موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

فرای آثار اذکاری که از ائمه اطهار نقل گردیده، اذکاری که امام حسین علیه السلام در روز عاشورا تلاوت می کردند رنگ و بوی دیگری دارد. شگفتی این اذکار آنجاست که با مهدی عجل الله تعالی فرجه تفسیر می شود و پیوندی نورانی با نهضت مهدوی حضرت ولی عصر علیه السلام دارد

آیا ما به راستی، دشمنان مولای مظلوم مان مهدی را دشمن گرفته ایم؟! چه قدر بد است که امامی که سال ها، منتظر نگاه محبت آمیزی از طرفشان هستیم، دروغگویمان بداند، در حالی که ما فکر می کردیم، واقعاً و از ته دل، دوستشان داریم.

به عرفات مقدس، رسیدم همان جا که بسیار شنیده بودم از آن؛ دور از چادرهای اقامت، روی خاک ها نشستم و چشمان خود را بستم.

شکفتن، آرزو، لبخند، جمعه جهان را گرچه آکندند، جمعه گذشت و باز هم باران نبارید تحمل تا به کی، تا چند جمعه؟

شكوفه‏هاى معطر عشق و فضیلت‏بر نهال انسانیت‏خواهد نشاند و دسته دسته گل‏هاى عطرآگین ارزش و كرامت را براى بشریت ارمغان خواهد آورد .

دل‌هاي‌ بندگان‌ را آكنده‌ از عبادت‌ و اطاعت‌ مي‌كني‌ و عدالت‌ بر همه‌ جا دامن‌ مي‌گسترد و خدا به‌ واسطة‌ تو دروغ‌ را ریشه‌كن‌ مي‌كند و خوي‌ ستمگري‌ و درندگي‌ را محو مي‌سازد و طوق‌ ذلت‌ و بردگي‌ را از گردن‌ خلایق‌ برمي‌دارد.

انتظار و بردبارى ما را وسعتى‏است از هابيل تاكنون و تا برخاستن‏فرياد جبرئيل در زمين و آسمان وآوردن مژده ظهور امام زمان. آرى و در آن زمان هستى حيات‏خواهد يافت، عشق پر و بال خواهدگشود و در رگهاى خشكيده علم،خون تازه خواهد دويد. پشت هيولاى‏ظلم و جهل با خاك،

خورشید، از گوشه پیشانی بلندت طلوع می‌كند. تو را با كدام كلماتِ محدود بخوانم كه نمی‌گنجی، نه در كلام، نه در كلمه. خورشیدی سرشار در دست‌هایت، ملائك به دست بوسی‌ات مباهات می‌كنند.

جماعت‌! كجا می‌رویم‌؟چرا به‌ زمین‌ و آسمان‌ بد می‌گوییم‌؟چرا از روزگار گله‌ می‌كنیم‌؟چرا تحمل‌ خودمان‌ را نداریم‌؟چرا با لبخند بیگانه‌ایم‌؟ چرا غصه‌ها به‌ جانمان‌ چنگ‌ انداخته‌؟چرا از یكدیگر خسته‌ایم‌؟

اگر لذت بودن با امام و زير ساية لطف و محبت و حكومت عدل ايشان بودن را مي‌چشيديم و بعد از اين وصل، جدايي دست مي‌داد آيا حسرتي كه بر دل‌هايمان مي‌ماند دو صد چندان نبود؟ مطمئناً دعاي ما رنگ و بوي ديگري داشت، خواهش و طلب نبود، اصرار بود. التماس بود.

گفتند یار رفته سفر باز می‌رسد بیش از هزار سال گذشت و خبر نشد یعقوب وار این پدر پیر روزگار چشمش به راه ماند و خبر از پسر نشد

شسی

را چه زیبا سرود، خداوندِ كاینات، با واژه‌هایی از جنس نور. پروانه شاخساران آسمان! هر آن‌چه آینه، رو به رویت آغوش گشوده‌اند تا تو را در خویش تكرار كنند. هر آن‌چه آسمان، به خاک افتاده‌اند تا گام‌هایت را به سجده ببوسند. بزرگ مرد تاریخ! بهار از سر انگ

آدینه که از راه می رسد، با این شوق از خواب بر می خیزم که آن وعده الهی به وقوع پیوسته باشد. و هر بار، هرلحظه از آدینه بی تو بودن که به غروب نزدیک و نزدیک تر می شود، دلتنگ می شوم

شاعرم; ولی برای جز تو، شعر گفتن نمی دانم. قافیه‌های من، همه در آغاز بیت می آیند، و وزن و عروض از شعر من گریزانند. آیا قامت موزون تو، چنین شعر مرا بی وزن کرده است؟

در تقویم انتظار، همه فصلها از عطر بهاری مهدی علیه السلام متبرک است. • نوروز منتظران روزی است که از شب نیمه شعبان آغاز می شود. • انتظار، فاصله‌ای است میان دو جمعه: جمعه ولادت و جمعه ظهور.

سلام مولای من، سلام معشوق عالمیان، سلام انتظار منتظران می‌خواهم از جور زمانه بگویم ، می‌خواهم بگویم و بنویسم از فسادی که جهان را چون پرده‌ای فراگرفته اما زمان فرصتی است اندک و انسان آدمی است ناتوان. پس ذره‌ای از درد دلم را به زبان می آورم تا بدانی چقد

آن يار که ما راست، به جان خواستني است جنت به جمال وجهش آراستني است ای قــائـــم بـالـحـــق، ای امـــام مـطـلـــق نام تو حـقيـقـتـاً به پـا خاستني است1

شکوه ظهور تو هنوز پرچم توفیق بر نیفراشته است و خورشید جمالت هنوز دیباى زرین خود را بر زمستان جان ما نگسترده است، اما مهتاب انتظار در شبهاى غیبت سوسوزنان چراغ دلهاى ماست. نام تو حلاوت هر صبح جمعه است و حدیث تو ندبه آدینه ها. دیگر از خشم روزگار به مادر

حضرت باران! کویرهای تشنه را دریاب که ریشه هایشان خشکیده است. بیابان در بیابان عطش است که سایه می اندازد بر خاک. صفحه های زمین، ترک برداشته اند. آرمان شهر عدالت را کِی خواهی ساخت؟ مدینه فاضله عشق را کِی به ارمغان خواهی آورد؟