به بهانه سالروز شهادت محمد باقدر صدر و بنت الهدی صدر
بنت الهدی صدر، الگویی از جنس زینب کبری (علیهاالسلام)
سیده صدر، نماد زن تکامل یافته اسلامی است، ایشان همانند بانو زینت کبری سلام الله علیها در کنار برادرش مبارزه کرد و بدون هیچ ترسی از مرگ در بین مردم خطبه ای قرّا خواند و در آخر به پای آرمان و هدفش به شهادت رسید.
محمدباقر و بنت الهدی صدر الگوی آزادی خواهی و بیدارگری اسلامی هستند، به خصوص بنت الهدی صدر که در عین رعایت همه شئونات اسلامی از جمله حجاب، فعالیت اجتماعی و سیاسی خود را ترک نکرد و توانست در کنار برادرش حماسه خلق کند.
گذری کوتاه بر زندگی نامه
آمنه سادات صدر، ملقب به بنت الهدی، در اسفند ماه سال 1316 در شهر کاظمین دیده به جهان گشود. پدر او سید حیدر از اهالی علم و تقوا و مبارزان سیاسی عراق بود. خانواده صدر با چند واسطه به سید رضی جامع نهج البلاغه می رسد.سیده صدر پس از وفات پدرشان تحت تربیت دو برادر خود اسماعیل و محمدباقر قرار گرفت و تا آخر عمر در کنار برادر خود ماند.
ابعاد شخصیتی بنت الهدی صدر
عالمی ژرف اندیشاولین معلم سیده صدر مادرش بود و او خواندن و نوشتن را از مادرش فرا گرفت. ایشان در یازده سالگی برای ادامه تحصیلات، همراه برادران خود راهی حوزه نجف می شود و در دوره ای که مرسوم نبود علما برای بانوان جلسه درس برگزار کنند، نزد برادران خود ادبیات عرب ، فقه و اصول ، علم حدیث و تفسیر را فرا می گیرد.
سیطره علمی سیده صدر محدود به علوم حوزوی نشد و او در علوم نوین دیگر از جمله داستان نویسی و شعر نیز تسلط پیدا کرد تا جایی که نوشته هایش در مجله «الاضواء»، که فقط مخصوص پیشتازان علمی نجف بود به چاپ می رسید.
در ذیل به برخی از آثار ایشان اشاره می کنیم:
نباید بانوان، مسیر قهرمان شدن را اشتباه بگیرند. بزرگ شدن و اثر گذار شدن شرط اولش بی حجابی نیست، آزادی جنسی نیست، بلکه برای بزرگ شدن علم و اعتقاد به هدف نیاز است.
• در جستجوی حقیقت
• خانه گمشده
• دو زن و یک مرد
• شخصیت زن مسلمان
• فضیلت پیروز است
• بر بلندی‌های مکه: خاطرات و مقالات
• ای کاش می‌دانستم
• در جستجوی خوشبختی
• سایه‌هایی در پی خورشید
• ستیز
• زن در زندگی پیامبر اکرم
• عشق و هوس
تعلیم و تربیت
بنت الهدی صدر پس از تکمیل مدارج علمی خود خانه نشین نشد و به تعلیم و تربیت انسان ها به خصوص خانم ها رو آورد.
در شرایطی که حضور اجتماعی بانوان در جامعه عراق چیزی در حد صفر بود، سیده صدر سرپرستی مدارس الزهرا که هدفش ارتقای فرهنگ دینی بود را بر عهده داشت. این مدارس در شهرهای بصره، دیوانیه، حله، نجف، کاظمین و بغداد تاسیس شده بودند.
فعالیت سیده صدر به همین جا ختم نمی شد و ایشان در منزل خود جلساتی را برای تبلیغ امور دینی تشکیل می دادند و همچنین در جهت الگو سازی اسلامی و رد الگوهای غربی مقالاتی را در مجله «الاضوا» می نوشتند.
بنت الهدی صدر از نگاه رهبری
در همین زمان ما، یک زن جوانِ شجاعِ عالمِ متفکّرِ هنرمندی به نام خانم «بنت‌الهدی« - خواهر شهید صدر - توانست تاریخی را تحت تأثیر خود قرار دهد، توانست در عراقِ مظلوم نقش ایفا کند؛ البته به شهادت هم رسید. عظمت زنی مثل بنت‌الهدی، از هیچیک از مردان شجاع و بزرگ کمتر نیست. حرکت او، حرکتی زنانه بود؛ حرکت آن مردان، حرکتی مردانه است؛ اما هر دو حرکت، حرکت تکاملی و حاکی از عظمت شخصیت و درخشش جوهر و ذات انسان است. این‌گونه زنهایی را باید تربیت کرد و پرورش داد.[1]الگویی زینب گونه
سیده صدر نماد زن تکامل یافته اسلامی است. هم بنا بر حکم «طلب العلم فریضة علی کل مسلم و مسلمة»[2] به بالاترین درجات علمی دست پیدا کرد و هم از باب « هر چیز زكاتى دارد و زكات دانش، آموختن آن است به اهلش»[3] به تعلیم و تربیت رو آورد و به جهت « مَنْ اَمَرَ بَالْمَعْرُوفِ وَ نَهى عَنْ المُنْكَرِ فَهُو خَلیفَةُ اللّه ِ فى أَرْضِهِ»[4] عمر خود را در راه فعالیت سیاسی اجتماعی و احقاق حقوق پایمال شده مردم صرف کرد.سیده صدر همانند بانو زینت کبری سلام الله علیها در کنار برادرش مبارزه کرد و بدون هیچ ترسی از مرگ در بین مردم خطبه ای قرّا خواند و در آخر به پای آرمان و هدفش به شهادت رسید.
جامعه همانگونه که به قهرمانان مرد نیاز دارد به بانوانی قهرمان و قهرمان ساز نیز احتیاج دارد. اگر مردهایی قهرمان می شوند حتما زنی قهرمان در تربیت این روحیه دخالت داشته است.
به همین جهت لازم و ضروری است که ما دخترانمان را قهرمان گونه تربیت کنیم؛ قهرمانی از جنس زینب کبری (علیهاالسلام)، تا بتوانیم بنت الهدی های دیگری را به وجود بیاوریم، تا بتوانیم کشور را به برکت وجود این انسان های وارسته ارتقا دهیم.
نکته قابل توجه دیگر اینکه نباید بانوان، مسیر قهرمان شدن را اشتباه بگیرند. بزرگ شدن و اثر گذار شدن شرط اولش بی حجابی نیست، آزادی جنسی نیست، بلکه برای بزرگ شدن علم و اعتقاد به هدف نیاز است.
پی نوشت ها:
[1] بیانات در دیدار با زنان، 30/7/1376
[2] كنزالفوائد ، ج 2 ص 107
[3] تحف العقول : 364
[4] تفسیر مجمع البیان، ج 1، ص 484
