چرا عشق بین همسران می میرد؟

پرحرفی قبل ازدواج و کم حرفی بعد از ازدواج
اولین پدیده از پدیده‌های از بین رفتن عشق و محبت کم سخن گفتن است؛ قبل از ازدواج در دوران نامزدی، زن و شوهر خیلی حرف می‌زدند، در ابتدای ازدواج بیشتر صحبت می‌کردند، بعد از آن سخن گفتن کم می‌شود، تا حدی که ممکن است مرد 12 ساعت یا بیشتر سر وظیفه باشد و با همسرش صحبت نکند، به بهانه‌ی اینکه فراموش کرده‌است یا بسیار مصروف بوده‌است.

دوست‌داشتن آرام اما عمیق
سال‌های اول آشنایی پر است از هیجان و دلتنگی‌های مداوم اما فراموش نکنید تا ابد عاشق یکدیگر بودن با زندگی مثل تازه‌عروس و داماد‌ها خیلی فرق می‌کند. شاید در ماه‌ها و حتی سال اول، همسرتان دوست داشته باشد لحظه‌لحظه‌اش را در کنار شما بگذراند و به محض فاصله گرفتن از شما، تلفن همراه‌تان را پیامک باران کند، اما زندگی همیشه به این شکل نمی‌گذرد. واقعیت این است که یک عشق بالغ، به معنای چسبیدن به یکدیگر نیست. هیجان عشق آرام‌آرام از زندگی شما فاصله می‌گیرد و جایش را به یک دوست داشتن عمیق اما آرام می‌دهد. بعد از گذشت مدتی از همخانه شدن شما و همسرتان، هر دوی شما زمانی را برای تنها بودن، پیشرفت کردن در کار، وقت گذراندن با گروهی از دوستان و خانواده و حتی مطالعه در اتاقی جداگانه نیاز خواهید داشت. قرار نیست گذشت سال‌ها شما را از هم جدا کند، اما باور کنید که عشق شما با جدا شدن دست‌های‌تان از یکدیگر تمام نمی‌شود.

تمرکز هر کدام بر بدی های طرف دیگر
 هر یک فقط بدی طرف دیگر را می‌بیند. رسول‌الله( صلی الله علیه وسلم) در حدیث بسیار زیبایی در این مورد چنین می‌فرمایند:« لا یفرک مومن مومنة ان کره منها خلقا رضی منها آخر». ترجمه:( هیچ مرد مومنی از زن مومن‌اش کینه نگیرد، اگر یکی از اخلاقیاتش را ناپسند بشمارد از دیگر خصوصیاتش خشنود می‌شود.)

از همسرتان سوپرمن نسازید
گمان نکنید بله شما به خواستگاری همسرتان یک لطف بزرگ بوده و او باید همیشه مدیون شما باشد. چنین انتظاراتی، خیلی زود زندگی شما را ویران می‌کند. پس واقعیت را بپذیرید و قبول کنید که شما به یک ارتباط مشترک وارد شده‌اید و باید در جزء جزء مسئولیت‌های آن سهمی را به‌عهده بگیرید. سهمی که در بخشی از آن مسئولیت‌ها می‌تواند کمتر باشد و در بخشی هم به‌دلیل توانایی‌های شما، بیشتر. اما آنچه مهم است، مشارکت هم اندازه- و نه هم شکل- شما در مسئولیت‌های زندگی است.

 ناسازگاری با یکدیگر
 معمولاً خیلی طول نمی‌کشد که زوج ازدواج کرده متوجه شوند که آنقدرها که در دوران نامزدی تصور می‌کردند سازگاری ندارند. حالا می‌بینند که هیچ وجه اشتراکی با هم ندارند و هیچ روزی نیست که از ازدواجشان اظهار پشیمانی نکنند. تصورشان این است که همسرشان زوج مناسبی برای آنها نیست و ازدواجشان فقط یک اشتباه بزرگ بوده است.

ممکن است گاهی شباهت‌هایی در سلیقه و شخصیتشان پیدا کنند اما تفاوت‌هایشان معمولاً عمده‌تر و شاخص‌تر است. همه اینها باعث می‌شود که وقتی مشاجره و مشکلی پیش بیاید، مصالحه و آشتی کردن سخت‌تر شود.

ناامید شدن از تغییر کردن
متاسفانه بعضی از زوج‌ها آنقدر به ازدواج بدون احساسشان عادت می‌کنند که امید هیچ تغییری ندارند. تصور می‌کنند که زندگی زناشویشان دیگر هیچوقت درست نمی‌شود. حتی تصور می‌کنند که هر کاری از دستشان برمی‌آمده انجام داده‌اند اما چیزی که شکسته است دوباره درست نمی‌شود. به این نتیجه می‌‌رسند که طلاق و جدایی آخرین راه‌حل آنهاست.

توقعات نابجا، ناسازگاری، مشاجرات، نفرت و تسلیم شدن فقط چند مورد از عواملی است که موجب بی‌عشق شدن روابط می‌شود. اما اگر قطعیت داشته باشید و هر دو با هم همکاری کنید، این مشکلات قابل حل هستند

عدم مهارتهای ارتباطی
نمی توانیم ارتباط موثری با همسرمان بر قرار كنیم، حرف هم را نمی فهمیم. هر كدام به ظاهر منطقی صحبت می كنیم ، ولی نمی توانیم یكدیگر را قانع كنیم. توجه كافی به احساسات ، خواسته ها و صحبتهای یكدیگر نداریم . گوش شنوا و تحمل ارتباط موثر را از هم دریغ می كنیم. در رساندن حرفهای خود به یدیگر آنها را تحریف می كنیم یا آنقدر مبهم رفتار می كنیم یا صحبت می كنیم كه دیگری را به خطا می اندازیم. در واقع مهارتهای ارتباطی را نمی دانیم.

اگر گویند «لحظه ایست روئیدن عشق …. »؛ پس این هم شاید درست باشد كه «لحظه ایست مردن عشق.»
ولی عشق عمیق تر از آنست كه لحظه ای خلق شود یا در لحظه ای بمیرد. هم به وجود آمدن عشق مستلزم صبر، سختی و زمان است و هم از بین رفتن آن به علت مسائل مختلفی است كه در طی زمان و به وسیله زوجین ایجاد می گردد. 
آنچه كه اكثراً افراد با هم اشتباه می گیرند؛ «هوس » و « عشق » است.

---

منابع:مجله سیب/ایران ناز/ زنان مسلمان