علی ای همای رحمت ( شعر )

كه  به  مـا  ســوا  فـكـندی  هـمـه  سایـه هـمـا را

علــی ای هـمای رحـمت تو چه آیتـی خدا را

به  عـلی  شـنـاخـتم  مـن  به  خــدا قـسم خـدا را

دل اگـر خـدا شـنـاسـی همه در رخ علی بین

چـو  عـلــی  گـرفـتـه  بـاشـد  سر ِ چشـمـه بـقا را

بــه خــدا كـه در دو عــالـم اثــر از فـنـا نـماند

به  شــراب  قـهر  ســوزد  هــمـه جـان مـاسـوا را

مـگـر  ای سهاب رحـمـت تو ببـاری ارنه دوزخ

كــه  نــگیــن پـادشــاهـی  دهـد از  كــرم گــدا را

بــرو  ای  گــدای مسكیـن در خــانه عـلی زن

چــو اسیـر تـوســت اكـنـون بــه اسیـر كـن مــدارا

به جـز از عـلی كه گــوید به پسر كه قاتل من

كه  عــلــم  كـنــد بـه عالــم شـهــدای  كـربـــلا را

به جــز از  عــلی كـه آرد پسـری ابوالعجاعب

چــو عــلی كـه مـی تـوانـد كه به سـر بـرد وفا  را

چــو بــه دوســت عـهد بنـدد ز میــان پاكبـازان

متحـیـّـرم  چــه  نــامـم  شــه  مـلـك لافــتـی  را

نه خــدا توانمش خواند نه بشـر تـوانمش گفت

كــه ز كــوی او  غـبــاری بــه مـن  آر طــوطـیـا را

به دو چشم، خونفشانم هَله ای نسیم رحمت

چــه پیــام هــا سپـردم هـمـه ســوز دل، صبــا را

به امیـد آن كه شــایـد بـرسـد بـه خـاك پایـت

كــه  ز  جـــان  مــا بـگــردان  ره  آفــت  قــضـا را

چو تویـی قضای گردان به دعـای مستمنـدان

كـه لـســان غـیـب خـوشـتــر  بـنـوازد  ایـن  نوا را

چه زنم چـو نـای هر دم ز نـوای شـوق او دم

بـــه   پـــیــام   آشـنــایــی  بـنـــوازد   آشــنـا   را

همه شب در این امیدم كه نسیم صبح گاهی

غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا

ز نــوای مــرغ یـاحـق بـشنـو كه در دل شـب

استاد شهریار