تولد یک ستاره

وقتی که شب هنگام، ستارگان را در آسمان می‌بینیم، احساس می‌کنیم که تغییرناپذیرند. بی‌تردید آنچه ما در آسمان می‌بینیم با آن‌چه که نیاکان ما می‌دیدند چندان تفاوتی ندارد. ستارگان در معرض تغییر و تحول‌اند. آن‌ها نیز هم‌چون انسان‌ها متولد می شوند، عمری را سپری می‌کنند، و می‌میرند.

بازدید :

تاریخ : پنج شنبه 1397/04/28 ساعت 08:00

ستاره ها از ابری متشکل از غبار و گاز در فضا که سحابی نام دارد به وجود می آیند:
ستاره شناسان این ابرها را به صورت توده هایی درخشان در آسمان شب یا توده هایی تاریک در مقابل ستارگان دوردست می بینند. این توده گاز و غبار بر اثر نیروی جاذبه متراکم می شود. سپس در مرکز آن گازها داغ تر و داغ تر می شوند تا این که ستاره ای جدید متولد می شود.

ستاره ها وقتی به وجود می آیند که شروع به تولید انرژی می کند:
وقتی که توده غبار و گاز کاملا متراکم شد بسیار داغ می شوئ. در نهایت دمای مرکز آن تا حدی بالا می رود که می تواند انرژی تولید کند. این انرژی ستاره را درخشان می کند و مانند خورشید نور و گرما تولید می کند.

ستاره های جوان معمولا در یک خوشه کنار یک دیگر باقی می مانند:
وقتی ستارگان جوان می درخشند، سحابی را با رنگ های روشن، درخشان می کنند. سپس نور ستاره ها را ابرها بیرون می زند و ما می توانیم گروهی از ستارگان جدید را که ستارگان خوشه ای نامیده می شوند، مشاهده کنیم.

ستاره های بزرگ، بسیار داغ و به رنگ سفیدند:
اما ستاره های کوچک تر قرمز رنگ اند. ستاره های کوچک، سریع تر از ستارگان دیگر انرژی تولید می کنند و داغ تر می شوند. به همین دلیل آن ها به رنگ سفید متمایل به آبی و بسیار درخشان اند.
ستارگان کوچک تر، سردترند و رنگ قرمز و درخشش کم تری دارند، ستاره های متوسط مثل خورشید زرد رنگ دیده می شود.

ستارگان کوچک بیش از ستارگان بزرگ عمر می کند:
ستاره ها برای تولید انرژی، گازموجود در در خود را مصرف می کنند، ستاره های بزرگ تر بسیار وسیع از ستاره های کوچک تر گاز خود را به مصرف می رسانند. خورشید، تقریبا در نیمه عمر خود قرار دارد.
خورشید حدود پنج میلیارد سال که می درخش و پنج میلیارد سال دیگر نیز خواهد درخشید.