شهید مفتح و مبارزات سیاسی

 
دکتر مفتح روشنفکری بود که در هر جایگاه و مکانی که قرار می‌گرفت همه را به آزادی و عدالت دعوت می‌کرد. وی در حوزه علمیه همدان، مدرس ادبیات فارسی و عربی بود. شهید مفتح پس از گذراندن دوره ابتدایی، جهت فراگیری معارف اسلامی به مدرسه «آخوند ملاعلی» وارد شد و پس از مدتی جهت استفاده از محضر اساتید بزرگ به حوزه علمیه قم مهاجرت کرد و در مدرسه «دارالشفاء» با جدیت فراوان به کسب علوم معارف پرداخت و از محضر بزرگانی چون آیات سید محمد حجت کوه کمره‌ای، بروجردی، سید محمد محقق (داماد)، علاّمه طباطبایی صاحب "المیزان" و امام خمینی(ره) استفاده کرد و خود مدرسی بزرگ در حوزه شد.

مفتح در حالی که در قم استادی بزرگ بود، پا به عرصه دانشگاه گذاشت. وی که در حوزه علمیه به درجه اجتهاد رسیده بود، در دانشگاه نیز موفق به اخذ درجه دکتری گردید. رساله دکترای وی تحقیقی درباره نهج البلاغه است که با درجه بسیار خوب مورد قبول دانشگاه قرارگرفت.

مفتح از ابتدا قرار را به تدریس دانشش هم گذاشته بود ؛ او حتی هنگامی که مجتهد حوزه بود به دانش آموزان هم آموزش می داد.

وی به لحاظ رسالتی که بر دوش خویش حس می‌کرد، ضمن مبارزه با عفریت جهل و بی‌شعوری، در دو سنگر دبیرستان و حوزه از همان آغاز سعی در روشنگری دانش پژوهان داشت و کلاس‌های خویش را مرکزی برای تشکل آنان در جهت مبارزه با رژیم قرار داده بود و در این راه به تأسیس انجمن اسلامی دانش آموزان، با همیاری شهید بهشتی همت گمارد.

آغاز فعالیت های سیاسی مفتح

مفتح در سال‌های 1340 تا 1342، سخنرانی‌هایی در شهرهای مختلف و روشن ساختن مواضع نهضت اسلامی در افشای چهره رژیم پهلوی بسیار مؤثر بود و به لحاظ اثر عمیقی که این سخنرانی‌ها در میان توده‌ها داشت، بارها توسط ساواک تعطیل شد و هر بار این تعطیلی با دستگیری و آزار ایشان همراه بود.

با آغاز نهضت اسلام به رهبری امام خمینی در سال 1341، شاگردان مکتب ایشان به تبعیت از استادشان وارد صحنه‌ مبارزه شدند. دکتر مفتح با سفرهایی که به نواحی مختلف جهت سخنرانی می‌نمود، مردم مسلمان را به وظایف دینی و سیاسیشان آگاه می‌کرد. اما با دستگیری و تبعید امام خمینی، مبارزه متوقف نگردید؛ بلکه به تأثیر از جو خفقان ایجاد شده، تاکتیک مبارزات تغییر کرد. در این رویکرد شاگردان امام ضمن مبارزه‌ سیاسی به بسترسازی فکری و فرهنگی به منزله‌ی یک اقدام انقلابی توجه خاصی ورزیدند.

شهید مفتح بعد از تبعید امام (ره) مبارزات خود را شدت بخشید و با سفر به استان خوزستان سعی در افشای ماهیت رژیم و شناساندن نهضت امام به مردم داشت و ساواک که با دستگیری‌های متعدد و ممنوع‌المنبر کردن ایشان نتوانسته بود کاری از پیش ببرد، ورود ایشان را به شهرهای خوزستان ممنوع اعلام کرد.

مبارزه دکتر مفتح تا رمضان سال 1357، که نهضت مردم مسلمان به رهبری امام خمینی (ره) اوج گرفته بود، همچنان ادامه داشت. ایشان بعد از نماز عید فطر با تأکید بر رهبری بی چون و چرای امام امت روز پنجشنبه 16 شهریور 1357، را به عنوان تجلیل از شهدای ماه رمضان تعطیل اعلام کرد. در این روز راهپیمایی بزرگی علیه رژیم انجام گرفت که زمینه ساز راهپیمایی 17 شهریور گردید، که توسط رژیم پهلوی به خاک و خون کشیده شد و جمعه خونین نام گرفت.

بعد از انقلاب شهید مفتح در کنار مسئولیت کمیته‌ مسجد قبا، آیت‌الله مفتح، بخش قابل توجهی از وقت و انرژی خود را صرف دروس دانشکده الهیات و دانشجویان آن می‌نمود. شالوده‌‌ریزی یک نظام بر اساس آرمانهای اسلامی و انسانی، تلاش مضاعفی را می‌طلبید.

عملیاتهای تروریستی اوایل انقلاب و استفاده گروه‌هایی همچون فرقان از ناآرامیهای ابتدای انقلاب مانع از این شد که انقلاب اسلامی از چنین شخصیت برجسته‌ای بیش از پیش استفاده نماید و ایشان در  تاریخ 27 آذرماه 1358 به درجه رفیع شهادت نائل گردید. در واقع گروه‌های معاند جمهوری اسلامی با ترور شخصیتهایی همچون دکتر مفتح، آیت‌الله بهشتی و مرتضی مطهری قصد داشتند مغز متفکر انقلاب و هسته نظریه‌پرداز آن را از بین ببرند. بدین‌ترتیب انقلاب اسلامی یکی از نیروهای وفادار و خدوم خود را که بیشتر توان خود را صرف فعالیتهای فکری و فرهنگی کرده بود از دست داد. نیرویی که تا به امروز جای خالی آن به ویژه در محافل دانشگاهی بیش از پیش احساس می‌شود.



پی نوشت:
1- همشهری 
2- مبارزه با استبداد در حوزه و دانشگاه، موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران