خوراک سطحی به مردم نمی دهیم

«بیست هجده» یکی از بهترین ویژه برنامه هایی است که برای جام جهانی ساخته شده. حضور تو کنار عادل فردوسی پور یکی از فاکتورهای موفقیت برنامه محسوب می شود.

اولا ممنون از لطف شما. واقعا از آقای فردوسی پور خیلی متشكرم چون همكاری با ایشان و برنامه بیست هجده یك تجربه خیلی بزرگی است. واقعا حس خوبی دارم و خیلی راحت ام و شرایط خلی خوبی تجربه می كنم. باید با آقای فردوسی پور كار كنید تا بدایند چه آدم صبور و از خودگذشته ای است.

گفته می شد تو و عادل رقیب هستید که این برنامه می تواند به شایعه ها پایان دهد. می دانی این شایعه از کجا شکل گرفت؟  

نمی دانم ولی متاسفانه این شایعه بود كه من و عادل خان رقیب هستیم ولی هرگز این گونه نیست. اصلا قبل از این كه من وارد این حوزه شوم،‌عادل چهره محبوبی بوده و جایگاه خاص داشته و دارد و همه مردم ایران دوستش دارند. این برنامه ثابت كرد این چیزی كه می گویند درست نیست. اولین بار كه صحبت شد كنار عادل باشم بدون معطلی و با افتخار پذیرفتم.

کار گزارشگران و مجریان فوتبال نسبت به گذشته خیلی سخت شده چرا که الان ابزارهای دستیابی به خبرها راحت است. با این حال اطلاعاتی که ارائه می کنی به روز است. منبع کسب آن ها کجاست؟

من كوچك ترین فرصت بدست بیاورم به سایت ها و مجلات خارجی سر می زنم؛ مثل فیفا ،دیلی میل، تلگراف و دیلی اكسپرس و حتی وب سایت های محلی. موقع اجرا هم تبلت كنار دستم است و به لحظه خبرها را مرور می كنم.

این به روز بودن را می توان در کل برنامه «بیست هجده» هم دید.

ببین الان مردم همه با اطلاعات هستند. توی گوگل یك سرچ بزنی كلی اطلاعات بدست می آید. توی این شرایط اگر بخواهی خوارك سطحی به دست مردم بدهی برای شان جذاب نیست. باید فكت ها و اطلاعات فراتر بدهی كه كارت به چشم بیاید. آقای حاج رضایی می گفت این قدر برنامه خوب است و همه چیز چفت و بست دارد كه تنها كسی كه رقیب تان است ،خودتان هستید. حتی هنرمندان را هم درگیر كرده ایم و آیتم خوانده اند كه بنظرم به گرم شدن فضای برنامه كمك كرده.

با وجود این که مجری اصلی برنامه«گزارش ورزشی» هستی، در «بیست هجده» به عنوان مجری مکمل، نگران نیستی زیر سایه قرار بگیری. به همین خاطر ورودت به بحث ها عجله ای نیست و اجازه می دهی حرف عادل و کارشناس ها تمام شود. خودت را چطور مدیریت می کنی؟

اولا معتقدم احترام به طرف مقابل وكارشناس برنامه مهم است. صبر می كنم همه حرف ها تمام شود بعد نظر بدهم. حتما دیده اید كه وقتی همكارم صحبت می كند من با تبلت ور می روم وسری به سایت ها سر می زنم تا اطلاعاتی كه در لحظه می رسد را جمع كنم. بله ،خیلی مواقع صبوری می كنم كه حرف طرف مقابل تمام شود؛ تا جایی كه گاهی اطلاعات زیادی باقی می ماند كه فرصت نشده بیان شان كنم.

پیش از برنامه با فردوسی پور هماهنگ می کنید که چه بگویید؟

یك چك اولیه می شود ولی این كه چه جمله ای می گویم وجود ندارد. آقا عادل اجازه می دهد راحت باشی. این همكاری بیشتر حسی است و می دانیم كجا پاس بدهیم نتیجه بحث جذاب تر می شود. این ها با زمان و تجربه به دست می آید.

اجرا را بیشتر دوست داری یا گزارش؟

گزارشگری را بیشتر دوست دارم. این قدر از گزارش اسپانیا - پرتغال لذت بردم كه شب رفتم خانه یك بار دیگر آن را دیدم. بنظرم گزارش خوبی بود. اصلاحات خوبی توی این بازی داشتم؛‌مثل «آقا دخیا»،‌« چه گلی خورد دخیا كاش از این گل ها از ما بخوره.» ضمن این كه هیچ كدام از شش گل را عین هم نگفتم و هیچ كدام را «توی دروازه» نگفتم. اجرا را هم دوست دارم چون راحتم و از چیزی فرار نمی كنم.

به این كه موقع گل چه بگویی فكر می كنی؟

اصلا. من از كجا می دانستم رونالدو هت تریك می كند یا دخیا گاف می دهد. حس در لحظه است كه شكل می گیرد.

چرا موقع گزاش این قدر سكوت داری؟

این خوب است یا بد.

خیلی خوب است.

توی گزارش های خارجی هم نگاه كنید خیلی حرف نمی زنند. زمانی كه ریتم بازی خوب است نیاز نیست همه لحظات را گزارش كنی. باید اجازه داد بیننده در حال و هوای بازی قرار گیرد.من علاوه بر سكوت جمله های موجز را دوست دارم؛‌مثلا:« وسط پیكه» همین.  

---