شهر هزار موشك خار چشم دشمن بعثی بود

چهارم خرداد 1366 شهر دزفول به جهت مقاومتی كه در برابر بمباران وحشیانه دشمن انجام داده بود، به عنوان شهر نمونه مقاومت برگزیده شد. شهری كه در طول دفاع مقدس مورد اصابت 176 موشك زمین به زمین قرار گرفت و 479 بمب و راكت توسط هواپیماهای دشمن بر سر مردم بی‌دفاعش فرو ریخته شد، در برابر 5 هزار و 821 گلوله توپ دشمن نیز دوام آورد تا به این ترتیب عنوان شهر نمونه مقاومت زیبنده‌اش باشد.
31 سالی است كه چهارم خردادماه در تقویم‌های رسمی كشورمان به نام روز دزفول، روز مقاومت و پایداری نامگذاری شده است، اما به جهت نزدیكی این روز به سوم خردادماه و سالروز آزادسازی خرمشهر، در فضای عمومی كشورمان كمتر از روز دزفول یاد می‌شود در حالی كه اگر ایستادگی مردم این شهر نبود، شاید سرنوشت جنگ طور دیگری رقم می‌خورد.
در هم شكستن مقاومت دزفول از جهات مختلفی برای دشمن حائز اهمیت بود. اول اینكه این شهر در شمال خوزستان قرار دارد و به نوعی گلوگاه استان به شمار می‌رود. به لحاظ نظامی اگر بعثی‌ها می‌توانستند به دزفول دسترسی پیدا كنند، ارتباط پایتخت و مناطق داخلی‌تر كشورمان با خوزستان قطع می‌شد و استان خوزستان به حتم سقوط می‌كرد.
از طرف دیگر مردم دزفول ایستادگی شایان توجهی در برابر دشمن از خودشان نشان دادند. اگر شهر توسط مردم تخلیه می‌شد، روحیه رزمندگان نیز كاهش می‌یافت و به دلیل عدم وجود عقبه مناسب مردمی و پشتیبانی از جبهه‌ها، امكان دسترسی بعثی‌ها به شهر محتمل‌تر بود. عمده دلیل بمباران این شهر توسط دشمن نیز همین امر بود. عراق تا می‌توانست روی دزفولی‌ها بمب می‌ریخت تا آنها را فراری دهد ولی هر چه بیشتر تلاش می‌كرد، كمتر نتیجه می‌گرفت.
دزفولی‌ها همچنین هسته اولیه لشكر7 ولی‌عصر(عج) را تشكیل می‌دادند. لشكری كه به عنوان یگان مخصوص استان خوزستان به شمار می‌رفت و در عملیات بسیاری نیز خطوط دشمن را درهم می‌شكست. پادگان آموزشی كرخه با هدایت تعدادی از جوانان دزفولی در نزدیكی این شهر فعالیت می‌كرد و در آموزش و پرورش رزمندگان و كادرسازی برای جبهه‌ها فعال بود. پایگاه چهارم شكاری دزفول نیز به عنوان یكی از پایگاه‌های نیروی هوایی، از بدو شروع جنگ بارها مورد حمله دشمن قرار گرفت. حتی گفته می‌شد كه با پیشروی عراق به عمق 80 كیلومتری كشورمان، دستور تخلیه این پایگاه صادر شده بود، اما با ایستادگی مردم دزفول و متوقف شدن دشمن در آن سوی كرخه، پایگاه چهارم شكاری نیز پا برجا ماند و به عملیات علیه دشمن ادامه داد.
دزفولی‌ها در پذیرایی از رزمندگان ید طولایی داشتند. بسیاری از رزمندگان دفاع مقدس وقتی به كوچه‌های این شهر می‌رفتند، با مردمی رو‌به‌رو می‌شدند كه از هیچ كوششی برای پذیرایی و مهمان نوازی از آنها دریغ نمی‌كردند.یكی از رزمندگان دفاع مقدس تعریف می‌كند وقتی به كوچه‌های دزفول می‌رفتیم، با چهار پایه‌هایی روبه‌رو می‌شدیم كه روی آنها گوشی تلفن گذاشته شده بود. این تلفن‌ها را مردم شهر بیرون از فضای خانه گذاشته بودند تا هر رزمنده‌ای كه بخواهد با خانه‌اش تماس بگیرد، رایگان از این تلفن‌ها استفاده كند.
در شهر دزفول روحانی بزرگی چون آیت‌الله سیدمجدالدین قاضی دزفولی حضور داشت كه در حفظ روحیه مردم و نظامیان جهت مقابله با دشمن بعثی نقش مؤثری ایفا می‌كرد. آیت‌الله قاضی دزفولی در شدیدترین بمباران دشمن حاضر به ترك شهر نمی‌شد و حتی روایت می‌شود كه به دلیل قرار داشتن مردم عادی در معرض بمباران دشمن، این روحانی عارف حاضر نمی‌شد به پناهگاه برود و می‌گفت مادامی كه همه مردم امكان رفتن به پناهگاه را ندارند، من نیز به پناهگاه نمی‌روم.
مجموع همه این عوامل باعث شد تا شهر دزفول چون خار چشمی در دید دشمن به نظر ‌آید. از همین جاست كه بعثی‌ها تمام تلاش خود را برای در هم شكستن مقاومت مردمی در دزفول انجام می‌دادند. بعثی‌ها آنقدر به این شهر موشك زدند كه لقب شهر موشك‌ها یا شهر هزار موشك برازنده دزفول شده بود. در این شهرستان حدود 19500 واحد مسكونی، تجاری، آموزشی و مذهبی بین 20 تا 100 درصد ویران و به تلی از خاك مبدل شده بود. همچنین مردم دزفول با تقدیم2هزار و 600 شهید، 4هزار جانباز، 452 آزاده سرافراز و 147 مفقود و جاویدالاثر هرگز شهر را ترك نكردند و تا آخرین روز دفاع مقدس، از سنگر عزت، شرف و سربلندی ایران اسلامی دفاع كردند.

---

منبع: روزنامه جوان