بیقرار نگاهت
برق عرقهای نشسته روی پیشانیت منو از خودم بیزار میكرد. گره روسری ات را باز كردی و رویت را از من گرفتی. شانه هایت از پشت تكان می خورد.بهت گفتم برمیگردم. ولی انگار تو به جز جمله ی اول من دیگر هیچ چیز نمی شنیدی. از میان برگه های كلاسورم برگه ای بیرون كشیدم و خودم را باد زدم . گرمای آخر مرداد ماه بیداد میكرد. حتی سایه ی درختهای بلند دانشكده پزشكی هم نمی توانست گرمای درونم را خنك كند.
بهت گفتم : كافر كه نیستم ، چرا این طوری از من رو میگیری؟
هق هق گریه ات امانم را بریده بود. مثل همیشه آن قدر مغرور بودی كه نخواستی گریه ات را ببینم.كاش می فهمیدی چه قدر آن لحظه بهت احتیاج داشتم . خوب چه كار باید میکردم؟ دست خودم نبود. بلند شدم و رفتم. یک جور لجبازی ، البته نه با تو ، با خودم، یک جور بریدن و....،غرق شدن .
ماههای اول برات نامه نوشتم . ولی بعدها چهره ات از یادم رفت. جنگ بود و خطر . من شناگر این همه خطر بودم و نمیدانم چرا هر روز بیشتر از پیش غریق این میدان میشدم.الان سالها از جنگ گذشته.ولی من و تو هردومون یک سوغاتی از گذشته داریم. تو یک حلقه انگشتر كه هنوز تو انگشت دست چپت برق میزند و من ، یک خون آلوده به گازهای سمی .
نمیدانم این سالها كجا بودی. اصلا چی كار میكردی؟ جای من كه معلوم بود، مناطق جنگی ،اردوگاه اسراء ، بعد هم بیمارستانهای مختلف. ولی هیچ وقت فكر نمی كردم تو را در این بیمارستانها پیدا كنم. خانم دكتری شدی برا خودت. من كه همان چهار ترم اول را هم به زور خواندم. ببخشید این قدر دستم خط میخورد. به خاطر این سرفه هاست. ولی دیگه بهشون عادت كردم. ولی بعضی وقتها خیلی مزاحمند. مثل دیروز كه بعد از پانزده سال دیدمت. میترسم بخوام دوباره باهات حرف بزنم و نتونم. برا همینه كه حرفهایم را می نویسم. شاید اگر آن حلقه آشنا را در دستت نمی دیدم ، اصلا باهات حرف نمی زدم.خوب می دانم این پانزده سال سر آن همه غرورت چه بلاهائی آوردم . ولی حالا برگشتم .مثل یك ماشین اوراقی.فقط قول بده تو این چند روز ، دیگه مثل پانزده سال پیش ، رویت را از من برنگردانی.
رویم را برگرداندم .دیدم نیستی . می خواستم باهات خداحافظی كنم . مثل همه زنهائی كه درآن دوره با صلابت و محكم، سربند شوهرانشان را می بستند. تا دم در دانشگاه دویدم ، ولی نبودی . مثل یه قطره آب یخ، افتاده بودی تو یه كویر تشنه . از همه سراغت را گرفتم . حتی برگه انصراف را هم پر نكرده بودی. اولین نامه ات به دستم رسید. آن قدر مغرور بودی كه نشانی ات را نمی نوشتی.
شاید باورت نشود. ولی تو این پانزده سال ، در حسرت آن نگاه آخر منتظرت ماندم.آن روز تو حرف می زدی و من نگاهت نمی كردم.هفته پیش ، من نگاهت می كردم و تو دیگر نمی توانستی حرف بزنی . سرفه هایت آزارم می داد.واقعا كه مثل یک ماشین اوراقی شدی.
حالا آرام و بی صدا جلویم دراز كشیده ای كه چی؟ تو رو خدا ادای آدمای مظلوم رو در نیاور. هیچ كس ندونه خود خدا میدونه تو این پانزده سال با من چه كرده ای. اینجا خیلی سرده. ولی می خوام آن قدر نگاهت كنم تا از حسرت آن سالها بیرون بیایم. آبی كه روی گلبرگهای گل نرگس بود یخ زده. مثل صورت تو . آرام و بی صدا.
حاجی سعید- دبیر بخش "خانواده و زندگی"-تبیان
