تبیان، دستیار زندگی

درخواست حضرت فاطمه زهرا علیها السلام‏

هنگامى كه خدا اراده كرد فاطمه را به همسرى على درآورد به فرشته اى فرمان داد درخت طوبى را بجنباند و او آن را جنبانید، پس ورقه هاى مكتوبى منتشر شد، خدا فرشتگانى را به وجود آورد كه آنها را جمع كردند، چون قیامت گردد آن فرشتگان در میان خلایق بگردند و هر یك از دوستداران مخلص ما اهل بیت علیهم السلام را ببینند یكى از آن نوشته ها را به او دهند.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
حضرت زهرا


در روایتى پر ارج آمده كه پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله فرمود: در قیامت از سوى خدا به حضرت فاطمه علیها السلام خطاب مى شود:

یا فاطِمَةُ، سَلِیْنِى اعْطِكِ، وَتَمَنَّى عَلَیَّ ارْضِكِ

اى فاطمه! از من بخواه تا به تو عطا كنم و از من درخواست كن تا تو را خشنود سازم.

و حضرت فاطمه علیها السلام مى گوید:

أَسْألُكَ أَنْ لاتُعذِّبَ مُحِبِّى وَمُحِبَّ عِتْرَتِى بِالنَّارِ

از تو مى خواهم كه دوستدار من و دوستدار عترتم را به آتش عذاب نكنى.

و خداوند متعال مى فرماید:

یا فاطمةُ! وَعِزَّتِى وَجَلالِى وَارْتِفاعِ مَكانِى لَقَدْ آلَیْتُ عَلى نَفْسِى مِنْ قَبْلِ أنْ اخْلُقَ السَّماواتِ وَالْارْضِ بِألْفَى عامٍ، أنْ لاأُعَذِّبَ مُحِبِّیْكِ وَمُحِبِّى عِتْرَتِكِ بِالنَّارِ «1»

اى فاطمه! به عزت و جلال و عظمت مقامم سوگند كه من دو هزار سال پیش از آفرینش آسمان ها و زمین به خود سوگند خورده ام كه دوستداران تو و دوستداران عترتت را به آتش عذاب نكنم.

بشارت الهى


بلال بن حمامه مى گوید: روزى رسول خدا صلى الله علیه و آله خندان و شاد به سوى ما آمد. عبدالرحمن بن عوف عرض كرد: اى رسول خدا! سبب خنده و شادى شما چیست؟

فرمود: بشارتى از سوى پروردگارم به من رسید: هنگامى كه خدا اراده كرد فاطمه را به همسرى على درآورد به فرشته اى فرمان داد درخت طوبى را بجنباند و او آن را جنبانید، پس ورقه هاى مكتوبى منتشر شد، خدا فرشتگانى را به وجود آورد كه آنها را جمع كردند، چون قیامت گردد آن فرشتگان در میان خلایق بگردند و هر یك از دوستداران مخلص ما اهل بیت علیهم السلام را ببینند یكى از آن نوشته ها را به او دهند كه در آن آمده است:

بَراءَةٌ لَهُ مِنَ النَّارِ مِنْ أَخِى وَابْنِ عَمِّى وَابْنَتِى، فَكاكُ رِقابِ رِجالٍ وَنِساءٍ مِنْ أُمَّتِى مِنَ النَّارِ «2»

این امان نامه اى است از آتش دوزخ از سوى برادرم و پسر عمویم و دخترم براى رهایى مردانى و زنانى از امتم.

حضرت امام صادق علیه السلام فرمود:

واللّهِ لایَمُوْتُ عَبْدٌ یُحِبُّ اللّهَ وَرَسُوْلَهُ، وَیَتَوَلّى الأَئمَّةَ فَتَمَسَّهُ النَّارُ «3»

به خدا سوگند هر بنده اى كه خدا و رسولش را دوست بدارد و ولایت امامان را پذیرفته باشد و از دنیا برود، آتش دوزخ به او نخواهد رسید.

بنابراین از شمار بى شمار آثار محبت و عشق به اهل بیت علیهم السلام و اطاعت از آنان امان یافتن از آتش در روز سنگین و پرنشیب و فراز قیامت است.

رسول اسلام صلى الله علیه و آله فرمود:

مَنْ أَحبَّنا أَهْلَ الْبَیْتِ حَشَرَهُ اللّهُ تَعالى آمِناً یَوْمَ الْقِیامَةِ «4»

كسى كه ما اهل بیت را دوست داشته باشد خدا او را در قیامت همراه با امن و امان محشور فرماید.

راستى، چه بسیار روایات عجیب و محكم و استوارى بیان شده است كه تعلیم مى دهد شفاعت حقیقى را از محبت به اهل بیت علیهم السلام و عشق ورزى به آنان و عمل به فرهنگشان و پیروى از آثارشان و رعایت تقوا و پرهیزكارى و ورع و پارسایى بجویید، و تصور نكنید كه محبتِ تنها، یا عملِ تنها- كه بر وفق فقه اهل بیت علیهم السلام نباشد- نجات بخش است.

شفاعت در قیامت به معناى به میدان كشیدن زر و زور و تزویر و حاكم شدن بر اراده حق و نقض قوانین استوار قرآنى نیست كه این نوع شفاعت هیچ دلیل عقلى و نقلى در كنارش نیست و امرى است كه بطلانش در شرع انور ثابت و روشن تر از آفتاب وسط روز است.

 ثبات قدم بر صراط


از آثار دیگر عشق ورزى به اهل بیت علیهم السلام و اطاعت از فرمان ها و اوامرشان امان از لغزش بر صراط است.

رسول بزرگوار اسلام صلى الله علیه و آله فرمود:

أَثْبَتُكُمْ قَدَماً عَلَى الصِّراطِ، أَشَدُّكُمُ حُبّاً لِأَهْلِ بَیْتِى «5»

پابرجاترین شما بر صراط كسى است كه محبتش به اهل بیت من بیشتر باشد.

و نیز آن حضرت فرمود:

ما أَحَبَّنا أَهْلَ الْبَیْتِ أَحَدٌ فَزَلَّتْ بِهِ قَدَمٌ إِلَّا ثَبَّتَتْهُ قَدَمٌ أُخْرَى ، حَتَّى یُنْجِیَهُ اللّهُ یَوَمَ الْقِیامَةِ «6»

هیچ كس نیست كه ما اهل بیت را دوست داشته باشد مگر اینكه هرگاه یك گامش بلغزد گام دیگرش او را استوار گرداند تا اینكه خدا در روز قیامت نجاتش دهد.

 محبت و آمرزش


عشق و محبت در وجود انسان به منزله موتور محركى است كه انسان را براى رسیدن به محبوب به حركت مى آورد، این حركت از قبیل حركات مادى نیست بلكه حركت كیفى است به این معنى كه: كسى كه به دنبال معرفت به اهل بیت علیهم السلام عشق و محبت پیدا كند، این عشق او را وادار مى كند كه به تدریج از آلودگى ها پاك شود و به عبارت دیگر آراسته به توبه واقعى گردد و به سوى حسنات و فضایل و اخلاق شایسته و عمل صالح رو كند تا موانع و حجاب هاى میان او و محبوب برطرف شده، راه رسیدن به معشوق هموار گردد.

اگر در روایات آمده كه محبت ما باعث آمرزش گناه و افزون شدن حسنات است، به صورتى كه بیان شد مایه آمرزش و تزاید خوبى هاست.

كسى فكر نكند كه چون داراى محبت است پس مجوزى براى ورود به هر گناه را همراه دارد و ارتكاب گناهان مانع نجات او نیست، این تصور، تصورى شیطانى و برخاسته از هواى نفس است.

محبت اگر محبت واقعى باشد توان پاك سازى و تزاید سرمایه عملى و معنوى براى انسان دارد.

مُحب در نهایت، جلوه اى از محبوب مى شود و عاقبت، فانى در معشوق مى گردد.

حرّ بن یزید با لحظه اى فكر، عاشق حضرت حسین علیه السلام شد و این عشق باعث شد كه دست از جاه و مقام و مرتبه سرلشگرى و مال و منال دنیا و یزید و یزیدیان بردارد و به شرف توبه واقعى نایل گردد تا گناهانش آمرزیده شود و به پسندیده ترین عمل كه جهاد است دست یازد و به شریف ترین حقیقت كه شهادت است برسد؛ این همه، كار محبت و عشق بود!

بر اساس این واقعیت، پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود:

حُبُّنا- أَهْلُ الْبَیْتِ- یُكَفِّرُ الذُّنُوبَ وَیُضَاعِفُ الْحَسَناتِ «7»

محبت ما اهل بیت مایه محو كردن گناهان و افزون ساختن حسنات است.

و حضرت امام مجتبى علیه السلام فرمود:

وَإنَّ حُبَّنا لَیُساقِطُ الذُّنُوبَ مِنْ ابْنِ آدَمَ كَما یُساقِطُ الرِّیْحُ الْوَرَقَ مِنَ الشَّجَرِ «8»

و بى تردید محبت ما گناهان را از آدمى فرو مى ریزد، هم چنان كه باد برگ درختان را.

و حضرت امام صادق علیه السلام فرمود:

مَنْ أَحَبَّنا لِلّهِ، وَأَحَبَّ مُحِبَّنا لالِغَرَضِ دُنْیا یُصُیْبُها مِنْهُ، وَعادَىَ عَدُوَّنا لا لِأحْنَةٍ كانَتْ بَیْنَهُ وَبَیْنَهُ، ثُمَّ جاءَ یَوْمَ القِیامَةِ وَعَلَیْهِ مِنْ الذُّنُوبِ مِثْلُ رَمْلِ عالِجٍ، وَزَبَدِ الْبَحْرِ، غَفَرَ اللّهُ تَعالى لَهُ «9»

هركس ما را و دوستدار ما را به خاطر خدا دوست بدارد و نه براى دست یافتن به هدف دنیایى و دشمن ما را نیز دشمن بدارد نه به خاطر كینه شخصى كه میان آنان است آنگاه در قیامت با گناهانى به اندازه ریگ هاى ریگستان و كف دریاها بیاید مورد آمرزش خدا قرار خواهد گرفت.

محشور شدن با اهل بیت علیهم السلام


شیعه كه از طریق محبت و عشق ورزى اش به اهل بیت علیهم السلام و اطاعت از آن بزرگواران به رنگ آنان درآمده و زینت آن عباد خالص خداست، اقتضا دارد حشرش در قیامت با آنان باشد.

این حقیقتى است كه قرآن و روایات ناطق به آن هستند.

«وَ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِینَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِیقاً» «10».

و كسانى كه از خدا و پیامبر اطاعت كنند، در زمره كسانى از پیامبران و صدّیقان و شهیدان و شایستگان خواهند بود كه خدا به آنان نعمت [ایمان، اخلاق و عمل صالح ] داده؛ و اینان نیكو رفیقانى هستند.

از حضرت امام رضا علیه السلام روایت شده:

حَقٌ عَلى اللّهِ أَنْ یَجَعَلَ وَلِیَّنا رَفِیقاً لِلْنَبِّیینَ والصِّدیْقِیْنَ وَالشُهَداءِ وَالصَّالِحِیْنَ وَحَسُنَ أُولئِكَ رَفِیقا «11»

بر خداست كه دوست ما را همنشین پیامبران و صدیقین و شهدا و صالحین قرار دهد و چه نیكو رفیقانى هستند.

پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله فرمود:

مَنْ أَحَبَّنا أَهْلَ الْبَیْتِ فى اللّهِ، حُشِرَ مَعَنا «12»

كسى كه ما را براى خدا دوست بدارد با ما محشور مى شود.

ابوذر مى گوید: خدمت پیامبر صلى الله علیه و آله رسیدم و گفتم: مردمى را دوست دارم ولى در عمل مانند آنان نیستم، حضرت فرمود:

یا أَباذَرٍ الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ.

اى ابوذر! انسان با آنكه دوستش دارد محشور مى شود.

گفتم: من خدا و رسولش و اهل بیت رسولش را دوست دارم؛ فرمود:

فَانَّكَ مَعَ مَنْ أَحْبَبْتَ «13»

تو با همان كسى محشور مى شوى كه دوستش دارى.

حضرت سید الشهداء علیه السلام فرمود:

مَنْ أَحَبَّنا لِلّهِ، وَرَدْنا نَحْنُ وَهُوَ عَلى نَبِیِّنا هكَذا، وَضَمَّ إصْبَعَیْهِ «14»

هركه ما را به خاطر خدا دوست بدارد ما و او این چنین- حضرت دو انگشت خود را به هم چسبانید- بر پیامبرمان وارد مى شویم.

یزید بن معاویه عجلى مى گوید: در محضر حضرت امام محمّد باقر علیه السلام بودم كه مردى بر آن بزرگوار وارد شد كه با پاى پیاده از خراسان مى آمد، او در همان ابتداى ورود پاى خود را كه پوست انداخته بود نشان داد و گفت:

أمَا وَاللّهِ، مَا جَاءَنِى مِنْ حَیْثُ جِئْتُ إلَّاحُبُّكُمْ أهْلُ البَیْتِ

به خدا سوگند مرا چیزى جز محبت شما اهل بیت از خراسان به اینجا نكشانیده است.

حضرت فرمود:

وَاللّهِ لَوْ أحَبَّنَا حَجَرٌ حَشَرَهُ اللّهُ مَعَنَا «15»

به خدا سوگند حتى اگر سنگى ما را دوست داشته باشد خدا او را با ما محشور مى كند.

گرمى لطف تو اى مُلك دلم را سلطان
 
داد فتوا كه از عشقت دو سه پیمانه زدم
بنهادم قدم صدق و صفا در ره عشق
 
این قدم را همه با همت مردانه زدم
از ازل دست به دامان غم عشق شدم
 
تا ابد دست به هر سینه بیگانه زدم «16»
 
پی نوشت:

(1)- تأویل الآیات الظاهرة: 474؛ بحار الأنوار: 27/ 139، باب 4، حدیث 144.
(2)- ینابیع المودة: 2/ 460؛ المناقب خوارزمى: 44؛ المناقب: 3/ 346؛ تاریخ بغداد: 4/ 210؛ اسد الغابة: 1/ 415.
(3)- رجال النجاشى: 39، باب 80؛ دعوات راوندى: 274، حدیث 788؛ بحار الأنوار: 65/ 115، باب 18، حدیث 35.
(4)- عیون أخبار الرضا: 2/ 58، باب 31، حدیث 220؛ بحار الأنوار: 27/ 79، باب 4، حدیث 15.
(5)- فضائل الشیعة: 6، حدیث 3؛ بحار الأنوار: 8/ 69، باب 22، حدیث 16.
(6)- درر الأحادیث: 51.
(7)- الأمالى، طوسى: 164، المجلس السادس، حدیث 274؛ ارشاد القلوب: 2/ 253؛ بحار الأنوار: 65/ 100، باب 18، حدیث 5.
(8)- الاختصاص: 82؛ رجال الكشى: 111؛ بحار الأنوار: 44/ 23، باب 18، حدیث 7 (با كمى اختلاف).
(9)- الأمالى، طوسى: 156، المجلس السادس، حدیث 259؛ بشارة المصطفى: 89؛ ارشاد القلوب: 2/ 253 (با كمى اختلاف)؛ بحار الأنوار: 27/ 54، باب 1، حدیث 7.
(10)- نساء (4): 69.
(11)- تفسیر العیاشى: 1/ 256، حدیث 189؛ بحار الأنوار: 65/ 32، باب 15، حدیث 68؛ تفسیر الصافى: 1/ 469.
(12)- كفایة الأثر: 300؛ بحار الأنوار: 46/ 201، باب 11، حدیث 77.
(13)- الأمالى، طوسى: 632، حدیث 1303؛ كشف الغمة: 1/ 415؛ بحار الأنوار: 27/ 104، باب 4، حدیث 75.
(14)- الأمالى، طوسى: 253، المجلس التاسع، حدیث 455؛ بشارة المصطفى: 123؛ بحار الأنوار: 27/ 84، باب 4، حدیث 26.
(15)- تفسیر العیاشى: 1/ 167، حدیث 27؛ بحار الأنوار: 27/ 95، باب 4، حدیث 57؛ مستدرك الوسائل: 12/ 219، باب 14، حدیث 13927.
(16)- مؤلف.


منبع : پایگاه عرفان
کتاب: اهل بیت علیهم السلام عرشیان فرش نشین ( نوشته: استاد حسین انصاریان)


مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.