نگاه بی رمق

علی که آینه‌ی روشن خدای تو بود                                                      همیشه آینه‌اش روی حق نمای تو بود

حدیث قدسی «لولاک» معتبر سندی است                                         که هر چه کرد خدا خلق، از برای تو بود

به خشت خشت سرایت، بهشت بَرد حسد                                         که توتیای مَلک گَردِ بوریای تو بود

ملک حضور تو را در نماز عاشق شد                                                     ولیک شیفته‌تر از مَلک خدای تو بود

ز پا نشست علی تا تو راه می‌رفتی                                                    که دید دوش حسین و حسن عصای تو بود

نگاه بی‌ رمقت با علی سخن می‌گفت                                                 زبان درد دلت در نگاه‌های تو بود

به خانه‌ی دل او نور داد و دلگرمی                                                        جواب گرم سلامی که با صدای تو بود

ز گریه‌ات همه هستی به گریه می‌افتاد                                              همین نه شهر مدینه پر از نوای تو برد

   "علی انسانی"