کودکان در انتظار یار دوازدهم (عج)

کودکان در سنین پایین قبل از مدرسه و حتی در مقاطع  دبستان وابستگی بیش از حدی نسبت به والدین شان دارند. دور شدن از آنها برایشان سخت و طاقت فرسا است. وقتی مجبور می شوند به دلایلی چندین ساعت و روز از پدرو مادرشان جدا شوند، شمردن چند شب خوابیدن و به صبح تبدیل کردن برایشان سالیان سال به درازا می کشد. چشم به راه آمدن مادر یا پدرشان هستند، هر لحظه بهانه بودن شان را می گیرند، در نبودشان بغض کودکانه امانشان  نمی دهد و برای چند لحظه با یک خوراکی آرام می گیرند اما باز مجددا به یاد می آورند که منتظر هستند.

شاید کودکان بهتر از بزرگسالان معنی واژه انتظار را درک کنند چرا که آنها صبر و طاقت زیاد برای چشم به راه ماندن ندارند. دوست دارند خیلی زودتر از آن چه با اعداد و ارقام ساختگی شان روزها و ساعت ها را شمردند، انتظارشان به سر آید و ساعت وصل و دیدار فرا رسد.
سالیان سال است که چشم انتظار هستیم تا کسی از دیار حقیقت بیاید و این روزها و ساعت های منتظر بودن را برای ابدیت به پایان برساند. جمعه ها از پی هم می آیند و می روند اما از او خبری نیست. سه شنبه های زیارتی می آیند و هزاران چشم گریان در خانه اش برای آمدنش التماس می کنند. نیمه شعبانی دیگر از راه رسید اما او هنوز نیامده است.

تمامی انسان ها بعد از غیبت امام عصر (عج) به امام ندیده شان باور پیدا کردند. عاشقانه او را دوست دارند و رسیدن اش را روز شماری می کنند. برای نسل های اول و دوم انقلاب، انتظار فرج رنگ و معنای دیگری داشت. با روند زندگی مدرن و هجوم افکار و  شکل گیری فرقه های مختلف دینی و غیر دینی یک منتظر واقعی بودن معنای جدیدی پیدا کرده است. اما تمام این هجمه های فرهنگی ضد دینی و اسلام ستیزی از بین می رود زمانی که خانواده بویژه پدر و مادرها به عنوان یک الگوی منتظر، انتظار کشیدن برای آمدن منجی بشریت را از کودکی به فرزندان خود آموزش دهند.

فضاسازی منتظر بودن برای کودکان
 کودکان در ارتباط با والدین و در خانواده اش انتظار را می فهمد. در محیط خانه ای که روز میلاد مهدی صاحب زمان (عج) جشنی برپاست، همه در تکاپوی پخش شیرینی و شربت برای شیرین کردن کام منتظران هستند، در چنین فضای فرزندان از سنین پایین یک حقیقتی را متوجه می شوند که در کل روزهای سال یک روز با همه روزها فرق دارد. روزی است که خانواده برای کسی که نیست تولد می گیرند، جشن و شادی می کنند و در نیمه های شب اشک فراق شان هم جاری می شود. آنها می بینند و می خواهند به تقلید از والدین شان یک منتظر باشند.

در مسئلۀ تربیت نسل منتظر این نکته بسیار مهم است؛ بسیار مهم‌تر از پیام‌های مستقیمی‌ است که می‌خواهیم به افراد بدهیم. ایجاد یک فضاسازی و یادگیری غیر مستقیم است که اثری بیشتر دارد. بعضی پدر و مادرها، در مورد درس خواندن بچه های شان مشکل دارند . هر چه آنان را امر به این کار می کنند، آنان سر باز می زنند . مشکل اینجاست که آنان می خواهند بچه را بطور مستقیم وادار به درس خواندن کنند . یکی از راهها این است که حالت خانه را مثل کتابخانه کنند. در تربیت، فضا سازی مهم تر از کار مستقیم فردی است . فضاها با انسان صحبت می کنند . 

عید نیمه‌شعبان‌ را برای کودکتان خاطره انگیز کنید
چراغانی‌ها، روی کودکان تاثیر بسیار سازنده‌ای دارد. شیرینی دادن، عیدی دادن... این کارها در ذهن بچه‌های کوچک تاثیر می‌گذارد و بادوام است. باید در این روزها شرایط خاص برای کودکان فراهم کرد؛ مثلا اگر به غذایی علاقه‌مندند آن شب آن غذا را درست کنیم. لباس نو تن‌شان کنیم. عید نیمۀ شعبان از عید نوروز باید برای ما بالاتر باشد.


اهمیت انتظار امام دوازدهم (عج)
اگر بخواهیم نسل منتظر بار بیاوریم، با بعضی چیزها نباید شوخی کنیم . با نام امام زمان (ع) نمی توان شوخی کرد . باید با شنیدن نام ولی عصر (ع) حالمان دگرگون و چهره مان متغیر شود . این تغییر چهره تاثیر خودش را می گذارد . اگر بچه ای گوشه چشم تر ما را ببیند، از هزاران آموزش مستقیم بهتر است . آن بچه می بیند و در اعماق وجودش اثر می گذارد. نشان دهیم که ما درباره یک انسان مهم و بزرگ حرف می زنیم که سر سوزنی سهل انگاری در او وارد نمی شود . نام امام زمان (ع) که می آید برمی خیزیم و دست روی سر می گذاریم . این کاری بوده که امام رضا (ع) قبل از تولد امام زمان (ع) انجام می داده؛ این تکریمها در عمل باید نشان داده شود و مهم ترین تربیت نسل منتظر این است که نشان دهیم سخن از شخص بسیار مهمی است .

انتقال معنای مهدویت به کودکان از طریق آموزش
سخن از تعلیم معارف مهدوی است . خیلی چیزها باید به کودکانمان بیاموزیم . یکی از آنها احادیثی است که در مورد حضرت است  انتقال اینها به کودکان بسیار کارساز است . داستان زندگی ایشان را با توجه به سن فرد، برایش تعریف کنیم. در این زمینه کتاب های مربوط به سنی وجود دارد که می تواند تهیه و خواندن آن ها بسیار کمک کننده باشد. 

کتاب، سی‌دی آموزشی، سی‌دی انیمیشن، محافل کودکانه‌ای که محتوای دینی دارد، مطبوعات و نشریاتِ کودکانۀ مذهبی، اردوهای خاطره‌انگیزی که والدین یا مدارس ترتیب می‌بینند، و فضاهایی که فرزندمان با محتوای انتظار آشنا می‌شود را رصد کنید. تهیه نرم افزارهای مذهبی، کارتون ها و فیلم های مذهبی نیز از عوامل تاثیرگذار در این باره می باشد. معمولا کارتون ها، فیلم های کودکان و انیمیشن ها برای کودکان کوچکتر جذابیت دارد و همین جذابیت ها باعث ایجاد یادگیری بهتر در آنها می شود.

---

منابع: فردا نیوز، حوزه