رضاشاه و تضعیف روحانیت با تاسیس "موسسه وعظ و خطابه"

 در دوران رضاشاه، تحولات عمده‌ای در ساختار قدرت سیاسی ایران به وجود آمد که بخش مهمی از آن از طریق حذف و یا کاهش نفوذ سیاسی و اقتصادی گروه‌های سنتی مانند روحانیون و نهادهای وابسته به آن پدید آمد. در این رابطه، رضاشاه ضمن سرکوب مستقیم روحانیون، از اقدامات دیگری نیز برای نیل به اهداف خود استفاده کرد. ایجاد مؤسساتی چون موسسه وعظ و خطابه، یکی از اقدامات مهم وی برای تربیت و آموزش وعاظ یا به تعبیری اکابر صالح و البته درباری بود. تأسیس این نهاد تأثیر مهمی بر تغییر قدرت سیاسی روحانیون و نقش آنان در مسائل سیاسی داشت که در ادامه نوشته به تشریح کامل این موضوع و نتایج آن می‌پردازیم.

تأسیس مؤسسه وعظ و خطابه

بعد از تصویب قانون کشف حجاب و برخوردهای اعتراض‌آمیز روحانیون به اشکال مختلف و طی حوادث گوناگونی چون واقعه گوهرشاد، رضاشاه تصمیم گرفت قدرت روحانیون را بیش از پیش کاهش دهد و آنان را تحت تمرکز خود قرار دهد. مهمترین اقدام رضاشاه در این راستا، تأسیس مؤسسه وعظ و خطابه بود که اساسنامه آن با عنوان "تربیت اکابر" در 9 خردا 1315 به تصویب رسید و از مهرماه همان سال کار خود را به طور رسمی آغاز نمود.

طبق ماده 1 اساسنامه؛ وزارت معارف و اوقاف مأمور شد برای تربیت اکابر مجالس وعظ و خطابه در تمام نقاط تأسیس ‌نماید.2 آمار دقیقی از تعداد مؤسسات وعظ و خطابه و تعداد افراد پذیرفته شده در دسترس نیست؛ اما برخی از آمارها تعداد مؤسسات را تا 700 و تعداد افراد ثبت‌نام کننده را تا 60 هزار نفر نیز تخمین زده‌اند. طبق یکی از این منابع، «در مهرماه ۱۳۹۵ یعنی کمتر از دو ماه از تأسیس آموزشگاههای اکابر ۷۰۰ باب آموزشگاه در نقاط مختلفه تأسیس و ۵۹۶۹۰ نفر دانش آموز به فرا گرفتن مواد برنامه آن مشغول گشتند و چون عده کلاسها برای احتیاجات کافی نبود وزارت فرهنگ بر توسعه آن هر سال افزوده و می‌افزاید.»3 این مسئله بیانگر میزان انرژی که حکومت برای مواجهه با قدرت روحانیون به کار برده بود. البته بسیاری از افرادی که به تحصیل در این مؤسسات پرداختند، تحت فشار رژیم و بهره‌مندی از برخی مزایا وارد آن شدند. چنانچه به دستور رضاشاه، اگر روحانیون و وعاظ از تحصیل در مؤسسه ممانعت می‌کردند حق پوشیدن لباس روحانیت را نداشتند. هر چه هست، رضاشاه توانست با سیاستهای اجباری، برخی از علاقه‌مندان به این علوم را در مؤسسه گرد آورد و بساط منبر و وعظ و خطابه وعاظ را تا حدودی تضعیف نماید. هر چند بسیاری از روحانیون نیز از ورود به آن امتناع کرده و استقبال چندانی از مؤسسه نکردند و همواره به آن معترض بودند.

اهداف و نتایج تأسیس مؤسسه وعظ و خطابه

به طور کلی وعظ و موعظه یکی از کارهای سنتی روحانیون بود که از دوران قاجاریه با توجه به تحولات سیاسی، از اهمیت بیشتری برخوردار شد و معمولاً از طریق نهادهای مختلفی چون منبر و مسجد صورت می‌گرفت. ظاهراً استدلال و بهانه رضاشاه از ایجاد چنین مؤسسه‌ای سواد ناکافی وعاظ و گمراه ساختن مردم بود؛ اما همان‌طور که اشاره شد، هدف اصلی رضاشاه، پیش از مدرن‌سازی آموزش، کنترل قدرت سیاسی و کاهش نفوذ روحانیون در امور سیاسی بود، زیرا همان‌طور که عبدالله مستوفی نیز اشاره کرده است «برای واعظین، سواد و برای ذاکرین، آواز از لوازم بود. حتی ذاکرین هم اکثر مردمان با سوادی بودند و از عهده موعظه بر می‌آمدند».6 با این حال رضاشاه با کنترل روحانیون و با ابزارهایی چون تأسیس مؤسسه وعظ و خطابه و تغییر سایر نهادهای آموزشی و قضایی، قدرت آنان را کاهش داد. به طور کلی، هدف از اصلاحات آموزشی با وضع مقررات و قوانین و برقراری نظام جدید و تأسیس مدارس به سبک و سیاق غربی و تدریس مواد درسی اروپایی، کاستن از قدرت روحانیون بود. هر چند مؤسسه وعظ و خطابه بعد از فعالیت کوتاه خود، منحل شد اما بسیاری از قواعد آن تا سالهای سال باقی ماند. البته در همان سالهای آغازین مؤسسه و یا پیش از آن، چندین نهاد آموزشی با کارکرد مشابه مؤسسه وعظ و خطابه تأسیس شد تا با تحت فشار گذاشتن روحانیون، آنان را وادار به تحصیل و آموزش از طریق این نهادها نمایند.

بررسی نهایی پیرامون این موضوع نشان داد که رضاشاه، با نام مدرنیزاسیون دست به اقدامات شبه‌مدرنیستی زد. این سیاست که با صرف هزینه‌های گزاف صورت می‌گرفت در نهایت نه تنها کمکی به مدرن سازی ایران نکرد، بلکه ضمن سرکوب مشارکت سیاسی، مشروعیت حکومت را با سؤالات زیادی مواجه ساخت و بدبینی نهادهای سنتی همچون روحانیت را به همراه آورد. این نگرش در سالهای بعد از سقوط رضاشاه نیز تغییر چندانی نکرد و همواره به عنوان قطب اصلی نارضایتیها، در تقابل با رژیم قرار داشت.

---

منبع: یادداشت "مدرنیزاسیون بر علیه سنت "؛ موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران