ترسی ندارم مخاطب «درساژ» را دوست نداشته باشد

 

 در چند ماه اخیر میان خبرهای سینمایی که هر روز منتشر می‌شد خبر موفقیت‌‌های پی‌درپی فیلم «درساژ» در جهان بسیار خودنمایی می‌کرد، پویا بادکوبه کارگردان جوانی است که «درساژ» اولین تجربه سینمایی او به حساب می‌آید و این‌که یک فیلم‌اولی توانسته سینما ایران را در جهان سربلند کند از هر جهتی اتفاق خوشایندی برای سینمای ماست. به بهانه موفقیت‌‌های اخیر فیلم «درساژ» در جهان با پویا بادکوبه به گفت‌وگو نشستیم که در ادامه می‌خوانید.

تا امروز بارها خبر درخشش فیلم «درساژ» در جشنواره ها و فستیوال های جهانی منتشر شده است و این فیلم توانسته جوایز بین المللی زیادی را از آن خود کند، با وجود آنکه این فیلم نخستین تجربه سینمایی شما است این سوال پیش می آید چه معیار ها و مولفه هایی را در ساخت اولین فیلم تان لحاظ کردید که اینچنین در جشنواره ها با اقبال روبه رو شده است؟
در وهله اول باید از قصه بگویم، فیلم «درساژ» قصه ای دارد که علیرغم وجود تفاوت های فرهنگی، مردم هر کشور  با آن ارتباط برقرار می کنند چرا که درباره بشر و انسان بودن است، رویکرد «درساژ» بیشتر به انسان امروز و جهانی که با آن روبه رو است، برمی گردد. فارغ از این نکته باید بگویم در پروسه نگارش فیلمنامه و همراهی با حامد رجبی باعث شد   شناخت خوبی نسبت به فیلمنامه «درساژ» داشته باشم و جهان شخصیت ها را از ابتدا درک کنم، به نظرم کاراکتر های این فیلمنامه واقعی هستند و بازیگران درستی نیز برای ایفای آن ها انتخاب شد، من معتقدم که ۷۰ درصد کارگردانی انتخاب درست بازیگران بوده و شناخت خوب از فیلمنامه و نزدیکی دیدگاه من به آنچه که در فیلمنامه وجود داشت سبب شد تا اتفاقات بعدی نیز درست پیش برود، کار را اعضای یک تیم جلو می برند و مهمترین کار یک کارگردان این است که انتخاب های درستی بکند خوشبختانه در «درساژ» از بازیگران گرفته تا عوامل همه به خوبی در کنار یکدیگر جمع شدیم و این اثر ساخته شد.

اما با لحاظ این نکته که فیلم یک بار در جشنواره جهانی فیلم فجر در ایران به نمایش در آمده و از سویی دیگر در جشنواره های مختلف دنیا به خوبی دیده شده است، تصور می کنید در اکران عمومی ایران نیز با اقبال و رضایت حداکثری رو به رو شود؟

 هیچکس جواب این را نمی داند، بالطبع هر فیلمسازی دوست دارد فیلمش در کشور خودش دیده شود .  از زمان نگارش فیلمنامه تا ساخت فیلم به این نکته فکر می کردم که مهم است کاری را کنیم که به آن ایمان داریم در طول ساخت «درساژ» اساسا با به این نکته فکر نمیکردم که آیا مخاطب انرا دوست دارد یا نه؛فکر می‌کنم که یک رقصنده در هنگام رقص اگر به مخاطب فکر کند نمیتواند خوب برقصد اما پس از اتمام کارش از تشویق ها خوشحال می شود. در حال حاضر  فیلم آماده نمایش است و قرار هست تا آذر ماه اکران شود.

باتوجه به این نکته ای که اشاره کردید به نظرتان مخاطب عام سینما چقدر از ما به ازای زندگی خودش را در «درساژ» می بیند؟
 «درساژ» قصه ای از زندگی مردم متوسط جامعه را روایت می کند و بیشتر خانواده ها با مسائل مطرح شده در این اثر درگیر هستند و هر کسی که نوجوان در خانه خود دارد با این قصه بیگانه که نیست بلکه آشناست و تجربه کرده است. ما به این قصه بر اساس تحقیقاتی در خصوص نوجوانان داشتیم، رسیدیم و کاملا مستند است. امروز در ایران مسائل زنان و محدودیت های آن ها که از گذشته تا به امروز به شکل های متفاوت وجود داشته، بسیار پررنگ است و این مسئله آنقدر حائز اهمیت است که نوجوانان با آن روبه رو شدند و در مقابل اش برخاستند. «درساژ» به این مسائل نگاه داشته و به همین سبب به نظرم این اثر بسیار پتانسیل دیده شدن دارد این روزها تمایل به سمت فیلم طنز بالاست چیزی که من را نگران می‌کند سیاست ها و عدم وجود برنامه های کوتاه مدت و بلندمدت مدیریتی در بخش فرهنگ است که کمکی به اصلاح  این مسئله نمی کند. بیش از هر جشن و جشنواره ای اینکه احساس و عقل مخاطب با اثر گره می خورد برای فیلمساز ارزش دارد و امیدوارم این اتفاق برای فیلم درساژ هم بیفتد.

به نظر می رسد با توجه به درخشش فیلم اول شما، کارتان در انتخاب فیلمنامه و ساخت فیلم دوم سخت تر می شود و خیلی منتظر هستند تا ببیند موفقیت «درساژ» برای شما فیلم دیگری تکرار می شود یا نه. برنامه ای برای ساخت فیلم دوم خود ندارید؟
به نظرم خیلی ادامه مسیر سخت نشده است، ساخت فیلم اول سختی های بسیاری دارد چرا که تو به عنوان فیلمساز باید خودت را به خودت به عوامل و در نهایت به تماشاگران ثابت کنی، به همین دلیل به نظرم قدمن اول و ساخت فیلم اول به مراتب سختی های بیشتری داشته است . راستش اینطور فکر نمی کنم و به نظرم هر کاری مستقل است، هر فیلمسازی  بنا به فضایی که تجربه کرده با اثر خود حرفی می زند. فیلم دوم من طبیعتا حاصل زندگی و تجربیات من بعد از ساخت فیلم «درساژ» است. خیلی به این فکر نمی کنم که کارم بعد از «درساژ» سخت شده است اما برای فیلمنامه و جذب سرمایه برای ساخت فیلم دوم آن هم در این وضعیت اقتصادی و شرایطی که فیلم های کمدی فروش خوبی دارند و سرمایه گذاران برای چنین فیلم هایی رغبت بیشتری دارند، شرایط دشوار است از سویی دیگر همانطور که قبل تر گفتم متاسفانه سیاست های سینمای ایران نیز کمکی به این وضعیت نکرده است که آثاری که کمدی نیستند در مرحله ساخت و از آن مهمتر اکران حمایت شوند. در حال حاضر در پروسه خلق  فکر و تلاش برای جذب سرمایه برای ساخت فیلم هستم.

فیلم دوم تان همانند «درساژ» نگاهی به معضلات و مسائل اجتماعی دارد؟
همه ما درگروه های اجتماعی مختلفی زندگی می کنیم از خانواده که کوچکترین آن است تا مدرسه و... تمایل دارم در فیلم دوم خودم نیز باز به مسئله انسان  در رویارویی با خودش  در تنهایی بپردازم. می شود به  نوعی به آن گفت اجتماعی اما بیشتر به دغدغه انسان بودن می پردازد. در خصوص مسائل اجتماعی بیشترین دغدغه ام به صنعتی شدن و این واژه که چند سالی است بسیار فراگیر شده یعنی دهکده جهانی مربوط می شود، در دهکده جهانی از تفاوت ها کاسته، و همه انسان ها برای هدف های تکراری و یکسان در مسیر های تکراری حرکت می کنند و این مسئله صنعتی شدن در جوامع سوم این روزها دغدغه من است. دلم نمی خواهد صرفا درباره ایران صحبت کنم و اینکه به یک دوره تاریخی و یا یک محدوده خاص بپردازم در سلیقه من نیست تمایل دارم در مجموعه ای بزرگتر فکر و حرکت کنم. این روزها معنای انسان بودن، داستان خیر و شر  دغدغه ام است و فیلم دوم من حول این محور ساخته خواهد شد.

---

منبع: خبرگزاری صبا /زهرا دمزآبادی