روایت هایی خواندنی از تواضع و بخشندگی امام رضا(ع)

در فضایل امام رضا(ع) سخن بسیار است و روایات و گفته های فراوانی در این باره وجود دارد، لذا در آستانه ولادت باسعادت ایشان مروری کرده ایم بر برخی از این فضایل که الهام از آنها می تواند به اصلاح سبک زندگی های ما نیز کمک کند.

حلم: در شناخت حلم آن حضرت(ع)، شفاعت وی در نزد و مامون در حق جلودی کافی است، جلودی کسی بود که به امر هارون رشید به مدینه رهسپار شد تا لباس زنان آل ابوطالب را بگیرد و بر تن هیچ یک از آنان جز یک جامه نگذارد. وی همچنین بر بیعت مردم با امام رضا (ع) انتقاد کرد. پس مامون او را به حبس افکند و بعد از آن که پیش از وی دو تن را کشته بود او را خواست. امام رضا (ع) به مامون گفت: ای امیر مؤمنان! این پیرمرد را به من ببخش! جلودی گمان برد که آن حضرت(ع) می خواهد از وی انتقام گیرد. پس مامون را سوگند داد که سخن امام رضا (ع) را نپذیرد مامون هم گفت: به خدا شفاعت او را درباره تو نمی پذیرم و دستور داد گردنش را بزنند.

تواضع: در بخش صفات و اخلاق آن حضرت(ع) از قول ابراهیم بن عباس نقل است که گفت: چون امام رضا (ع) تنها بود و برای او غذا می آوردند آن حضرت(ع)، غلامان و خادمان و حتی دربان و نگهبان را بر سر سفره اش می نشاند و با آنها غذا می خورد. همچنین از یاسر خادم نقل شده است که گفت: چون آن حضرت(ع) تنها می شد همه خادمان و چاکران خود را جمع می کرد، از بزرگ و کوچک، و با آنان سخن می گفت. او به آنان انس می گرفت و آنان با او. کلینی در «کافی» به سند خود از مردی بلخی روایت می کند که گفت: با امام رضا (ع) در سفر به خراسان همراه بودم. پس روزی خواستار غذا شد و خادمان سیه چرده خود را نیز بر سفره خود نشاند یکی از یارانش به او عرض کرد: ای کاش غذای اینان را جدا می کردی. فرمود: «پروردگار تبارک و تعالی یکی است و مادر و پدر هم یکی. و پاداش ها بسته به اعمال و کردارهاست».

اخلاق نیکو: از ابراهیم بن عباس نقل است که: امام رضا (ع) با سخن هرگز به هیچ کس جفا نکرد و کلام کسی را نبرید تا مگر شخص از گفتن باز ایستد و حاجتی را که می توانست برآورده سازد، رد نمی کرد. پاهایش را دراز نمی کرد و هرگز رو به روی کسی که نشسته بود، تکیه نمی داد و هیچ کس از غلامان و خادمان خود را دشنام نمی داد. هرگز آب دهان بر زمین نمی افکند و در خنده اش قهقهه نمی زد بلکه تبسم می نمود. کلینی در کافی به سند خود نقل کرده است که مهمانی برای امام رضا (ع) رسید. امام(ع) شب در کنار مهمان نشسته بود و با وی سخن می گفت که ناگهان وضع چراغ تغییر کرد. مرد مهمان دستش را دراز کرد تا چراغ را درست کند ولی امام(ع) او را از این کار بازداشت و خود به درست کردن چراغ پرداخت و کار آن را راست کرد. سپس فرمود: ما قومی هستیم که میهمانان خود را به کار نمی گیریم.

همچنین، در «کافی» به سند خود از یاسر و نادر خادمان امام رضا (ع) نقل شده است، گفتند: ابو الحسن، صلوات الله علیه، به ما فرمود: «اگر من بالای سرتان بودم و شما خواستید از جا برخیزید، در حالی که غذا می خورید برنخیزید تا از خوردن دست بکشید» و بسیار اتفاق می افتاد که امام بعضی از ما را صدا می زد و چون به ایشان گفته می شد آنان در حال خوردن هستند، می فرمود: «بگذاریدشان تا از خوردن دست بکشند».

کرم و سخاوت: یکی از شاعران به نام ابراهیم بن عباس صولی به خدمت آن حضرت(ع) آمد و امام(ع) به او ده هزار درهم داد که نام خودش بر آن ضرب شده بود. همچنین آن حضرت(ع) به ابو نواس سیصد دینار جایزه داد و چون جز آن، مال دیگری نداشت استر خویش را هم به وی بخشید. و نیز به دعبل خزاعی ششصد دینار جایزه داد و با این وجود از وی معذرت هم خواست.

در «مناقب» از یعقوب بن اسحاق نوبختی نقل شده است که گفت: مردی به ابوالحسن رضا (ع) برخورد کرد و گفت: به قدر مردانگی ات بر من ببخش. امام(ع) گفت: به این مقدار ندارم. مرد گفت: به قدر مردانگی خودم ببخش. امام(ع) فرمود: «این قدر دارم». سپس فرمود: «ای غلام دویست دینار به او بده».

همچنین در مناقب از یعقوب بن اسحاق نوبختی نقل شده است که امام رضا (ع) تمام ثروت خود را در روز عرفه تقسیم نمود. پس فضل بن سهل به وی گفت: این ضرر است. امام(ع) فرمود: «بل سود و بهره است». چیزی را که پاداش و کرامت بدان تعلق می گیرد ضرر محسوب مکن.

کلینی در کافی به سند خود از الیسع بن حمزه نقل کرده است که گفت: در مجلس ابو الحسن رضا (ع) بودم. مردم بسیاری به گرد آن حضرت(ع) حلقه زده بودند و از وی درباره حلال و حرام پرسش می کردند که ناگهان مردی بلند قامت و گندمگون داخل شد و گفت: السلام علیک یا بن رسول الله(ص)، من یکی از دوستداران تو و پدران و نیاکان تو هستم، من از حج باز می گردم و خرجی خود را گم کرده ام و با آنچه همراه من است نمی توانم به یک منزل هم برسم، پس اگر صلاح بدانی که مرا به دیارم روانه کنی که برای خدا بر من نعمتی داده ای و اگر به شهرم رسیدم آنچه از تو گرفته ام به صدقه می دهم. امام (ع) به او فرمود: «بنشین خدا تو را رحمت کند». آنگاه دوباره با مردم به گفت و گو پرداخت تا آنان پراکنده شدند و تنها سلیمان جعفری و خیثمه و من مانده بودیم، پس امام(ع) فرمود: «اجازه می دهید داخل شوم» سلیمان گفت: خداوند فرمان تو را مقدم داشت. پس امام(ع) برخاست و به اتاقش رفت و لختی درنگ کرد و سپس بازگشت و در را باز کرد و دستش را از بالای در بیرون آورد و پرسید: «آن خراسانی کجاست؟» پاسخ داد: من اینجایم. فرمود: «این دویست دینار را برگیر و در مخارجت از آن استفاده کن و بدان تبرک جو و آن را از جانب من به صدقه بده. اکنون برو که نه من تو را ببینم و نه تو مرا». مرد بیرون رفت. سلیمان به آن حضرت(ع) عرض کرد: فدایت شوم بخشش بزرگی کردی و رحمت آوردی، پس چرا چهره از او پوشاندی؟ فرمود: «از ترس آن که مبادا خواری خواهش را در چهره او ببینم. مگر این سخن رسول خدا(ص) را نشنیدی که می گوید: «آن که به نهان نکویی آورد با هفتاد حج برابری می کند و آن که پلیدی و زشتی را اشاعه می دهد، مخذول و خوار است و کسی که در نهان گناه کند، آمرزیده است. آیا سخن اول را نشنیده ای که می گوید: «متی آته لا طلب حاجة رجعت الی اهلی و وجهی بمائه». (1)

فراوانی صدقات: از ابراهیم بن عباس صولی نقل است: امام رضا (ع) بسیار نکویی می کرد و در نهان صدقه می داد و بیشتر این عمل را در شب های تاریک به انجام می رساند.

پی نوشت:
1 - هرگاه بیایم نزد او تا حاجتی طلب کنم به سوی خانواده ام بازمی گردم در حالی که صد دینار دارم.

---

منبع: خبرگزاری شبستان