بوتیک‌دارانی که مجرم شناخته شدند

 
بوتیک‌های شیک و رنگارنگ که همچنان در نخستین سال‌های پس از انقلاب، محلی برای فروش کفش و لباس‌های خارجی بودند، در گفتمان تازه انقلابی، طاغوتی یا غربی محسوب می‌شدند.

روزنامه اطلاعات در هجدهم اردیبهشت سال ۱۳۶۵ و روزنامه جمهوری اسلامی دو روز پس از آن، از تعطیل شدن «۲۰۰ مغازه اشاعه‌دهنده فساد، تحت عنوان بوتیک» خبر دادند. در این خبرها آمده بود: «تاکنون پاساژهایی از قبیل چرچیل و صفویه توسط {اداره} اماکن عمومی کمیته انقلاب اسلامی استان تهران کلاً تعطیل شده و از فعالیت آنان جلوگیری به عمل آمده است. این مکان‌ها، اکثراً لباس‌هایی را که عکس‌های مبتذل، کلمات لاتین با محتوای غیراخلاقی روی آن‌ها نقش بسته است به فروش می‌رساندند و صاحبان پاره‌ای از این اماکن، تحت عنوان کسب‌وکار به اعمال منافی عفت و فروش و تکثیر نوارهای مبتذل ویدئویی، عکس‌های مستهجن و فروش ارز خارجی می‌پرداختند.» 

یک روز پیش از انتشار خبر بستن فله‌ای راسته‌های معروف لباس‌فروش و تعطیلی ۲۰۰ بوتیک، روابط عمومی کمیته انقلاب اخطاریه‌ای در این زمینه منتشر کرده بود. روزنامه جمهوری اسلامی، چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت ۶۵ در اطلاعیه‌ای به نقل از روابط عمومی کمیته انقلاب از جانب دادستان عمومی تهران نوشت: «بدین‌وسیله به کلیه کارگاه‌ها و فروشگاه‌هایی که دست‌اندرکار بافت، دوخت و فروش این‌گونه البسه می‌باشند، ابلاغ می‌شود در صورت مشاهده هرگونه تخلف از موازین شرعی و قانونی، اداره اماکن عمومی کمیته انقلاب اسلامی نسبت به انجام وظایف محوله در جهت تعطیل و پلمپ واحدهای صنفی متخلف قاطعانه اقدام خواهند نمود.» 

راسته‌های آن‌ها در تهران مثل لاله‌زار، کوچه مهران، چهارراه استانبول، چرچیل، کویتی‌ها، گیشا یا بازار صفویه در دسترس‌ترین مراکزی بودند که ارتباط با سبک زندگی طاغوتی را یادآوری می‌کردند.به همین دلیل حتی تا سال‌ها پس از آن که حساسیت‌های انقلابی کمتر شد و از بین رفت، شایعات مختلفی درباره این مغازه‌ها و پوشاکی که عرضه می‌کردند و روابط پنهان پشت کرکره آن‌ها، راسته‌های لباس‌فروشی را همچنان به محلی برای رفت‌وآمد کمیته‌های مختلف و ماموران موتورسوار اماکن تبدیل کرده بود. 

اطلاعیه روابط عمومی ستاد مرکزی کمیته انقلاب اسلامی در اواخر اردیبهشت‌ماه سال ۶۵، آغاز برخورد با این صنف خوش‌پوش نبود. دو سال و نیم قبل‌تر، در هجدهم اسفندماه ۱۳۶۲، روزنامه‌ها در صفحه اقتصادی خود، «اطلاعیه مهمی از وزارت بازرگانی» منتشر کردند که طبق آن «بوتیک‌داری در سراسر کشور غیرقانونی اعلام شد و کلیه بوتیک‌داران موظف شدند سریعاً نسبت به تغییر شغل خود و انتخاب شغل شرافتمندانه‌ای از رشته‌های شغلی مجاز اقدام کنند.» 

افشای جزئیات از تعطیلی 150 بوتیک در تهران

قائم مقام سرپرست کمیته های انقلاب اسلامی گفت: در جریان یک برنامه ریزی و عملیات هماهنگ شده از سوی پاسداران کمیته های انقلاب اسلامی و دادستانی انقلاب و دادگستری جمهوری اسلامی مراکز اصلی گسترش فساد شناسایی و پس از تحقیقات مفصل و بررسی های ضروری در شورای تامین استان توصیه و تذکرات مقدماتی به بوتیک داران ارائه شد و در نهایت به دلیل بی توجهی آنان به تذکرات قانونی بوتیک های آنها تعطیل و در این رابطه عده ای از عوامل مفسد دستگیر شدند.

وی افزود: صاحبان اکثر این بوتیک ها جواز کسب نداشتند. برخی از لباس های بدن نمای مبتذل نیز با قیمت های ارزانتر از خرید به جوانان نااگاه فروخته می شد و فروشندگان از این طریق زمینه مساعد را در خریداران خود پیدا کرده و برای اجرای برنامه های بعدی اجناس مبتذل خود را به آنان می فروختند. قائم مقام وزیر کشور افزود: عملیات 24 بهمن که طی آن 150 بوتیک در تهران تعطیل شد با حکم دادستانی صورت گرفت. مراکز فساد دیگری نیز در سطح تهران هستند که انشاالله در موقع مناسب ریشه آنان را قطع خواهیم کرد.

«دقیق خاطرم نیست اواخر بهار ۶۰ بود یا ۶۱، یک روز آمدند اینجا و همه مغازه‌ها را از اول تا آخر پلمپ کردند، چیزی حدود سه تا چهار ماه کرکره مغازه‌های ما پایین بود. البته بگویم دو سه بار مغازه‌های اینجا پلمپ شدند. شاید این خبری که از سال ۶۵ نقل می‌کنید، یک دفعه دیگر بوده، اما اینکه خدمتتان عرض می‌کنم، اولین باری بود که آمدند و همه را پلمپ کردند و رفتند.» این حرف‌های آقای زوار، یکی از قدیمی‌ترین فروشندگان لباس‌های مردانه در خیابان چرچیل سابق در نزدیکی تقاطع خیابان فردوسی است که بوتیک خانوادگی را از سال ۱۳۵۰ در این خیابان دارد. 

او می‌گوید: «ما در این چند ماه، کاملاً بی‌کار بودیم و مدام برای باز شدن مغازه‌هایمان به این اداره و آن اداره می‌رفتیم. با اینکه بعد از سه‌، چهار ماه مغازه‌هایمان را فک پلمپ کردند، اما مراجعه‌ها ادامه داشت؛ یک بار از دادستانی می‌آمدند، یک روز از اماکن و یک بار از کمیته. بستگی به اینکه از کجا می‌آمدند ما به جاهای مختلفی می‌رفتیم. مثلاً اگر از تعزیرات می‌آمدند باید به خیابان تخت‌طاووس [مطهری] می‌رفتیم. چند باری هم به دادسرایی رفتیم که در میدان ارگ قرار دارد. حتی یادم می‌آید که یک بار هم تهدیدمان کردند که اگر بساط این چیزها را جمع نکنید، می‌بریم شلاقتان می‌زنیم، اما من ندیدم که کسی را شلاق بزنند.» 

زوار که بوتیکش چند بار پلمپ ‌شده بود، در این زمینه می‌گوید: «به‌هرحال آن زمان تازه انقلاب شده بود و این برخوردها شاید طبیعی بود. به نظرم یکی از مشکلات آن‌ها با بوتیک در اوایل انقلاب این بود که مخالف مارک‌های خارجی بودند و می‌گفتند ما انقلاب کرده‌ایم و باید روی پای خودمان بایستیم. مساله دوم ظاهر لباس‌ها بود. اصلاً فکر نکنید شما می‌توانستید لباس‌هایی را که حروف خارجی یا عکس داشته باشند آزادانه بفروشید یا اصلاً بتوانید لباس قرمز یا آبی در ویترینتان بگذارید؛ کراوات که دیگر اصلاً. حتی آن اوایل، اگر تابلوی مغازه‌ای حروف انگلیسی داشت هم باید پایین می‌آمد. یادم هست که کفش‌های چراغ‌دار در مغازه می‌فروختیم. از همین کفش‌هایی که الان پای بچه‌های کوچک می‌کنند و وقت راه رفتن چراغ‌هایشان روشن و خاموش می‌شود. گفتند فروش این‌ها ممنوع است؛ این کفش‌ها را خانم‌ها و آقایان در پارتی می‌پوشند و می‌رقصند.»



پی نوشت:
1- آنچه در اردیبهشت ۶۵ بر لباس‌فروشی‌های معروف گذشت، طاهره رحیمی، تاریخ ایرانی
2- روزنامه کیهان