرستید تا آن لباس گرانبهایی که از امام رضا علیه السلام - به رسم یاد بود و تبرّک – گرفته بودم به زور از من بگیرند! هق هق گریه‌اش فضا را دگرگون ساخت. دستی به چشمان بارانی‌اش کشید و با لحن التماس‌آمیزی ادا

. درختان انار در قسمت شرقی، پرچینی ساخته بودند. آن روز، امام به عادت همیشه به مناسبت آغاز محرم روزه بود. ابری از اندوه عاشورایی بر چهره گندم‌گونش نشسته بود. درونش از یادآوری صحنه‌های کربلا آرامش نداشت. صحنه‌هایی همچون لحظه‌ای که حسین(علیه السلام) تشنه از

دوستش پوزخندی زد و آرام گفت: ‌این همه راه را آمدهای تا همین را بپرسی. معلوم است که نمازمان شکسته است. در خیالی باز قصر مأمون را دید. از پله های مرمر بالا میرود و صدای چنگ و نی... صدای امام علیه‌السلام افکارش را به هم زد: ‌نماز تو شکسته است.

دیوارهای شهر، غربتی بزرگ را آینه دارند؛ غربتی به وسعت تاریخ تشیع، غربتی به عظمت اشکهایی که در بدرقه ثامن الحجج جوشید. آفتاب، گویا که دستار سیاه بر سر نهاده است! توس را هیچ گاه این گونه ملتهب و مصیبت زده ندیده بودند. طومار بلند تقدیر، شعله شرم بر خویش نها

از هزاران زائر درد آشنا من هم یکی زین همه مسکین سر تا پا گدا من هم یکی هر طرف بسته دلی قفل ضریح مهرِ تو مُهر شد با خون دل این قفل را من هم یکی هر یکی را کاسه‌ای از بی کسی پیشت فراز پر شده از اشک دستِ کاسه‌ها، من هم یکی

چشمه هاى خروشان تو را مى شناسند موج هاى پریشان تو را مى شناسند پرسش تشنگى را تو آبى، جوابى ریگ هاى بیابان تو را مى شناسند نام تو رخصت رویش است و طراوت زین سبب برگ و باران تو را مى شناسند

در جام کفر مثل دروغى نهان شدند انگورها که کام تو را شوکران شدند آن شب براى بوسه زدن بر لبان تو لبهاى هرچه جام جهان نیمه جان شدند

گفتم غزل بگویم و شاعر شَوَم تو را شاید خدا بخواهد و زائر شوم تو را شاید خدا بخواهد و در بیتی از غزل مقصد شوی مرا و مسافر شوم تو را

چه سبز می‌شود دلم! چو می‌کند هوای تو خوشا دلی که می‌تپد، هماره از برای تو خوشا دلی که جز رضا دمی رضا نمی‌شود در آتش است دم به دم به عشق جانفزای تو

آقا سلام، دختری از نسل سوّمم سر تا به پای، هق هق و قدری تبسمم شعرم دخیل بسته به تالار آینه همسایه با طواف پریشان مردمم گفتی تمام رویش باران نصیب من گفتی که خاک باشم و حالا تیمّمم

باسمه تعالی با سلام و عرض تسلیت به مناسبت سالروز شهادت امام رئوف، حضرت رضا علیه السلام همین اندوه بهانه‌ای بود تا کتاب «آيين زندگى از ديدگاه امام رضا عليه السلام» را برایتان آورده و معرفی کنم. این کتاب ارزشمند نوشته‌ی آقای می‌باشد که در آن کوش

در توصیف کرامات، بزرگواری ها، معجزات و رویکردهای دینی، سیاسی و اقتصادی هشتمین پیشوای شیعیان کتاب های فراوانی در سال های اخیر به رشته تحریر درآمده است که برخی از مهم ترین این آثار عبارتند از: مناظره امام رضا علیه‌السلام با دانشمندان غیرمسلمان/ سیدعلیرض

- به کجا آمده‌ای و چه می‌خواهی؟ - قصد زیارت امام دارم و با صد امید خود را به اینجا کشانده‌ام. دانی ای عزیز! «زیارت» به معنای دیدار است، و شرط آن «زنده بودن یار»؟ آری تو با این عقیده، آمده‌ای که امام خویش را زنده و ...

تو آن امام رئوفی که شتر از قربانگاه به تو پناه می‏آورد. و آهو به سوی تو راه می‏یابد من نه به مظلومی شترم و نه به بی‏گناهی آهو، اما از بیکرانی کرمت آگاهم و باور دارم اینکه گفته‏اند: به ناامیدی از این در مرو، امید اینجاست زیاده از عدد قفلها کلید اینجاست

همه‌ی اشکها و لبخندها، و در گستره‌ی معنوی توست که این سرزمین در بالندگی محض خلاصه می‌شود و خلاصه این که: هیچ کس از مشهد تو باز نگشته است مگر به امید بازگشت.

ای آفتاب معنوی! در این فصل بشارت که ما تنفس زلال تو را به همه‌ی باغ‌های بلاغت ابلاغ کرده‌ایم بر ما بتاب! ای دریاترین! طراوت را در گوش ما تلاوت کن! که ما عمری است در بیابان خارهای «عطش جوش» ابتلا «ریاضت» را دویده ایم