رحلت امام خمینی
ناراحتی اسرای ایرانی در میان ماموران حزب بعث
عصر روز چهاردهم خرداد، همه امیدها قطع گردید. غلغلهای در اردوگاه پیچید و همه را میخ کوب کرد. بلندگوی اردوگاه، تلاوت غمگین آیات قرآن را شروع کرد. همه به داخل آسایشگاهها ریختند. تا به حاج آقا ابوترابی تسلیت بگویند؛ اما او که همچون صخرهای بر زمین افتاده بود، با صدای بلند ناله میکرد و اشک میریخت.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : شنبه 1397/03/19
اسرای ایرانی در عراق: مردانی که سالهای اسارت را در اردوگاه «تکریت ١٢» سپری کردند. «تکریت ١٢»، «موصل ٤»، «تکریت ١١»، «موصل ٣»، «رمادیه ١٠» و «کمپ ٧». اما کالبد این اسامی، کابوس درهم تنیده با خاطرات عزیزترین مردان این سرزمین است. مردانی که هموطن ما بودند و سالهای مدید، ٣ سال و ٥ سال و ٨ سال و ١١ سال از روزهای عمرشان در حصار دیوارهای سر به فلک رسیده «تکریت ١٢» و «موصل ٤» و «رمادی ١٠» گذشته است ؛ بی آن که احدی از خانواده، حتی امیدی به زنده بودنشان داشته باشد.
انتشار خبر رحلت امام خمینی در 14 خرداد 1368، همه مردم ایران را در حزن و اندوه فرو برد و سیل جمعیت را به سمت تهران روانه کرد. اما در این میان، گروهی از رزمندگان دفاع مقدس که در اردوگاههای رژیم بعث عراق در اسارت به سر میبردند، علاوه بر سنگینی اندوه از دست رفتن امام، توانایی حضور در مراسم تشییع و خاکسپاری پیکر مطهر امام خمینی را نیز نداشتند. از این رو غم و اندوه آنان چند برابر میشد. بازخوانی خاطرات اسرا در اردوگاههای بعثیان به خوبی روحیات و حالات اسرای ایرانی در آن مقطع تاریخی را نشان میدهد.
خاطرات سیدالاسرا از رحلت امام خمینی
حجت الاسلام سیدعلیاکبر ابوترابیفرد که مدت زیادی را در اسارت رژیم بعث عراق بود و از این رو به سیدالاسرا معروف شد خاطرات غمگین آن روزها را به خوبی روایت میکند.در روز ارتحال امام، ما در اردوگاه تکریت بودیم. صبح روز 14 خرداد، پس از آمار و هنگام خوردن صبحانه، دو تن از آشپزها که ایرانی بودند، با چهرهای رنگ پریده، به سرعت وارد آسایشگاه شدند و با حالتی نگران سر جای خود ایستادند. فهمیدم که از موضوعی نگراناند و گویا با من کاری دارند.
به گونهای که دیگران متوجه نشوند. به سراغشان رفتم. دیدم که اشک در چشم هایشان حلقه زده است. با آنها به داخل حیاط رفتم و آنان گفتند که از رادیو عراق خبر ارتحال حضرت امام را شنیدهاند. من به آنها گفتم: شما عرب زبان نیستید و ممکن است درست متوجه نشده باشید. حضرت امام کسالت دارند و ممکن است دشمنان دروغ گفته باشند یا شما خبر را درست نفهمیده باشید.
به آنها تأکید کردم که موضوع را جایی مطرح نکنند. مشغول صحبت بودیم که ناگهان افسر بعثی وارد اردوگاه شد و به من گفت: «ابوترابی با تو کار دارم». او مرا به داخل اتاقش برد و گفت: «تاکنون چند بار رادیو عراق خبر رحلت رهبر شما را اعلام کرده و دروغ بوده است. امروز هم خبر درگذشت رهبر شما را اعلام کرد و من فکر کردم همچون دفعههای قبلی دروغ باشد، بنابراین رادیوهای برخی از کشورها را گوش کردم. فهمیدم که دروغ نیست و همه رادیوها این خبر را اعلام کردند».
او سخنش را این گونه ادامه داد: «ایشان مرد بزرگی بود و من تسلیت عرض میکنم. من نگران هستم که بچهها اگر بفهمند چه عکس العملی نشان خواهند داد؟»
من به او گفتم: «اگر شما بچهها را از عزاداری منع کنید، عواقب بدی خواهد داشت. او گفت: «این حق شماست که عزادار باشید.» از او و سربازانش خواستم که این خبر، در اردوگاه منتشر نشود چون ممکن است آثار منفی به بار آورد.
سپس رفتم و به برادران گفتم: حضرت امام کسالت دارند؛ شما بروید دعا کنید! با اعلام خبر بیماری حضرت امام، غم و اندوه همه اردوگاه را فرا گرفت و در آسایشگاه ما برنامه دعای توسل برگزار شد. دعا که تمام شد، یکی از برادران نوزده ساله ما به نام علی اهل شوش، با گریه پیش من آمد و گفت: «ابوترابی ما یتیم شدیم، چرا به ما نمیگویی؟» من حرف او را انکار کردم و گفتم: «این چه حرفی است که میزنی؟» دوباره اصرار کرد و من هم انکار نمودم. او گفت: «ابوترابی! پس شما بی خبر هستی؟» به او گفتم: «موضوع از چه قرار است؟»
على حرف خود را این گونه ادامه داد: «در حالی که مشغول دعای توسل بودیم، خوابم برد. ناگهان در عالم رویا، خودم را به همراه دیگر دوستان، در آسمانها دیدم. مشاهده کردم که آسمانها را چراغانی کردهاند و همه جا را زینت دادهاند و پیامبران و امامان و اولیا خدا، همه صف کشیدهاند. ناگهان این ندا بلند شد که السلام علیک یا روح الله. من متوجه شدم که حضرت امام از دنیا رحلت فرمودهاند. در همین حال، گریه اسرا بلند شد. حضرت فاطمه زهرا(س) از میان آن جمع باشکوه تشریف آوردند نزد اسرا و فرمودند: ما هم می خواستیم که امام شما را بیشتر روی زمین نگه داریم، ولی تقدیر پروردگار بر این قرار گرفت. باز گریه اسرا بلند شد و حضرت زهرا(س) فرمودند: شما بی تابی نکنید! اگر شما صبر و وفاداریتان را بیشتر حفظ کنید، سرانجام شما هم نزد امامتان جای خواهید گرفت.»
پس از آن، رهبر اسرا آرام و باوقار سر از سجده برداشت، و اشکهای خود را پاک کرد. ایشان در کنار دیوار ایستاد و همه را به سکوت فراخواند و سخنانی پر معنی اما سوزناک درباره حضرت امام بیان کرد.
پی نوشت:
1- مرکز اسناد انقلاب اسلامی
2- خبرگزاری ایسنا