روايت شده كه خداوند به موسى علیه السلام وحى فرمود: «اى موسى! مرا با زبانى بخوان كه با آن گناه نكردهاى. عرض كرد: كجا آن براى من ميسّر است؟ فرمود: مرا با زبان غير از خودت بخوان.»[2] پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرموده است: «هيچ چيزى در اجابت دعا سريعتر از دعاى غايب براى غايب نيست».[3] فضيل بن يسار از ابى جعفر علیه السلام نقل كرده كه فرموده است: «دعايى كه بيشتر اميد استجابت آن مى رود و زودتر به اجابت مى رسد دعاى مؤمن[4] براى برادر دينى در پشت سر اوست».[5] و نيز از آن حضرت روايت شده كه فرموده است: «زودترين دعايى كه به اجابت مى رسد دعاى برادر دينى براى برادرش در پشت سر اوست. چون ابتدا به دعا براى برادرش كند فرشته اى كه بر او موكّل است مى گويد: آمين و براى تو دو چندان است».[6] عبد اللّه بن سنان از ابى عبد اللّه علیه السلام روايت كرده كه فرموده است: «دعاى انسان براى برادر دينى اش در پشت سر او روزى را زياد و ناخوشى را برطرف مى كند.»[7] از آن حضرت روايت شده كه پيامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرموده است: «هيچ مؤمنى نيست كه براى مردان مؤمن و زنان مؤمنه دعا كند جز اين كه خداوند مانند آنچه را براى ايشان دعا كرده است به شماره هر مرد مؤمن و زن مؤمنه اى كه از آغاز روزگار تا روز قيامت به دنيا آيد به او باز مى گرداند. همانا بنده اى باشد كه در روز قيامت دستور داده مى شود او را به دوزخ برند و بدان سو كشيده مى شود، مردان مؤمن و زنان مؤمنه مى گويند: پروردگارا اين است آن كه براى ما دعا مى كرد شفاعت ما را درباره او بپذير، خداوند شفاعت آنان را مى پذيرد و او نجات مى يابد».[8] علىّ بن ابراهيم از پدرش حديث كرده كه گفته است: عبد اللّه بن جندب را در موقف (عرفات) ديدم، و من وقوفى بهتر از وقوف او مشاهده نكرده ام، پيوسته دستهايش به سوى آسمان بلند و اشكهايش بر گونه هايش روان بود، به طورى كه بر زمين مى ريخت. همين كه مردم از آنجا برگشتند به او گفتم: اى ابا محمّد من وقوفى بهتر از وقوف تو نديدم، گفت: به خدا سوگند من جز براى برادران دينى خود دعايى نكردم، و اين بدان سبب بود كه ابو الحسن امام موسى بن جعفر علیه السلام به من فرمود: «هر كس براى برادر دينى خود در پشت سر او دعا كند از عرش به او ندا مى شود كه براى تو صد هزار برابر است»؛ از اين رو خوش نداشتم صد هزار دعاى تضمين شده را به خاطر يك دعا كه نمى دانم به اجابت مى رسد يا نه ترك كنم.[9]
منبع: راه روشن؛ ترجمه المحجة البيضاء فى تهذيب الإحياء، ج2.
پی نوشت:
[1] . كافى، ج 2، ص 509.
[2] . عدّة الدّاعى، ص 128.
[3] . كافى، ج 2، ص 510؛ سنن ابو داود، ج 1، ص 352.
[4] . كافى،« دعوة المرء».
[5] . كافى، ج 2، ص 507 باب« الدعاء للاخوان بظهر الغيب» به ترتيب شماره 1.
[6] . كافى، ج 2، ص 507 باب« الدعاء للاخوان بظهر الغيب» به ترتيب شماره 4.
[7] . كافى، ج 2، ص 507 باب« الدعاء للاخوان بظهر الغيب» به ترتيب شماره 5.
[8] . كافى، ج 2، ص 507 باب« الدعاء للاخوان بظهر الغيب» به ترتيب شماره 1 و 4 و 2 و 5.
[9] . كافى، ج 2، ص 508، باب الدّعاء للاخوان بظهر الغيب.
منبع:الشیعه
