14 خرداد 1360
آخرین اخطار جمهوری اسلامی
آیت الله علی قدوسی دادستان كل انقلاب پیرو اطلاعیه 10 ماده ای 19 فروردین خود راجع به خلع سلاح گروه های مسلح آشوبگر، آخرین اخطار را به آنان اعلام كرد.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : دوشنبه 1397/03/14
حضرت امام خمینی رحمه الله در اواخر مهرماه سال 57 مسئله وحدت گروههای مبارز را مطرح فرمودند . بر این اساس شهید مطهری رحمه الله، شهید مطهری محمد منتظری رحمه الله و آقای جلال الدین فارسی و تعدادی از یاران و اطرافیان امام، نظر معظم له را به گروهها انتقال دادند، تا زمینه گفتگو و اتحاد هموار گردد .
نام سازمانی گروه، در دورانی «سازمان آزادیبخش ایران» خوانده میشد و سپس «سازمان مجاهدین خلق» نام گرفت. البته هیچیک از دو نام «آزادیبخش ایران» و «مجاهدین خلق» تا آنجا که بررسیها نشان میدهد، از سوی بنیانگذاران و کادر مرکزی سازمان برگزیده نشدهاست. لیکن در مورد این که نام و آرم سازمان از سوی چه کسانی پیشنهاد، تصویب و در چه تاریخی روی آن توافق شد، سکوت شدهاست. تا قبل از شهریور ماه ۱۳۵۰ که بیش از هفتاد تن از بنیانگذاران، کادر مرکزی و شماری از اعضای هواداران و سمپات سازمان از سوی رژیم شاه بازداشت شدند، هنوز سازمان دارای نام و آرمی نبودهاست.حنیفنژاد پس از بازداشت در بازجو ییهای خود صریحاً اعلام کردهاست که:... گروه ما اسم نداشت، میگفتیم «سازمان»
چنانچه آورده شد بنیانگذاران و اعضاء " سازمان " وارث اندیشه ها و بدآموزی های جریان های " روشنفکری " سده پیشین و سده کنونی بودند ، لیکن آنچه سازمان را از دید جهانخواران از دیگر ملی گراها و " روشنفکران " برتری و امتیاز می بخشید این بود که بر آن بودند مانند " مجاهدان " دوران مشروطه با زور و سلاح به صحنه بیایند و اندیشه خود را با لوله تفنگ به پیش ببرند .
سعید محسن نیز در این زمینه در بازجوییهای خود یادآور شدهاست:ما برای سازمان خود اسمی نگذاشته بودیم و چون احتیاجی به معرفی پیدا نکرده بودیم، لذا ضرورت اسمگذاری معلوم نشده بود. در کلّیهٔ نوشتهها و مابین تمام افراد فقط لغت «سازمان» در اثر تکرار مصطلح شده بود، در مدارک خارجی ما هم به هیچ وجه نامی جز سازمان مطرح نگردیدهاست.
این سازمان در ۱۵ شهریور سال ۱۳۴۴ به رهبری محمد حنیفنژاد، سعید محسن و عبدالرضا نیکبین پایهگذاری شد؛ اما بعد از انقلاب سال ۱۳۵۷، عبدالرضا نیکبین از فهرستِ رسمیِ بنیانگذاران حذف و علیاصغر بدیعزادگان که از سال ۱۳۴۵ به سازمان پیوسته بود، جایگزین او شد. سازمان مجاهدین پس از شکلگیری، به اقدام مسلحانه علیه دودمان پهلوی پرداخت. سازمان از اواخر دهه ۱۳۴۰ خورشیدی متحمّل ضربات سختی از سوی سازمان امنیت و اطلاعات کشور (ساواک) شد و رهبران سازمان به حکم دادگاه نظامی وقت، به جُرم «اقدام علیه امنیت کشور، اعمال تروریستی و ترور اتباع ایرانی و آمریکایی»، به اعدام محکوم و برخی نیز زندانی شدند.
در سال ۱۳۵۴ خورشیدی عدهای به رهبریِ تقی شهرام و بهرام آرام اقدام به ترور و حذف اعضای مذهبی از جمله مجید شریف واقفی در بیرون زندان کردند، و با دست گرفتن قسمتی از سازمان، بیانیهٔ اعلام تغییر ایدئولوژی از اسلام به مارکسیسم را منتشر کرند. پس از آن؛ اعضای سازمان به دو دسته تقسیم شدند گروهی بر مواضع پیشین وفادار ماندند که مسعود رجوی هم پس از آزادی از زندان در ۳۰ دی ۱۳۵۷ به آنها پیوست و گروهی به سازمان پیکار پیوستند.
پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ ایران، بخش مذهبی سازمان مجاهدین خلق به رهبری موسی خیابانی و مسعود رجوی موفق به جذب گسترده در بین قشرهای مختلف جامعهٔ ایران شد، امّا بر سر اختلاف نظر با روحانیون بر سر تغییر ایدئولوژی از اسلام به مارکسیسم به مخالفت علیه نظام جمهوری اسلامی روی آورد.
پس از تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ و عزل ابوالحسن بنیصدر این سازمان هدف خود را سرنگونی نظام جمهوری اسلامی ایران عنوان کرد. سازمان مجاهدین پس از بالا گرفتن مخالفتها با امام خمینی و صدور حکم منافق خواندن مجاهدین دو سال بعد از جنگ ایران و عراق و پس از اعلام صلح صدام حسین به ایران در سال ۶۱ به عراق رفتند و در حالی که آن کشور با ایران در حال جنگ بود، با انتقال گسترده هواداران و طرفدارانش به عراق و با همکاری ارتش عراق، اقدام به تشکیل بازویی نظامی به نام «ارتش آزادیبخش ملی ایران» کرد و در کنار ارتش عراق در جنگ علیه ایران مشارکت کرد.
پی نوشت:
1- مرکز اسناد انقلاب اسلامی
2- سایت دیدبان ایران