نمایشنامه‌نویس خلاق نداریم

این نویسنده داستان‌ و نمایشنامه ، درباره وضعیت ادبیات نمایشی در کشورمان اظهار کرد: نمایشنامه‌های امروزی بیشتر به فرم اهمیت می‌دهند تا به موضوع، به همین دلیل تماشاچی سرخورده می‌شود و آن‌ها را نمی‌پسندد. البته با توجه به این‌که کمتر تئاتر می‌روم نمی‌توانم به صورت دقیق به این سوال شما پاسخ بدهم.

او در ادامه گفت: من هفت - هشت نمایشنامه‌ داشتم  که اکثرا هم اجرا شد، اما این‌ها برای قبل از انقلاب بود، بعد از انقلاب گسستی پیش آمد و من بیشتر به سمت داستان و رمان رفتم. نه این‌که ننوشته باشم؛ راستش را بخواهید بعد از انقلاب نمایشنامه‌ای نوشتم و به اداره ارشاد شیراز بردم که تصویب شود، یک جوان که سنش به زور به  بیست و یکی دو سال می رسید به من گفت این نمایشنامه قابل اجرا نیست، من هم گفتم صلاحیت ندارید  و با حالت دعوا بیرون آمدم و دیگر سراغ نمایشنامه نرفتم. دو نمایشنامه نوشتم که اجرا نشدند؛ «در تو تکرار نمی‌شود آن گل سرخ» که چاپ شد  و نمایشنامه «سقزی» که چاپ نشده است.

فقیری درباره وضعیت چاپ نمایشنامه در ایران بیان کرد: ادبیات نمایشی در ایران جدی گرفته نمی‌شود؛ مثلا زمانی که به کتاب‌فروشی می‌روم یک نمایشنامه در ویترین کتاب‌فروشی نمی‌بینم. منتها در صفحات آخر مجله «نمایش» که ماهانه برایم می‌آید، تبلیغ نمایشنامه است که چاپ شده، اما معلوم نیست این‌ها کجا هستند و کجا توزیع می‌شوند. برخی از انتشاراتی‌ها هم اخیرا سراغ نمایشنامه رفته‌اند، اما بعد از یک‌ سال، سه - چهار نمایشنامه که چاپ می‌کنند، فراموش می‌شود زیرا چاپ  نمایشنامه برای‌شان  توجیه اقتصادی ندارد. 

او خاطرنشان کرد: از طرف دیگر ما نمایشنامه‌نویسانی مانند بهرام بیضایی هم نداریم که کتاب‌شان پرفرش باشد و مردم بخرند. همه مثل هم هستند و در یک سطح قرار دارند و کسی از دیگری بالاتر نیست. کسی شاهکار خلق نمی‌کند.  منظورم این است که نمایشنامه‌نویس خلاق و تأثیرگذار نداریم. شاید این موضوع به این خاطر است که نمایشنامه‌نویسان مجبور می‌شوند خود را سانسور کنند. مردم هم اهمیت نمی‌دهند زیرا می‌دانند نویسنده نمی‌تواند حرف دلش را بزند.

این نویسنده همچنین درباره وضعیت مخاطبان ادبیات نمایشی اظهار کرد: از آن‌جایی که نمایشی روی سن اجرا می‌شود مردم آن را دوست می‌دارند، گاه برخی از تئاترها خیلی بی‌ارزش است  اما سالن پر می‌شود اما همان تماشاچی‌ حاضر نیست مکتوب نمایشنامه را بخواند؛ دلش می‌خواهد آن را ببیند. چهره‌های مشهور نداریم  که آدم دلش بخواهد بعد از دیدن نمایشنامه، مکتوبش را بخرد و در کتابخانه خود بگذارد.  نمایشنامه یا نمایشنامه‌نویسی نمی‌شناسم که بتواند جذبم کند، من به موضوع بسیار اهمیت می‌دهم اما الان در نمایش‌ها بیشتر حرکت می‌کنند، در دوره ما این‌طور نبود و سعی می‌کردند تعهدی در نمایشنامه باشد، به همین دلیل بیشتر دقت می‌کردند و تماشاچی‌ها هم خیلی می‌پسندیدند.

او در پایان گفت: امیدوارم نمایشنامه‌ها در خط هنری بیفتند و مردمی که تئاتر می‌روند دریافت‌های خوبی داشته باشند

---

منبع:ایسنا