تبیان، دستیار زندگی
حدود 8 ماه قبل گروهی به رهبری «ابوخالد العلمه» وارد خاك لبنان شد و بعد از درگیری 3 روزه با ارتش توانست خود را به مناطق شمالی لبنان برساند و وارد اردوگاه‌های فلسطینی این مناطق شود و از آنجا كه در پیمان طائف امنیت داخلی هر اردوگاه بر عهده خود فلسطینیان است
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

گروه فتح‌ الاسلام از کجا آمد؟

لبنان

حمایت‌های سینیوره از فتح‌الاسلام در این مدت هم كاملا واضح است. سیمور هرش می‌‌گوید: «فتح‌الاسلام را سینیوره كمك مالی ـ نظامی می‌كند».سینیوره قصد دارد با طولانی شدن درگیری اتهام خود را به سوریه اثبات كند. سینیوره كه بیش‌تر از آنكه سیاسی عمل كند همانند رییس یك گروه مافیایی عمل می‌كند در اظهارات چهارشنبه هفته پیش خود گفت: «طولانی شدن درگیری به دلیل حمایت سوریه از فتح‌الاسلام است».

حدود 8 ماه قبل گروهی به رهبری «ابوخالد العلمه» وارد خاك لبنان شد و بعد از درگیری 3 روزه با ارتش توانست خود را به مناطق شمالی لبنان برساند و وارد اردوگاه‌های فلسطینی این مناطق شود و از آنجا كه در پیمان طائف امنیت داخلی هر اردوگاه بر عهده خود فلسطینیان است و ارتش حق ورود ندارد ، دیگر ارتش به تعقیب آنها نپرداخت. اما در حدود چند هفته است كه این گروه به خبرسازی و جریان سازی در مهمترین نقطه خاورمیانه پرداخته است و  تا کنون موجب كشته شدن 78 نفر در درگیری با ارتش لبنان شده است. سؤال اصلی اینجاست كه ماهیت این گروه چیست؟ و چرا لبنان درگیر چنین بحرانی شده است؟

رسیدن به جواب سؤال‌های فوق از 2 مسیر امكان‌پذیر است اول اینكه بفهمیم بحران كنونی به نفع چه كسی یا كسانی تمام می‌شود و ثانیا رهبر گروه فتح‌الاسلام و سابقه این گروه را پی‌گیری كنیم.

در ابتدا اگر بخواهیم در مورد سابقه تشكیلاتی فتح‌الاسلام بدانیم، با یك جواب بهت‌آور روبرو می‌شویم: «فتح الاسلام در میان گروه‌های فلسطینی هیچ سابقه‌ای ندارد». خالد عارف - مدیر اجرایی سازمان آزادی بخش فلسطین- ضمن بیان اینكه: «تاكنون 200 نفر از گروه فتح منفك شده و به فتح‌الاسلام -مستقر در نهرالبارد ـ پیوسته‌اند»، اعلام كرده است:

«فتح‌الاسلام هیچ ارتباطی به گروه فتح (چه سیاسی و چه سازمان) ندارد. فتح‌الاسلام هیچ ارتباطی به گروه‌های فلسطینی ندارد، زیرا گروه‌های فلسطینی جنگ با اسراییل را در شمال لبنان جستجو نمی‌كنند».

رهبر فتح‌الاسلام به ظاهر «ابوخالد العلمه» است كه مدت‌ها به علت عملیات‌های تروریستی و خرابكارانه در عراق و در كنار ایمن الظواهری و زرقاوی در عراق علیه مردم و شیعیان مورد تعقیب بود وی در سوریه هم مدتی زندانی شد.

رهبر نظامی فتح‌الاسلام «شاكر العبسیی» است كه یك اردنی فلسطینی تبار است. وی سال 1970 وارد فتح شد و با  دعوت رسمی قذافی به لیبی رفت و دوره خلبانی را گذراند. بعد از جنگ 1982 نیز جزء گروه‌های شورشی علیه عرفات شد و از فلسطین به اردن برگشت و در سال 1990 به القاعده پیوست. العبسیی برای القاعده قاچاق اسلحه می‌كرد و چون القاعده مورد حمایت عربستان ، اردن و مصر بود وی در اردن هرگز تحت تعقیب قرار نگرفت ولی همواره در سوریه به عنوان یك مجرم خطرناك شناخته می‌شد.

حتی العبسی بعد از ترور یك افسر آمریكایی در اردن به دلیل خدماتی كه به القاعده كرده بود مورد محاكمه قرار نگرفت. و در سال 2003 به طور مخفیانه وارد سوریه می‌شود كه نیروهای اطلاعات سوریه بعد از ردیابی، وی را دستگیر و به سه سال حبس محكوم می‌كنند.

گروه فتح‌الاسلام به دستور العبسیی و با رهبری العمله حدود 8 ماه قبل ، بعد از درگیری سه روزه با ارتش لبنان به سادگی وارد لبنان شده بودند و به اردوگاه نهرالبارد رفتند.

زرقاوی قبل از این به نیروهای القاعده گفته بود: «سرزمین جهاد امروز لبنان است» . ایمن‌الظواهری هم رساندن جهادگران را به لبنان واجب دانسته بود. در نتیجه العبسیی بعد از آزادی خود را به طرابلس (شمال لبنان) می‌رساند. اگر چه زرقاوی در اردیبهشت سال قبل د رعراق كشته شده بود.

ورود العبسی به همراه كمك‌های دولت‌های عربستان ، اردن، مصر ،و سینوره بود، زیرا حضور یك گروه خرابكار سلفی برای هیچ كشوری مفید نیست مگر آنكه حضور آن گروه در خدمت منافع بعضی از سیاستمداران منفعت طلب و وابسته باشد.

فتح‌الاسلام با كمك سینیوره وارد لبنان شد تا ضمن اقدامات تروریستی (انفجارهای متعدد در لبنان همانند انفجار مینی‌بوس حامل مسافران، بر هم زدن اعتصابات ضد سینیوره و اختلاف بین شیعه و سنی) از اقتدار حزب‌الله بكاهد. و به همین دلیل فتح‌الاسلام به سادگی در خارج از نهرالبارد به عبور و مرور می‌پرداخت و حتی از طرف میشل سلیمان، فرمانده ارتش لبنان كه منتخب سینیوره بود كمك نظامی می‌شد. همچنین نیروهای پلیس  هر پرونده‌ای كه علیه فتح الاسلام مطرح می‌شد را معلق می‌كردند.

جریان فتح‌الاسلام ،از طرف سمیر جعجع و ولید جنبلاط هم مورد حمایت سیاسی قرار می‌گرفت و گروه‌های 14 مارس به رهبری «سعد حریری» به این سمت می‌رفتند كه:

1. اختلافات شیعه و سنی را در لبنان دامن بزنند.

2. از اقتدار حزب‌الله در عرصه مردمی بكاهند .

3. یك گروه ساختگی و سنی مذهب را در برابر حزب‌الله به وجود بیاورند.

4. اعتصابات ضد دولتی را تحت تأثیر قرار دهند واز فشار علیه سینیوره بكاهند .

5. مقدمات ایجاد دادگاه بین‌المللی «رفیق حریری» را بوجود آورند تا نهایتا حزب‌الله را خلع سلاح كنند و سوریه را نیز محكوم نمایند.

لبنان

اما بدون هماهنگی با دولت سینیوره اعضای فتح الاسلام ، دستبردی به بانك طرابلس زده  و 125 هزار دلار پول از آن بانك سرقت می‌شود . پلیس كه از هویت سارقین اطلاع نداشت ، بعد از پیگیری ، وسیله نقلیه سارقین را در كنار ساختمانی می‌یابد و با محاصره ساختمان ، تمامی سارقین را به گلوله می‌بندد. فتح‌الاسلام كه از این رفتار پلیس شگفت زده می‌شود اقدام به حمله به نیروهای ارتش مستقر در مرز اردوگاه‌های فلسطینی می‌كند و 14 نفر از آنها را به قتل می‌رساند. ارتش هم متقابلا با نیروهای فتح‌الاسلام وارد درگیری می‌شود و 78 نفر از آنها را به قتل می‌رساند اگرچه بعدا آمار تلفات ارتش هم به 38 نفر می‌رسد.

درگیری ارتش با فتح‌الاسلام به هیچ وجه به نفع گروه‌ای 14 مارس نبود زیرا  اگر فتح‌الاسلام را از بین می‌بردند، اهداف مورد نظر آنها تأمین نمی‌شد و اگر در برابر آنها نمی‌توانستند مسئله را به سرعت فیصله دهند عدم قدرت دولت سینیوره آشكار می‌شد و به نحوی بر اعتبار حزب‌الله افزوده می‌شد زیرا حزب‌الله در درگیری با بزرگترین قدرت نظامی منطقه پیروز از میدان خارج شده بود ولی سینیوره با كمك دولت‌های عربی و آمریكا و فرانسه نمی‌توانست یك بحران كوچك امنیتی را حل كند. در نتیجه سینیوره تصمیم گرفت تا با طولانی‌ كردن درگیری ، موقتا اهداف دیگری را دنبال كند، كه این اهداف عبارتند از:

1. با بزرگ كردن فتح‌الاسلام، و جهادی نشان دادن این گروه، تمامی گرو‌ه‌های فلسطینی را زیر سؤال ببرد واقدام به اخراج و خلع سلاح گروه‌های فلسطینی مستقر در لبنان كند.

2. با فلسطینی خواندن فتح‌الاسلام ـ گروه فتح‌الاسلام همانطور كه گفتیم تابعیت اردنی و عراقی دارد و به ندرت در آن افراد فلسطیین هستند ـ اردوگاه‌های فلسطینی را مورد تاخت و تاز ارتش قرار دهد زیرا طبق پیمان طائف، ارتش حق ورود به اردوگاه‌های فلسطینی را ندارد. در حالیكه سینوره طبق خواست رژیم صهیونیستی راغب است تا فلسطینی‌ها را از لبنان خارج كند.

3. مسئله اعتصابات ضد دولتی را تحت تأثیر درگیری‌های شمال قرار دهد و موضوع عدم مشروعیت دولت غیرقانونی را تا ایجاد دادگاه بین‌المللی رفیق حریری به تأخیر بیندازد.

نشانه‌هایی كه اهداف مزبور را تأیید می‌كنند نیز عبارتند از:

1. سینیوره اولتیماتوم یك هفتگی را برای حل و فصل مسئله فتح‌الاسلام به تمام گروه‌های فلسطینی حاضر در لبنان می‌دهد. در حالی كه ماهیت فتح‌الاسلام با آنها کاملا متفاوت است.

2. در هر بار آتش بس میان ارتش و فتح‌الاسلام ، فالانژهای سمیر جعجع اقدام به شلیك‌های 2 طرفه می‌كنند و اقدام  به خمپاره انداختن به سوی ارتش و فتح الاسلام می‌کنند.

3. العبسی بوسیله عربستان سعودی و اردن تأمین مالی و نظامی می‌شود و آمریكا هم 4 محموله نظامی به ارتش داده است تا با فتح‌الاسلام با قدرت جنگیده شود. بدین ترتیب دو جبهه همواره تقویت می شوند و این به معنای طولانی شدن درگیری ها است.

البته آمریكایی‌ها همانند صهیونیست‌ها از این درگیری‌ها نهایت استفاده را برده‌اند ولی آنهامی‌ترسند تا یك القاعده دیگر در لبنان شکل بگیرد، در نتیجه سینیوره را تحت فشار قرار می‌دهند تا فتح‌الاسلام را فراموش كند. و تمام توانش را برای نابودی این گروه بکار بگیرد.

4. سینیوره و گروه‌های 14 مارس سعی دارند تا به هر نحو حزب‌الله را به درگیری با فتح‌الاسلام بكشانند تا هم حزب‌الله را تضعیف كنند ، هم جنگ داخلی ساختگی بوجود آورند و هم شیعه و سنی را در مقابل هم قرار دهند .

5. حمایت‌های سینیوره از فتح‌الاسلام در این مدت هم كاملا واضح است. سیمور هرش می‌‌گوید: «فتح‌الاسلام را سینیوره كمك مالی ـ نظامی می‌كند».

6. سینیوره قصد دارد با طولانی شدن درگیری اتهام خود را به سوریه اثبات كند. سینیوره كه بیش‌تر از آنكه سیاسی عمل كند همانند یك رییس یك گروه مافیایی عمل می‌كند در اظهارات چهارشنبه هفته پیش خود می‌‌گوید: «طولانی شدن درگیری به دلیل حمایت سوریه از فتح‌الاسلام است».

در حالی كه سوریه العبسی را مدت‌ها زندانی كرده بود و هم اكنون نیز هیچ مدركی دال بر این حمایت و رابطه وجود ندارد. دولت سوریه هم این ادعا را به شدت تكذیب كرده است و ضمن غیرقانونی بودن دولت سینیوره ، وی را متهم به حمایت از فتح‌الاسلام كرده است. خاویر سولانا نیز این اتهام به سوریه را خطرناك اعلام كرده و گفت: «سینیوره به جای فرافكنی، قضیه كوچك فتح‌الاسلام را باید تمام كند».

پژوهشگر: تفضلی

منبع: مرکز اسناد انقلاب اسلامی