مظلومیت غدیر به واسطه توجیهات سخنان پیامبر(ص)
پیامبر گرامی اسلام(ص) در سال دهم هجری، پس از برگزاری مراسم حج و آموزش این فریضه الهی به مسلمانان، عازم مدینه شد و در این مسیر با توقف در برکه غدیر اتفاقاتی را رقم زد که تاریخ در حق آن جفا کرد.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : شنبه 1397/06/10
بنا به نقل کتب بیشمار روایی و حدیثی، پیامبر گرامی اسلام(ص) در خطبه شریف خودکه در روز هجدهم ذی الحجه سال دهم هجری و در محل غدیرخم ایراد فرمودند، از علی(ع) با عنوان «مولا» یاد فرموده و به هنگام تعیین آن حضرت به عنوان رهبر مسلمانان پس از خود چنین فرمودند:
«ان الله مولای و انا مولی المؤمنین و انا اولی بهم من انفسهم، فمن کنت مولاه، فعلی مولاه... اللهم وال من والاه و عاد من عاداه...»
«خداوند مولای من، و من مولای مومنان هستم و بر آنها از خودشان سزاوارتر هستم. هان ای مردم، هرکس که من مولای او هستم، علی هم مولای اوست... پروردگارا دوست بدار کسی را که علی دوست بدارد و دشمن بدار کسی را که علی را دشمن بدارد...»
آنچه مسلم است با توجه به آیات نازله پیرامون حادثه غدیر و نیز مفاد خطبه غدیریه پیامبر(ص) و نیز نحوه برخورد آن حضرت(ص) با این حادثه و مأموریت و حتی چگونگی عملکرد مسلمانان و صحابه پیامبر(ص) دراین ماجرا و تبریک گفتن شان به علی(ع) و بیعت با آن حضرت این مطلب به اثبات میرسد که هدف از این امر و مقصود پیامبر(ص) از کلمه مولا در خطبه شریف غدیر، چیزی جز «ولایت» به معنای سرپرستی و زمامداری مسلمانان و جامعه اسلامی نمی باشد که دلایل مشروح این مطلب در کتب مربوطه و ازجمله کتاب شریف «الغدیر» اثر گرانسنگ مرحوم امینی آورده شده است.
اما بهانه جویان، پس از رحلت نبی مکرم اسلام(ص) دست به کار توجیه سخنان آن حضرت(ص) شدند و گفتند که مقصود پیامبر(ص) از کلمه «مولا» در خطبه غدیریه تنها دوستی و اظهار محبت بوده است و نه حکومت و زمامداری!! که صد البته اگر حق همین توجیه را نسبت به سخنان پیامبر(ص) در خطبه غدیر بپذیریم باز هم راهی جز سرسپردن به حکومت و خلافت علی(ع) باقی نمیماند، چرا که همگان میدانند اظهار دوستی نسبت به یکنفر و یا یک گروه، مستلزم حرکت در مسیر خواستهها و اهداف اوست و بدون این، اصولا اظهار دوستی و مودت بیهوده بوده و امری لغو و باطل است.
آخر چگونه میتوان نسبت به کسی دوست بود و او را دوست خود برگزید ولی در حق او ظلم رواداشت و به حقوق او تجاوز کرد؟!
پس اینان چگونه دوستانی بودند که در حال اضطرار اهلبیت پیامبر(ص) و به هنگامی که آن حضرت برای احقاق حق خود، دست یاری به سویشان دراز کردند از یاریشان خودداری کرده و در کنج لانههای خود خزیدند.
در هر صورت، توجیه گران سخنان روشن و بینیاز از تفسیر پیامبر(ص) در خطبه غدیر، با این عمل خود نه تنها در حق صاحب این سخنان جفا روا داشتند که «غدیر» و حادثه «غدیر» را هم با ظلم خود مظلوم قراردادند و آن خاطره پرشکوه تاریخی را در حد یک خاطره کم اهمیت و کوچک از یک مهمانی یکروزه که تنها هدفش ابراز محبت نسبت به یک فرد میباشد تنزل دادند.
منبع : خبرگزاری شبستان
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید. «ان الله مولای و انا مولی المؤمنین و انا اولی بهم من انفسهم، فمن کنت مولاه، فعلی مولاه... اللهم وال من والاه و عاد من عاداه...»
«خداوند مولای من، و من مولای مومنان هستم و بر آنها از خودشان سزاوارتر هستم. هان ای مردم، هرکس که من مولای او هستم، علی هم مولای اوست... پروردگارا دوست بدار کسی را که علی دوست بدارد و دشمن بدار کسی را که علی را دشمن بدارد...»
آنچه مسلم است با توجه به آیات نازله پیرامون حادثه غدیر و نیز مفاد خطبه غدیریه پیامبر(ص) و نیز نحوه برخورد آن حضرت(ص) با این حادثه و مأموریت و حتی چگونگی عملکرد مسلمانان و صحابه پیامبر(ص) دراین ماجرا و تبریک گفتن شان به علی(ع) و بیعت با آن حضرت این مطلب به اثبات میرسد که هدف از این امر و مقصود پیامبر(ص) از کلمه مولا در خطبه شریف غدیر، چیزی جز «ولایت» به معنای سرپرستی و زمامداری مسلمانان و جامعه اسلامی نمی باشد که دلایل مشروح این مطلب در کتب مربوطه و ازجمله کتاب شریف «الغدیر» اثر گرانسنگ مرحوم امینی آورده شده است.
اما بهانه جویان، پس از رحلت نبی مکرم اسلام(ص) دست به کار توجیه سخنان آن حضرت(ص) شدند و گفتند که مقصود پیامبر(ص) از کلمه «مولا» در خطبه غدیریه تنها دوستی و اظهار محبت بوده است و نه حکومت و زمامداری!! که صد البته اگر حق همین توجیه را نسبت به سخنان پیامبر(ص) در خطبه غدیر بپذیریم باز هم راهی جز سرسپردن به حکومت و خلافت علی(ع) باقی نمیماند، چرا که همگان میدانند اظهار دوستی نسبت به یکنفر و یا یک گروه، مستلزم حرکت در مسیر خواستهها و اهداف اوست و بدون این، اصولا اظهار دوستی و مودت بیهوده بوده و امری لغو و باطل است.
آخر چگونه میتوان نسبت به کسی دوست بود و او را دوست خود برگزید ولی در حق او ظلم رواداشت و به حقوق او تجاوز کرد؟!
پس اینان چگونه دوستانی بودند که در حال اضطرار اهلبیت پیامبر(ص) و به هنگامی که آن حضرت برای احقاق حق خود، دست یاری به سویشان دراز کردند از یاریشان خودداری کرده و در کنج لانههای خود خزیدند.
در هر صورت، توجیه گران سخنان روشن و بینیاز از تفسیر پیامبر(ص) در خطبه غدیر، با این عمل خود نه تنها در حق صاحب این سخنان جفا روا داشتند که «غدیر» و حادثه «غدیر» را هم با ظلم خود مظلوم قراردادند و آن خاطره پرشکوه تاریخی را در حد یک خاطره کم اهمیت و کوچک از یک مهمانی یکروزه که تنها هدفش ابراز محبت نسبت به یک فرد میباشد تنزل دادند.
منبع : خبرگزاری شبستان