آشنایی با ورزش جوجیتسو

جیو: یعنی نرم یا منعطف و جیتسو: به معنی هنر یا تکنیک می باشد. کلمه جوجیتسو به استفاده از نیروی حریف علیه خود اشاره دارد. این روش رزمی برای مبارزه افراد عادی با سامورایی‌ها دوران فئودال در تاریخ ژاپن به کار می رفته است.

در نتیجه روش مبارزه یک شخص بدون سلاح یا دارای سلاح کوتاه با حریف مسلح و زره‌پوش آموزش داده می‌شود. از آنجا که حمله مستقیم به یک حریف زره‌پوش بی‌فایده می باشد، مبارزان بایستی از روش‌هایی چون فنون گرفتنی، پرتابی و قفل مفصل برای خنثی کردن نیروی حریف استفاده کنند و این تکنیک‌ها بر مبنای استفاده از انرژی حریف علیه خودش طراحی شده‌اند.

جوجیتسو امروزه هم به شکل سنتی و هم به شکل مدرن تمرین می‌شود. جودو یکی از ورزش‌های رزمی المپیکی است که در اواخر قرن نوزدهم بر مبنای چند سبک سنتی جوجیتسو ابداع شد.

جوجیتسو برزیلی هم سبک دیگریست که بر مبنای انواع اولیه جودو تکامل یافته است. رشته‌های رزمی روسی سامبو،ژاپنی آی کی دو و کره‌ای هاپ کی دو از دیگر رشته‌های رزمی هستند که برمبنای جوجیتسو پایه‌گذاری شده‌اند.

جوجیتسو معمولا به عنوان سبک مبارزه بدون سلاح شناخته می شود و به صورت دقیق تر می توان بیان داشت که سبکی از مبارزه با دستان خالی است که می تواند از سلاح هایی ( معمولا سلاح های کوچک) در برابر حریفان مسلح و غیر مسلح استفاده کند.

جوجیتسو به عنوان هنری نسبتاً نرم می باشد که این به این دلیل است که یکی از مهمترین اصول جوجیتسو بهره گیری از حداقل تلاش برای دستیابی به حداکثر نتیجه است.استفاده از این اصل به فردی با جثه کوچکتر امکان شکست حریفی بسیار بزرگتر را می دهد.جوجیتسو از اصول اهرم و تعادل و مومنتوم برای بهره بردن از قدرت خود حریف برای شکست او استفاده می کند. ¬جوجیتسو سبکی از مبارزه بی سلاح سنتی ژاپن است.

قدرت عامل مهمی در اکثر تکنیک هاست، اما قدرت می بایست براساس اصل seiryoku-zenyo که حداکثر استفاده کارآمد از انرژی است ، اعمال شود. ایزو ماتائمون (iso mataemon)،استاد جوجیتسو،درباره جوجیتسو اینگونه می گوید: بهره گیری از قدرت در جوجیتسو بسیار لازم است، اما این قدرت زیاد زمانی که از اصل ju استفاده می شود به کار نمی رود.

وجه دیگری از استفاده از قدرت باید در ذهن به وجود آید.از اولین مراحل پیشرفت جوجیتسوکا این است که از تکیه بر قدرت فیزیکی خود اجتناب کند، چرا که مانعی در راه پیشرفت او به سوی کسب مهارت های تکنیکی می باشد.پس از آنکه کارآموزان توانایی قابل توجهی در تکنیک کسب نموده اند، آنگاه استفاده از قدرت مجاز می باشد و در واقع برای موثر بودن در رویارویی با حریف بسیار ضروری است.در این حالت جوجیتسو انعطاف پذیر می باشد. جوجیتسو برخلاف تصور عموم می تواند هم هجومی و هم دفاعی باشد.

اگرچه فلسفه انواع هنرهای رزمی معمولا بر آرامش و خودداری تکیه دارد، حمله و خنثی سازی حرکت : نیز در زمان های مناسب و جوجیتسو برای چنین شرایطی مناسب است.

میاموتو موساشی (Miamoto Musashi) شمشیر زن بزرگ ژاپنی یاوارا- گی (yawara –ge) را فراگرفت و توانایی های فراوان خود را در کاکوشی- جیتسو (Kakushi-Jitsu) ، هنر استفاده از سلاح های کوچک و پنهان شدنی ارائه داد.سیستم رزمی دیگر، موسو- جیکدان ریو (Muso-Jikidan Ryu) ، شامل 100 تکنیک مبارزه در حالت زره پوشیده بود که جمعا yawara-ge - فروتنی، خونسردی و نرمی – نامیده می شدند.مجددا این تکنیک ها می توانستند با یا بدون سلاح به کار روند.تمامی این هنرها در شکل گیری هنری که ما امروزه آن را جوجیتسو می نامیم موثر بوده اند. توسعه جوجیتسو در مبارزات بدون سلاح از 1467 تا 1574 ، مخصوصا در طول دوره موروماچی ، جنگ های داخلی موجب توسعه تمامی هنرهای رزمی شدند.تکنیک هایی که بعدها جوجیتسو را شکل دادند همچنان در درجه دوم همیت نسبت به سلاح قرار داشتند.

در اوایل سده 1800 میلادی ، ایزو ماتائمون(Iso Mataemon) ، تنجین شینیو ریو (Tenjin Shin'yo Ryu) را پایه گذاری نمود.این سبک کاملا به جوجیتسو اختصاص داشت و بر روی ضربات(atemi) و کاتا (kata) برای استادی در بعد زیباشناختی و هنری و همچنین کاربرد رزمی جوجیتسو تاکید ویژه ای داشت.از این زمان به بعد ، بسیاری از هنرهای رزمی شروع به درآمیختن مفهوم ذن بودیسم در آموزه های خود نمودند و در نتیجه موجب جهت گیری هنرهای رزمی به سوی مفهوم ذن برای تلطیف و تقویت روحیه شدند.

جوجیتسو امروزه هم در شکل سنتی خود و هم در اشکال ورزشی مدرن تمرین می شود. جودو یکی از ورزش های رزمی المپیکی است که در اواخر قرن نوزدهم بر مبنای چند سبک سنتی جوجیتسو ابداع شد. جوجیتسو برزیلی هم سبک دیگریست که بر مبنای انواع اولیه جودو تکامل یافته است. رشته های رزمی روسی سامبو، ژاپنی آیکیدو و کره ای هاپکیدو از دیگر رشته های رزمی هسند که بر مبنای جوجیتسو پایه گذاری شده اند.

---

منبع: وبسایت رزمی