«أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ»

اولیاء آنهایی هستند كه خداوند در وصف آنان فرموده است: «أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ». این نصّ قرآن است. تمام عالم، بدون استثنا، همه مبتلا به دو آفت هستند: ترس و حزن. ترس از چه؟ از اینكه آنچه دارم، نبازم. حزن از چه؟ از اینکه آنچه ندارم، چه جور به او برسم. همه در این بین، بین الخوف و الحزن گرفتار هستند. حالا كسانی كه به مقامی رسیده‌اند كه « لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ»، اینها كیان‌اند؟! این در قرآن است.

اما مفسّر قرآن خاتم پیغمبران (صلی الله علیه وآله) است. و بیان آن حضرت این است:
اولیاء الله كسانی هستند كه «سَكَتُوا فَكَانَ سُكُوتُهُمْ ذِكْراً وَ نَظَرُوا فَكَانَ نَظَرُهُمْ عِبْرَةً وَ نَطَقُوا فَكَانَ نُطْقُهُمْ حِكْمَةً وَ مَشَوْا فَكَانَ مَشْیُهُمْ بَیْنَ النَّاسِ بَرَكَةً»؛ نظر آنها عبرت است. مشی آنها، قدم آنها بركت است. سكوتشان ذكر است. نطقشان حكمت است. اگر آجال مكتوبه‌ی الهیه بر آنها نبود، «لَمْ تَقِرَّ أَرْوَاحُهُمْ فِی أَجْسَادِهِمْ خَوْفاً مِنَ الْعِقَاب وَ شَوْقاً إِلَى الثَّوَابِ».این اكسیر احمر كجا پیدا می‌شود؟! اینها همگی، من الأولین و الآخرین، ركنشان امیرالمؤمنین (علیه السلام) است! حالا آن كسی كه خودش ركن تمام اولیای خداست، باید دید ركن او كیست؛ ركن او هم فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها) است!


منبع: وبسایت رسمی آیت الله وحیدخراسانی