موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

از دامان تو، چهار پسر بالا بلند و نیکو صورت به دنیا آمد و نام ام‏البنین علیهاالسلام ، شایسته تو گردید! اما با امروز که آخرین شاخه نباتت را به آغوش علی مرتضی علیه‏السلام ، سپردی و او بر دست و چشم او، با اشک بوسه زد، راز آن تزویج مبارک و این مولود مطهر را ن

او وارث شجاعت علی علیه‏السلام ، صداقت زهرا علیهاالسلام و کرامت حسن علیه‏السلام است؛ وارث تمام فضایل. تنها زبان ذوالفقار نیاموخته؛ که عارف تمام دقایق هستی‏بخش عشق است؛ عشقی که عظمت کبریایی او را تا جایی اوج داده که عرش، مقابل فتوت مرامش تعظیم می‏کند و بهشت

اقیانوس‏ها به وسعتت گواهی داده‏اند و صنوبران کهنسال، به زبان تو تکلم می‏کنند. درهای بسته را با نگاهی می‏گشایی، گویی تمام کلیدهای جهان در دست توست؛ آخر تو «باب الحوایجی» «یا ابوالفضل»! تو می‏آیی و از این پس، برادری و جوانمردی، قانون جهان خواهد شد.

تو حماسی‏ترین صفحات کتاب عشقستان کرببلایی. تو کیستی که تمام لب‏های ترک خورده و تشنه که از ساحل آتشین عشق آمده‏اند، بر گِرد ضریحت می‏گردند؟ تو سینه سینای عشق در سرزمین سبز سیادتی.

وقتی تو را می‏بینم که روی دست‏های برادر آرمیده‏ای، انگار فوج ملائک است که فضای ساده خانه را منوّر می‏کند. پسرک ماهروی من! نذر کرده‏ام اگر سالم به دنیا بیایی از تو شهیدی بسازم که فردا تمام شهدای عالم به جان او غبطه خورند.

خانه شیر خدا امشب پر از نور خداست الـبشاره لیله میلاد مصباح الهـداست بر سر دوش نبی، شمس ولایت جلوه گر پیش روی فاطمه، مرآتِ حسنِ ابتداست

سیر به سوی کمالات و فضائل انسانی در بستر تواضع خالصانه محقق می گردد و در مدرسه حسینی اساس بر این اصل استوار است که انسان هیچ چیز را از خود ندانسته ، به تواضع نائل گردد و خود را بالاتر و برتر از دیگران نبیند و با انسان ها از سر کرامت ایشان رفتار نماید.

یقین خصوصیتی است که کمتر در غیر معصوم ایجاد می شود ، اما حضرت ابوالفضل علیه السلام از همان کودکی، یقین به وجود آفریدگار یکتای جهان داشت و در سراسر زندگی خود با همان ویژگی مستظهر به عنایات الهی بود و از این رهگذر ویژگی های دیگر خود را متبلور می ساخت.

امام صادق علیه السلام فرمود: حسین علیه السلام، نه از فاطمه علیهاالسلام و نه از هیچ زن دیگرى شیر نخورد؛ بلكه او را نزد پیامبر صلى الله علیه و آله مى‏آوردند و ایشان انگشت شست خود را در دهان او مى‏گذارد و حسین علیه السلام به اندازه‏اى مى‏مكید كه دو سه روزش ر

خداوند، عبّاس را رحمت كند! بى هیچ تردیدى، ایثار كرد و آزمایش [نیكویى‏] شد و خود را فداىِ برادرش كرد تا آن كه دستانش قطع شد و خداوند عز و جل به جاى آنها، دو بال برایش قرار داد كه با آنها، همراه فرشتگان در بهشت، پرواز مى‏كند، همان گونه كه براى جعفر بن ابى ط

می فرمایند: اگر حیاء می توانست بصورت انسانی مجسم شود آن صورت انسانی، کسی جز حسین نبود. این کلام کنایه از نهایت حیاء امام حسین علیه السلام دارد. حیاء در گفتار و حیاء در رفتار فردی و اجتماعی حیاء در قبال خدا و بندگی اش و حیاء در برابر بندگان و مخلوقان خدا

آ‌ن‌گونه بخند که تمام هستی به ‌روی زهرا بخندد و نداند که پیامبر، روزهای سخت‌ِ نیامده را برای تو،در دل می‌گرید. چشم امید تمام رسولان‌ِ پیش از این، چشم امید علی و فاطمه به توست. به دست‌هایی که اینک در گاهواره آرام گرفته‌اند و فردا زمین و زمان را به لرزه درم

در قحط سالی حق و حق‏طلبی و در اوج ستم‏سالاری که همه فضای تاریخ را به کام خویش کشیده بود، این تو بودی که قامت به قیام بستی و تازیانه فریاد را فرا بردی و پیکره ضخیم ستم را نشانه گرفتی و بیداری و بصیرت را برای بشریت به ارمغان آوردی.

نفحه باران، کوچه‏های مدینه را عطر آگین کرده و صورت گرد و غبار گرفته شهر را شسته است. نسیم ملایمی از سمت کوه‏های سر سبز اطراف مدینه، در چهار سمت شهر می‏پیچد و هوای خیابان‏ها را دلپذیرتر می‏کند.

پرچم‏های سبز و سرخ، در کوچه کوچه کهکشان، با نسیم دلنواز صلوات به حرکت در می‏آیند و کاینات، منتظر آمدن کسی است که نام مبارکش را بر تارک عرش آویخته‏اند؛ حسین!

شعر را می‏جوشاند... آب را... آب را... از آب رد می‏شوم که خنده‏ای برای این همه زُلال بی‏رحم ندارم؛ خنده‏ای برای فردای کودکی که شاعرانه‏ترین شناسنامه آب را برای دنیا خواهد نوشت. از لبخند می‏گویم که چشم‏های علی است امروز.

در حین کشف، بر من روشن و آشکار شد که مظهر رحمت الهی در عالم هستی، وجود مقدس حضرت سید الشهداء علیه السلام ، امام حسین علیه السلام است و باب آن حضرت و پیشکارش، سقای کربلا، سرحلقه وفا، آقا باب الحوائج الی اللّه ، ابوالفضل العباس علیه السلام است».

«من از مرگ در آن هنگام که فریاد برآورد، باک و هراسی ندارم تا آنکه پیکر من در میان دلاورمردان به خاک افتد. جان من نگهبان و فدای جان پاک مصطفی، پیامبر است. منم عباس که با مشک برای سیراب کردن تشنگان می¬آیم و از مرگ در درگیری با دشمن نمی¬ترسم».

حضرت ابوالفضل علیه السلام که برخوردار از استعدادی شگرف و قابلیتی عظیم برای گرفتن معارف الهی بود، نزد استادی درس آموخت که منبع علم الهی، وارث علوم حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله و نیز یگانه روزگار در نشر معارف ربانی و تعلیم اخلاق نیکو و احکام اسلام بو

شهید مطهرى مـى گـوید: داستان فطرس ملك, رمزى است از بركت وجـود سیدالشهداء كه بال شكسته ها با تماس به او صاحب بال و پر مـى شـوند, افراد و ملتها اگـر به راستـى خـود را به گهواره حسیـن علیه السّلام بمـالنـد, از جزایـر دور افتـاده، رهـایـى یـافته و آزاد مـى شـ